Σήμερα στη Βουλή είχαμε έντονο επεισόδιο με τον βουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή" Λαγό να επιτίθεται στους βουλευτές του ΚΚΕ. Πολύς λόγος έγινε για το πόσο τραμπούκικα φέρθηκε, πόσο χυδαία ούρλιαζαν οι υπόλοιποι φασίστες βουλευτές και γενικά για την άθλια, αλήτικη εικόνα που εμφάνισαν για άλλη μια φορά.
Προσωπικά, εστίασα σε κάτι διαφορετικό, αφού τα παραπάνω είναι απολύτως αναμενόμενα και απευθύνονται στους πιο ηλίθιους από τους συμπολίτες μας, αυτούς που πιστεύουν ότι οι χρυσαυγίτες θα ξεβρωμίσουν τον τόπο επιτιθέμενοι στους κομμουνιστές και τους μετανάστες. Παρατήρησα, λοιπόν, ότι ο Λαγός αναφέρθηκε στην ολιγόμηνη φυλάκισή του, σε συνθήκες ξενοδοχείου, στην πριβέ πτέρυγα που φιλοξενούνταν οι χρυσαυγίτες συλληφθέντες στον Κορυδαλλό. Θυμήθηκα ότι παρόμοιες εκρήξεις αυτοαναφορικού ηρωισμού έχω δει και από άλλους χρυσαυγίτες μέσα στο κοινοβούλιο. Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο.
Θυμάμαι τους μισούς (και βάλε) βουλευτές του ΚΚΕ, μεταπολιτευτικά, που στην καλύτερη είχαν βασανιστεί στα κρατητήρια της ΕΣΑ, ενώ, στη χειρότερη, είχαν περάσει τη μισή ζωή τους στην εξορία ή στη φυλακή. Ποτέ δεν απηύθυναν το λόγο στους αστούς αντιπάλους τους προτάσσοντας αυτά τα ακραία προσωπικά βιώματα. Πολύ απλά θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό ο ταξικός εχθρός να μετέλθει και τέτοια μέσα για να επικρατήσει.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τους ναζί ελληνικής κοπής να λένε και να ξαναλένε από το βήμα της Βουλής για τη φυλάκισή τους; Η βλακεία τους, θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι, κύριοι. Είναι το παράπονο. Το παράπονο αυτού που έφαγε μια καρπαζιά από τους κολλητούς του. Αυτό βγαίνει, όταν κουνάει σαν μουρλός τα χέρια του και λέει γαι τη φυλακή ο Λαγός. Είναι αδικημένος ο άνθρωπος. Σχεδόν προδομένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου