Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ


Ήταν 1985. Ο νιου γουέηβ ήχος κυριαρχούσε (στα τελευταία του κι αυτός) ως απείκασμα του πανκ κινήματος που μας είχε αφήσει χρόνους, ήδη από το μακρινό ΄80. Μέσα στη γλυκιά ανάμνηση από τσιγάρα, μπύρες, Πανελλήνιες, φροντιστήρια με ωραίες γκόμενες και σχολεία με σκρόφες καθηγήτριες, ξεχωριστή θέση έχει το χέβυ μέταλ και ξεχωριστή θέση στο χέβυ μέταλ έχουν οι Μότορχεντ, δηλαδή, (σχεδόν) ο Λέμμυ.

Ο Λέμμυ πέθανε και βγήκαν οι αναμνήσεις στο δρόμο. Teenage, backstage, sex and outrage, που έλεγε και ο συχωρεμένος. Η εφηβεία ενός χεβυμεταλλά στα έητις δε διαφέρει ως πρότζεκτ αναμνήσεων από την εφηβεία γενικά. Τώρα, αυτή η περίοδος έχει χάσει την ομορφιά της εν εξελίξει δράσης, τότε που κάθε φλώρος που άκουγε Ντουράν Ντουράν μας φαινόταν πολύ μαλάκας και κάθε μαλλιάς με παραμορφωμένη κιθάρα μας φαινόταν πολύ άτομο. Σήμερα, οι Εurythmix και η Νena έχουν την ίδια γοητεία με τους Μaiden και τους Metallica, ενώ ανατριχίλα προκαλεί το άκουσμα στο αυτοκίνητο για τη δουλειά και του It's a sin και του Ace of Spades.

Παρόλ' αυτά, ο Λέμμυ έχει και μια άλλη θέση στο πάνθεον των αναμνήσεων. Είναι ο τύπος που ξέφυγε από το σταρ σίστεμ, το εκτός μέινστριμ σταρ σίστεμ, γιατί ήταν τόσο αληθινός που ήταν ένα σταρ σίστεμ μόνος του. Απ΄ όσα θυμάμαι από τον κύριο, υπάρχει κάτι που έχει ξεχωριστή θέση. Δεν είναι ούτε οι δύο συναυλίες του στην Αθήνα (΄88 και ΄90) ούτε η μνημειώδης φάτσα του, με την μουστάκα και τις κρεατοελιές. Ήταν μια δημοσιευμένη στο Ποκ και Ροκ συνέντευξη, κάπου στα μέσα των έητις, όταν τα ποπ περιοδικά και οι πιο ψαγμένοι(;) συνεργάτες τους άκουγαν μέταλ και ξερνούσαν. Τον Λέμμυ, όμως, τον γούσταραν, γιατί "είχε πανκ ήχο" ή έτσι είχαν ακούσει ότι έλεγαν στην Αγγλία. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, θέτει, σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα του πανκ και του Σιντ Βίσιους, ξέροντας ότι ο Λέμμυ τον γνώριζε, αναμένοντας, περίπου, μία πανκάτη εξομολόγηση. Η απάντηση ήταν αποστομωτική. Σύμφωνα με τον Λέμμυ, δεν είχε ιδέα γιατί έρχονταν πανκιά στις συναυλίες των Μότορχεντ, ενώ ο Σιντ ήταν ένας μικροντήλερ, πρεζάκιας  και ψιλομαλάκας που δεν ήξερε ούτε πώς να κρατήσει το μπάσο που, υποτίθεται, έπαιζε. 

Είναι προφανές γιατί ήταν πραγματικός πανκ: Ήταν απλά και αυθόρμητα ροκ εν ρολ.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

ΣΤΑΛΙΝ ΕΠΙ ΛΥΚΑΒΗΤΤΩ


Ο αέρας ξύριζε εκεί ψηλά στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Η απρομάλλα συγγραφέας άνοιξε την πόρτα και ένιωσε ανακουφισμένη στη ζεστασιά της ζεστής φιλελεύθερης φωλίτσας, της νησίδας αστικής κουλτούρας μέσα στον ωκεανό της αριστερής πολιτιστικής ηγεμονίας. Το Φριι Θίνκινγκ Ζο(ου)ν της έδινε σιγουριά. "Μια μέρα θα τους γαμήσουμε τους αριστερούς δυνάστες" μονολόγησε, ατσαλωμένη από τα χνώτα των συμμαχητών της για μια Αθήνα Μανχάταν και ένα Κολωνάκι με ελεγχόμενη στάθμευση.

Ήταν έτοιμη να βγάλει παλτό και μπότες (στο ναό του φιλελευθερισμού είχαν επικρατήσει συνήθειες πολιτισμένης δύσης και μουσουλμανικού τεμένους), όταν πάγωσε σαν να την χτύπησε τόμος της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας στην κεφάλα. Παντού στην αίθουσα η Σώτη έβλεπε προσωπογραφίες του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ πίσω από το τραπέζι όπου κάθονταν ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Αύγουστος Κορτώ και ο συγγραφέας του αριστουργήματος "Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του", που δεν τον ξέρει ούτ'  η μάνα του, κοκκίνιζε περήφανα μια σημαία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο συγγραφεύς του αντισταλινικού έπους ήταν στο μικρόφωνο, ενώ σαν μουσικό χαλί η αίθουσα λικνιζόταν, θαρείς, στο ρυθμό του σταλινικού έπους "Ιερός Πόλεμος". "Ο Ιωσήφ Στάλιν για δεκαετίες ήταν συκοφαντημένος, οδηγώντας ευφυείς ανθρώπους, σαν εμένα, να αναλίσκουμε κόπο και χρόνο στην προσπάθειά μας να τον αποδομήσουμε ως ιστορική προσωπικότητα, πολιτικά και ηθικά. Κύριοι, έσφαλα. Σφάλαμε όλοι μας. Χωρίς τον Ιωσήφ Στάλιν, θα είμασταν αναγκασμένοι να διαβάζουμε Χάιντεγκερ και ν΄ ακούμε ολημερίς κι ολονυχτίς Βάγκνερ. Εμείς, οι ταγμένοι στη φιλοσοφία του Βίτγκενστάιν και της θείας μελωδίας του Βιβάλντι". 

Μουρμουρητά και σκόρπια, αμήχανα, χειροκροτήματα ακολούθησαν τη σπαρακτική απολογία. Το λόγο πήρε ο εραστής της νουτέλας: "Φίλες και φίλοι, κάποτε σε αυτήν την αίθουσα ο Σταύρος Θεοδωράκης μου ζήτησε να μπω στην πολιτική, αλλά αρνήθηκα, προφασιζόμενος την αφοσίωσή μου στα βιβλία και τον σύντροφό μου. Εψεύσθην. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ο Σταύρος στερείται λενινιστικής παιδείας. Ποτέ δε θα συμμαχούσα με έναν απαίδευτο πολιτικό. Βλέπω κριτικά την άποψη του ΚΚΕ για τους ομοφυλόφιλους και το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά χωρίς τον μεγάλο Γεωργιανό, αντί για νουτέλα θα τρώγαμε σκατά, ενώ, αντί να συζητάμε για σύμφωνο συμβίωσης, θα χτίζαμε κρεματόρια στο Άουσβιτς για την πάρτη μας".

Θύελλα χειροκροτημάτων και η αυθόρμητη κραυγή που δεν είχε ακουστεί στο Κολωνάκι ούτε το Δεκέμβρη του ΄44 έσκισε την αίθουσα: "Ζήτω ο Στάλιν". Ο Πέτρος, τρέμοντας από συγκίνηση, είπε ένα λιτό "Μετανοώ. Παραπλανηθήκαμε όπως είχε παραπλανήσει τους πάντες η γλειψιματική για τους μακεδόνες αυτοκράτορες κλίκα των χρονικογράφων που καθύβριζαν τον εξαίρετο αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ " και έπεσε εξουθενωμένος στην καρέκλα, κοιτάζοντας μακριά, πολύ μακριά.

"Όχι, Όχιιιιι, Όχιιιιιιιιιι". Η Σώτη ούρλιαζε υστερικά. Ξυπνησε από τις φωνές της. Κοίταξε το ξυπνητήρι. Ξημέρωνε.