Την Κοκκινιά την λένε σήμερα Νίκαια και κοντεύει να ξεχαστεί η Κοκκινιά. Εγώ την έμαθα Κοκκινιά από τα σέβεντις που πηγαίναμε οικογενειακές επισκέψεις στο σπίτι μιας θείας μου, ένα από τα παλιά σπίτια, μάλλον προπολεμικό, μάλλον από αυτά που δεν έκαψαν οι Γερμανοί στο μπλόκο.
Στη Νίκαια, λοιπόν, σήμερα δεν υπάρχει αυτό το παλιό σπίτι, όπως και τα περισσότερα από τα προσφυγικά, που έχουν γίνει πολυκατοικίες. Είναι, σήμερα επίσης, διαβόητη η Οργάνωση Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι αντίπαλοι των κομμουνιστών, φιλελεύθεροι αυτοί, εντός και εκτός Κοκκινιάς, που βάζουν στο μίξερ της αντιβίας Τάγματα Ασφαλείας και ΟΠΛΑ, για να βγάλουν την αστική δημοκρατία ευλογία γι΄ αυτόν τον τόπο, υπονοώντας ότι τα κομμουνιστικά κάστρα έγιναν φωλιές των ναζί.
Οι φιλελεύθεροι αυτοί, επίσης, λένε ότι οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες εκείνη τη μέρα, δεν ήταν συνειδητοί μαχητές, αλλά θύματα της Ιστορίας που λόγω συγκυριών και ελληνικών ιδιαιτεροτήτων "έμπλεξαν". Πραγματικά, έχει πολλά θύματα η Ιστορία και σίγουρα οι ιστορικοί που λένε τέτοιες αηδίες είναι βασικοί θύτες της Ιστορίας της ίδιας.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι συνεργάτες των Γερμανών, ναζί και φιλοναζί, υπήρχαν και στην Κοκκινιά και στην Καισαριανή και το ΄44 και ότι το 2014 το ΚΚΕ εξακολουθεί να έχει τα υψηλότερα ποσοστά του σε αυτές τις συνοικίες. Επίσης, και το ΄44 υπήρχαν σώφρονες αστοί διανοούμενοι που μαζεύονταν και προβληματίζονταν για το μέλλον του τόπου, αηδιασμένοι από την "εκατέρωθεν βία". Μαζί τους είχαν και έναν Σερραίο, καθόλου διανοούμενο, που προβληματιζόταν μαζί τους, υποτίθεται. Τραβάτε να βρείτε κι εσείς, διανοούμενοι του ορθολογισμού, στα 2014, έναν αναλόγου παιδείας να σας κάνει τα οράματα πραγματικότητα. Σταύρο, μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου