Η ομίχλη κάλυπτε το δάσος. Ήταν 7 το πρωί και τα πουλιά ήδη είχαν συμπληρώσει μία ώρα που κελαηδούσαν. Ήταν κουρνιασμένα στα δέντρα που κάποτε κάλυπταν τους γενναίους ουκρανούς άνδρες των Ες Ες, λίγο πριν κρεμάσουν καμιά πενηνταριά αιμοσταγείς μπολσεβίκους από το παρακείμενο χωριό. Τώρα, δεν υπήρχε ανάγκη για Ες Ες ούτε μπολσεβίκοι υπήρχαν. Υπήρχε μόνο ο Δεξιός Τομέας και οι υπόλοιποι ουκρανοί διαφωτιστές, από τη μία πλευρά, και οι πλανημένοι από τον ολοκληρωτιστή Πούτιν, από την άλλη.
Τα παλικάρια με το δημοκρατικό λόγκο των Μπαντεροειδών ξυπνούσαν ένα-ένα. Ανάμεσά τους και μια ασπρομάλλα που δεν ξυπνούσε με τίποτα.
- Σώτη, ξύπνα. Έχουμε δουλειά, ακούστηκε η τραχιά φωνή του Γιάρος του δημοκράτη.
- Τι, πώς; Η Σώτη άνοιξε αλαφιασμένη τα μάτια της και έβγαλε ένα παραπονεμένο μουγκανητό.
- Έχουμε δουλειά. Οι Μοσχοβίτες αιχμάλωτοι πρέπει να πάρουν ένα καλό μάθημα. Θα σε βάλουμε να τους διαβάσεις το τελευταίο σου μυθιστόρημα.
- Ευχαρίστως, παιδιά.
- Στα Αγγλικά, εννοείται.
- Ε, ναι. Τσίπρας είμαι να διαβάζω στα Ελληνικά;
Οι δύο συμμαχητές της ευρωπαϊκής ιδέας γέλασαν με την ψυχή τους και η Σώτη στριφογύρισε σαν αίλουρος μες στον υπνόσακο.
Ξαφνικά τη δημοκρατική γαλήνη τους τάραξε ο ήχος ενός ελικοπτέρου και πριν καταλάβουν τι παίζεται, αιωρούνταν ήδη από πάνω τους. Ο γενναίος επικεφαλής του Δεξιού Τομέα σημάδεψε, όμως η Σώτη ξαφνικά στρίγγλιξε, διαπεραστικά, ανατριχιαστικά.
- Μηηηηηη!!!! Είναι ο Αρίστος.
Ο Ντιμίτρι κατέβασε το καλάσνικοφ. Δεν είχε δει ποτέ αυτόν τον ανειρήνευτο εχθρό του σταλινισμού, η Σώτη όμως τον είχε κατ' επανάληψη υμνήσει στα διαλείμματα των σεμιναρίων αμερικανοευρωπαϊκής Ιστορίας που παρέδιδε στο λημέρι τους.
Ο Δοξιάδης κατέβαινε με σκοινί, πραγματικό κομάντο της Δημοκρατίας. Οι συστάσεις ήταν θερμές, αλλά σύντομες. Ήταν εμφανές ότι κάτι εξαιρετικά επείγον έφερνε τον θεό του φιλελεύθερου φέισμπουκ στην ανατολική Ουκρανία.
- Σώτη, ντύσου και φύγαμε. Είναι απόλυτη ανάγκη.
- Τι έγινε, Αρίστο; Έπαθε τίποτα κάνας σκεπτόμενος αριστερός, από τους τόσο λίγους που έχουμε;
- Ακόμη χειρότερα. Ο Τσίπρας έκανε ακόμη πιο λογική στροφή και πάει να μας φάει την Κοινή Λογική ολόκληρη.
- Τον καργιόλη. Ανέβα κι έρχομαι.
Κούμπωσε το 510 της και πιάστηκε από το σκοινί.
- Γεια σου, Σώτη!
- Θα γυρίσω σύντομα, Ντιμίτρι. Η Δημοκρατία με καλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου