ΑΛΟΖΑΝΦΑΝ

   Όταν απελπίζομαι με την κατάσταση του κινήματος, με τη φαινομενική απόλυτη νίκη της Αντίδρασης, με το θρίαμβο της Κοινής Λογικής, με τους διθυράμβους των κεντροαριστερών για τον Άδωνη, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με τη δειλία που βλέπω γύρω μου, με τη δειλία που ακούω από τα μέσα μου, με τις υπεκφυγές του διπλανού μου, με τις δικές μου προφάσεις, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με την απελπισία τους, με τα ψέματα που λένε, με τα ψέματα που μου λέω, με τα καμώματά μας, με τα καραγκιοζιλίκια μας, ούτως ειπείν, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

  Ο Αλοζανφάν είναι η ταινία των Ταβιάνι που σημάδεψε την εφηβεία μου. Ήμουν στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο, όταν την είδα στην τηλεόραση. Θυμάμαι τη μουσική στο τέλος, το χορό των αναστημένων επαναστατών, αυτών που είχαν φάει χώμα λίγες σεκάνς πιο πριν. Χορεύουν σαν δαιμονισμένοι, απόλυτα αποφασισμένοι, τραγουδάνε με το χορό τους το τραγούδι της επανάστασης, το τραγούδι της νίκης.

  Ο Φούλβιο, ένας ιταλός αριστοκράτης, είναι ο ήρωας της ταινίας των Ταβιάνι. Μπήκε στο κίνημα, μα στην κάτω βόλτα του θυμήθηκε ότι είναι λογικός κι αυτοί, ο σύντροφοί του, ονειροπόλοι, φτερά στον άνεμο. Τους βαριέται, μάλιστα, δεν είναι μόνο πως θέλει πια τη βολή του, μετά τα σαράντα, όταν οι τρέλες είναι μια ανάμνηση δίπλα στο τζάκι με την εικοσάρα υπηρέτρια στον πύργο, μέσα στο κτήμα, μέσα στην τάξη του.

   Τους ακολουθεί σχεδόν με το ζόρι, χωρίς ούτε αυτός να το καταλαβαίνει πώς μπαίνει ξανά στο κυνήγι των κόκκινων ξωτικών. Στην τελευταία σκηνή έχει δραπετεύσει, έχοντας σίγουρη την αποτυχία των συντρόφων του να πάρουν με το μέρος τους τους ταλαίπωρους χωρικούς ενός χωριού στον ιταλικό νότο. Και όμως, όταν οι σύντροφοι εξοντώνονται από τους ίδιους τους σκλάβους που πήγαν να λευτερώσουν, κάποια παρεξήγηση κάνει τον παλιό επαναστάτη να ξαναβάλει το κόκκινο χιτώνιο και να φάει μια σφαίρα από τους στρατιώτες. Για μια στιγμή ένιωσε πάλι την σπίθα της ελπίδας και τα βρόντηξε όλα. Πιάστηκε από μια κλωστή και έφαγε μια σφαίρα.

Ο νεκρός Φούλβιο με το κόκκινο χιτώνιο μισοφορεμένο κείτεται στην πικρή γη. Πιάστηκε από μια κλωστή, ξανάγινε ζωντανός κανονικός και έπεσε νεκρός από μια σφαίρα. Υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει ζωή.