Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο αγαπημένος μου πρωθυπουργός ή μάλλον είναι ο αγαπημένος μου πολιτικός. Μέχρι να βγει από την πολιτική του έρημο και να λάμψει το άστρο του δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, καθότι δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να τον προσέξω. Όταν έδινε τον αγώνα του για τη Μακεδονία μας, πριν είκοσι χρόνια και βάλε, ήμουν στρατό και δεν έβλεπα τηλεόραση ούτε πολυδιάβαζα εφημερίδες και ίντερνετ δεν υπήρχε.
Είχα λοιπόν μέχρι πρόσφατα ως αστό πολιτικό της καρδιάς μου τον Κωνσταντίνο "Με λένε Εθνάρχη" Καραμανλή. Τον είχα συνδέσει με την παιδική αθωότητα, τα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην έκθεση Θεσσαλονίκης, που ακούγαμε στο ραδιόφωνο με τις λυχνίες, τη συγκίνηση του επτάχρονου, όταν έβλεπα τον Ζισκάρ να παρελαύνει στην Αθήνα δίπλα στον κολλητό του, τότε που είχε έρθει και ο Τσαουσέσκου και βγήκαμε από την επτάχρονη διεθνή απομόνωση και περίμενα να τελειώσει το δελτίο με την Λιάνα Κανέλλη, για να αρχίσει το "Διάστημα 1999" με την αγαπημένη μου, τη θεά Έλενα Ράσελ. Καραμανλής. Μαγεία παιδικών αναμνήσεων.
Τα τελευταία χρόνια ομως ο Αντώνης εκτόπισε τον Εθνάρχη στο φιλμ ρετρό της καρδιάς μου. Ο Αντώνης είναι ο τυπικός τσογλαναράς αρχιΟΝΝΕΔίτης που όλοι είχαμε γνωρίσει στο πέρασμά μας από το πανεπιστήμιο στα έητις. Φράτζα, μπουρδολογία ατελείωτη για γκόμενες που θα πηδήξει, είχε πηδήξει, θα τις πηδούσε αν κ.λπ. ΕΟΚ, κάμπριο με φωτογραφίες του Ευαγγελου Αβέρωφ και μετά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Μερσέντες στην Κηφισίας, Μπλάνος στην Κηφισιά, μίσος για τους πρασινοφρουρούς και αγάπη για την πατρίδα, αλλά και την Ευρώπη να πούμε.
Όποτε τον βλέπω να μασάει τις λέξεις με το ειρωνικό βλαχοβλακοΰφος πίσω από τη γυαλούμπα θυμάμαι τις φοιτητικές εκδρομές, τις δαπίτισσες που ήταν ωραίες και κυριλέ, την Αμπεσε που ακούγαμε Ιτσ ε σιν πριν φύγουμε ξημερώματα για εκδρομή με το τρένο στην Τρίπολη. Ναι, ρε φίλε. Αγαπώ Αντώνη Σαμαρά. Παιδική ηλικία και μαλακίες. Φοιτητικά χρόνια, κύριοι. Δόουζ γουέαρ δε ντέιζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου