ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

Είναι προφανές ότι οι εργασιακές συνθήκες στην Ευρώπη, με ατμομηχανή το λίκνο του ευρωπολιτισμού, οδεύουν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, πλέον, στη δεκαετία του '60 (αρχές) και από κει βλέπουμε (για το πού θα σταματήσει το ταξίδι στο παρελθόν). Εν ολίγοις, ο μέσος Ευρωπαίος γύρω στα 2020 θα έχει βιοτικό επίπεδο χειρότερο από αυτό του σοβιετικού πολίτη στα 1968.

Εννοείται ότι αυτή η διαπίστωση προσκρούει στην Κοινή Λογική του Σταύρου, του Πάσχου, της Σώτης, του Άδωνη και των άλλων παιδιών. Πέρα από το ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν εμπίπτουν στον μέσο όρο, αξιολογούν το επίπεδο ζωής με τη δυνατότητα να γράφεις μαλακίες στο φέισμπουκ (με δωρεάν γουάι φάι, μάλιστα), να επικρίνεις ελεύθερα και γενικά το σύστημα (όχι, βέβαια, επί συγκεκριμένου, διότι σε περιμένει αγωγάρα να δεις τον Βολταίρο φαντάρο), να ορίζεις την πολιτική ελευθερία σε συνάρτηση με την περίφημη πλειοψηφία, τη δημοκρατική πεμπτουσία.

Τι εστί πλειοψηφία στην αστική δημοκρατία; Ένα συγκυριακό μέτρημα του φόβου και της μιζέριας των υποκείμενων στην καπιταλιστική εκμετάλλευση ή έκφραση της Γενικής Βούλησης, όπως την είχε ονομάσει ο Ρουσσό; Ζούμε στην εποχή που η πλειοψηφία διαμορφώνεται από πολίτες που έχουν υπερβεί το στάδιο της ανάγκης ή από ευθυνόφοβους που θέλουν να τους εκμεταλλευτούν εν ασφαλεία και τυχοδιώκτες που ψάχνουν θύματα; 

Τι είναι η Δημοκρατία; Ο Διαφωτισμός την όρισε σε πολιτικό επίπεδο. Ο μαρξισμός όρισε το πολιτικό σε σχέση με τις παραγωγικές σχέσεις. Είμαστε Διαφωτιστές και ως γνωστόν ο μαρξισμός είναι το πιο έξυπνο και ώριμο παιδί του Διαφωτισμού. Παλεύουμε για να κερδίσουμε την πλειοψηφία. Την πλειοψηφία της Επανάστασης. Ποτέ δεν είναι ο τελευταίος ο τελευταίος χορός.