Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ

Η φιλόξενη στέγη του Φρι Θίνκινγκ Ζον είχε γίνει, για άλλη μια βραδιά, μια όαση δημοκρατίας μέσα στον παραλογισμό της εισέτι κυρίαρχης αριστερής κουλτούρας. Εκεί, ψηλά στη Σκουφά, τα χαρούμενα (υστερικά τα λένε κάποιοι σταλινικοί) τιτιβίσματα της Σώτης μπερδεύονταν με το μειλίχιο, ολύμπιο θαρρείς, μίλημα του Σιακαντάρη, κάνοντας τον κόσμο λίγο πιο βέβαιο για το μεθαύριο.

- Το αύριο είναι ξεγραμμένο. Η δημιουργική καταστροφή είναι αναγκαία. Τέτοιο μπουρδέλο σοβιετικό που είμαστε, μόνο με γενικές εκκαθαρίσεις, μεταρρυθμίσεις, για να μην παρεξηγηθώ, μπορούμε να το φέρουμε σε γραμμή ζωής ευρωπαϊκή, βορειοαμερικάνικη, αυστραλιανή, κάτι που να το πεις ανθρώπινο, διαφωτιστικό να 'ναι κι ό,τι να 'ναι, κοντολογίς.
- Σώτη, είσαι φωτιά και λάβρα. Μη συγχύζεσαι, όμως. Τα βάσανα αυτού του τόπου τελειώνουν. Μαζί με την ανάπτυξη θα βγάλουμε άλλους δέκα τόμους αποδόμησης του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και του κνίτη που πουλάει Ριζοσπάστη, για να βρει γκόμενα, και όλα θα γίνουν φιλελεύθερα, κοινώς λογικά, ειρηνικά και ανεπαίσθητα.

Η ασημένια, τι ασημένια, δηλαδή, η κάτασπρη κεφαλή του Σιακαντάρη ήτανε σετάκι με την ασπροβαμμένη χαίτη της Σώτης. Αν ήταν εκεί και ο φημισμένος για την λευκή κουρούπα του Τάκης Θεοδωρόπουλος, θα είχαμε τα πνευματικά Ιμαλάια, μια οροσειρά πνεύματος και σοφίας. Δεν ήταν, όμως. Μια ύπουλη ίωση τον είχε κρατήσει στο σπίτι, μακριά από τη φλογερή φιλελεύθερη, σχεδόν σοσιαλδημοκρατική, σύναξη.

"Γιατί μαζευτήκαμε πάλι εδώ πέρα;" ακούστηκε από το βάθος η βαριεστημένη και ελαφρώς ζοχαδιασμένη φωνή του Πέτρου Τατσόπουλου. Ένας γνωστός από τη φεϊσμπουκική και ιντερνετική, εν γένει, δραστηριότητά του δικηγόρος πήρε την πρωτοβουλία να του εξηγήσει.

- Πέτρο, δεν τα είπαμε αυτά στο τηλέφωνο, καθότι οι επικοινωνίες παρακολουθούνται από την NSA, αυτόν το μηχανισμό που κυνηγάει τον Σνόουντεν και τον έστειλε πεσκέσι στον ολοκληρωτιστή Πούτιν.

"Τι μαλάκας, θεέ μου!", μονολόγησε, χωρίς να ακουστεί ο συγκρουσιακός κεντροαριστερός Πέτρος, κοιτάζοντας απεγνωσμένος τον νεαρό δικηγόρο που είχε μπλέξει τον Πούτιν με τον Στάλιν και τις πούτσες με τις βούρτσες.

Ενώ ήταν έτοιμος να τον αρχίσει στα μπινελίκια, η φωνή του Σταύρου Θεοδωράκη ακούστηκε από τη μικρή μικροφωνική εγκατάσταση του βιβλιοπωλείου.

- Φίλοι μου, είμαι σήμερα εδώ για να σας πω δυο λόγια.

Ακολούθησε παύση, παυσάρα, δηλαδή, ενός λεπτού, τουλάχιστον.

-  Όλα καλά;

Όταν ακούστηκε κι αυτό, έγινε της πουτάνας. Ο σοσιαλφιλελεύθερος χώρος είχε γίνει μαλλιά κουβάρια. Οι μισοί ωρύονταν γιατί είχαν κληθεί σε μια στημένη κομματική φιέστα του Ποταμιού, ενώ οι άλλοι μισοί τόνιζαν ότι ο Σταύρος ήταν φίλος τους και τους είχε καλέσει σε εκπομπές με νούμερα διψήφια, του είχαν υποχρέωση και τέτοια.

Μέσα στο γενικό χαμό, ο Αύγουστος Κορτώ βρέθηκε δίπλα στον Σταύρο.
- Αύγουστε, είσαι μαζί μου.
- Πάντα σε εκτιμούσα, Σταύρο. Έχεις κοφτερή πένα και γαμώ τα εστιατόρια, αλλά...

Αυτό το "αλλά" δεν ακούστηκε. Μια τρομερή έκρηξη σάρωσε την αίθουσα με το ωστικό της κύμα. Μια κραυγή έσκισε τον αέρα: "Εξερράγη το βιβλίο του Κουφοντίνα από το απέναντι βιβλιοπωλείο".

Ο τρόμος είχε επανέλθει.

"Πάνω που θα βγαίναμε στις αγορές", ακούστηκε η φωνή του Νίκου Δήμου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου