Ως γνωστόν, στις συνθήκες της καπιταλιστικής σήψης σαπίζει και το νόημα των λέξεων. Χαρακτηριστική είναι η επικράτηση στην αστική ειδησεογραφία κάποιων όρων που χρησιμοποιούνται ως όροι κοινωνιολογίας, ενώ στην καλύτερη θα έπρεπε να είναι ταυτισμένοι με τη γραφειοκρατική δομή υπουργείων ή επιχειρήσεων, για να μην ξεχνάμε, παρεμπιπτόντως, ότι η γραφειοκρατία δεν αφορά μόνο τον κρατικό μηχανισμό.
Η έννοια, για παράδειγμα, του "φορολογούμενου", όπως και αυτή του "καταναλωτή", είναι περιπτώσεις κοινωνικής ταξινόμησης με βάση απολύτως εσφαλμένα κριτήρια. Καταναλωτής είναι ο πιτσιρικάς που παίρνει μισθό 400 ευρώ και το χαρτζηλίκι του πατέρα του, ζώντας το όνειρο του άι-φόουν στο σπίτι του πατέρα του, καταναλωτής είναι και η χωρισμένη μάνα που είναι άνεργη, δεν παίρνει διατροφή και καταναλώνει μακαρόνια από το Λιντλ.
Φορολογούμενος, τώρα, είναι
η πολυεθνική που επιβάλλει, εν πολλοίς, τους όρους της φορολογίας,
ο ελεύθερος επαγγελματίας που βγάζει μαύρα λεφτά και φορολογείται για το 1/10 του πραγματικού εισοδήματός του,
ο υπάλληλος που αποκρύπτει απλώς ένα νοίκι από ένα κωλοδιαμέρισμα,
ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που δεν αποκρύπτει απολύτως τίποτα, φορολογείται κανονικά για το γλίσχρο μισθό του, αλλά συντάσσεται με αυτούς που κατηγορούν το "σπάταλο κράτος", γενικώς,
ο δημόσιος υπάλληλος που δεν έχει πρόβλημα με τις κρατικές δαπάνες, αλλά βρίζει τους κινούμενους εκτός φορολογικού συστήματος, από γιατρούς μέχρι ιδιαιτεράδες, παρά το ό,τι, βέβαια, προσφεύγει στις υπηρεσίες τους, τροφοδοτώντας κι αυτός τον κύκλο της παραοικονομίας.
Μύλος, κύριοι. Δε βγάζεις άκρη. Η μόνη σίγουρη άκρη, για να πιάσουμε το νήμα, είναι η διάκριση ανάμεσα σε μισθωτούς και εργοδότες. Όλα τ΄ άλλα θα τα βρούμε με λίγη καλή διάθεση και πολλή διαλεκτική. Αν πάμε ανάποδα, πάμε ίσα στον τοίχο.
Η έννοια, για παράδειγμα, του "φορολογούμενου", όπως και αυτή του "καταναλωτή", είναι περιπτώσεις κοινωνικής ταξινόμησης με βάση απολύτως εσφαλμένα κριτήρια. Καταναλωτής είναι ο πιτσιρικάς που παίρνει μισθό 400 ευρώ και το χαρτζηλίκι του πατέρα του, ζώντας το όνειρο του άι-φόουν στο σπίτι του πατέρα του, καταναλωτής είναι και η χωρισμένη μάνα που είναι άνεργη, δεν παίρνει διατροφή και καταναλώνει μακαρόνια από το Λιντλ.
Φορολογούμενος, τώρα, είναι
η πολυεθνική που επιβάλλει, εν πολλοίς, τους όρους της φορολογίας,
ο ελεύθερος επαγγελματίας που βγάζει μαύρα λεφτά και φορολογείται για το 1/10 του πραγματικού εισοδήματός του,
ο υπάλληλος που αποκρύπτει απλώς ένα νοίκι από ένα κωλοδιαμέρισμα,
ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που δεν αποκρύπτει απολύτως τίποτα, φορολογείται κανονικά για το γλίσχρο μισθό του, αλλά συντάσσεται με αυτούς που κατηγορούν το "σπάταλο κράτος", γενικώς,
ο δημόσιος υπάλληλος που δεν έχει πρόβλημα με τις κρατικές δαπάνες, αλλά βρίζει τους κινούμενους εκτός φορολογικού συστήματος, από γιατρούς μέχρι ιδιαιτεράδες, παρά το ό,τι, βέβαια, προσφεύγει στις υπηρεσίες τους, τροφοδοτώντας κι αυτός τον κύκλο της παραοικονομίας.
Μύλος, κύριοι. Δε βγάζεις άκρη. Η μόνη σίγουρη άκρη, για να πιάσουμε το νήμα, είναι η διάκριση ανάμεσα σε μισθωτούς και εργοδότες. Όλα τ΄ άλλα θα τα βρούμε με λίγη καλή διάθεση και πολλή διαλεκτική. Αν πάμε ανάποδα, πάμε ίσα στον τοίχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου