Κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα είχα την δυσάρεστη(;) ευκαιρία να γνωρίσω από (πιο) κοντά τα νεκροταφεία της πόλης μας. Αυτά τα μνήματα που παρατηρώ, καθώς ανηφορίζω ένα μικρό συνοικιακό νεκροταφείο, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο κοινωνιολογικής, αισθητικής, φιλοσοφικής μελέτης. Κακόγουστες ροζ καρδιές, φωτογραφίες του θανόντος με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο (Θρύλος) στο φόντο, ποιήματα συγγενών που παίζουν με τα όρια της ασυνταξίας και της ορθογραφίας.Όλα αυτά τι σημασία έχουν; Η απώλεια του αγαπημένου μας, ακόμη κι αν πέθανε πλήρης ημερών, ή κυρίως γι΄ αυτό, είναι αυτή που εκμηδενίζει τα πάντα, τα χωνεύει στην αγκαλιά της γαλάζιας θάλασσας του παρελθόντος, του μέλλοντος, ακόμη και της ψευδαίσθησης του παρόντος. Το είχε πει και ένας γνωστός παιδαγωγός: "Να ζεις, ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις" Εγώ θα έλεγα "Να ζεις, ν΄αγαπάς, για να μαθαίνεις".
Μου λείπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου