Η ΣΕΛΙΔΑ

Όποιος έχει ζήσει τις αρχές της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα θα θυμάται το πώς βιώθηκε, με μία σχετική καθυστέρηση, η κουλτούρα των χίπις από τα βλαμμένα των Βορείων Προαστίων. Ήταν που 'ταν για τα μπάζα αυτή η διαβρωμένη και χαζοχαρούμενη μετάλλαξη των μπίτνικς από γεννησιμιού της, την περιέλαβαν και τα βλαχαδερά της Φιλοθέης και του Παλαιού Ψυχικού και την έκαναν καρικατούρα της φτήνειας. Ποια ήταν όμως τα ξεφτέρια του Κολλεγίου και οι σκιέρ του Σεν Μόριτς που μιλούσαν ελληνικά και έβλεπαν τον Ξέγνοιαστο Καβαλάρη χωρίς υποτίτλους;

Ένας μύθος που κυκλοφορεί στην υπό αναδιάρθρωση σοβιετία είναι ότι, πριν γίνει σοβιετία, υπήρχε στην κορυφή της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας μία υγιής, μορφωμένη, δυναμική αστική τάξη, που δεν μιμούνταν και δεν παρασιτούσε, αλλά συμμετείχε ισότιμα στην αστική ευρωπαϊκή εικόνα, παράγοντας και δημιουργώντας, έξω από τη πανθομολογούμενη μιζέρια του καθυστερημένου, πελατειακού, διεφθαρμένου κράτους μας.

Μπούρδες. Σαφώς υπήρχαν και υπάρχουν αστοί μορφωμένοι και δημιουργικοί, όμως ακόμη και οι ομογενείς μεγαλοαστοί δεν έπαυαν να είναι μεγαλοαστοί, ήτοι καπιταλιστές, ήγουν πάνω απ' όλα η αναπαραγωγή της ταξικής τους υπόστασης, μέσω της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας τους, όπερ σημαίνει, κύριοι στα σαλόνια και γουρούνια στα αλώνια, άμα το χρήμα ρέει. Η Ελλάδα, όταν ήρθαν στην αγκαλιά της κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, δεν τους έκανε σαν τα μούτρα της ούτε, όμως. αυτοί την αναμόρφωσαν επί το ευρωπαϊκότερον. Ο Μπενάκης δεν έκανε την Ελλάδα κοσμοπολίτικο οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο, ούτε καν βαλκανικό, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα δεν έγινε αρχοντοχωριάτισσα μετά την έλευσή της στας Αθήνας. Ο αδελφός της, ο Αντώνης, ήταν ένας ευαίσθητος για τον συνάνθρωπο και εξαιρετικά μορφωμένος αστός, όμως το Μουσείο Μπενάκη δεν άλλαξε δραματικά την πολιτιστική εικόνα της πρωτεύσουσας.

Από την άλλη, όλο το ομογενειακό κεφάλαιο, αξιοποίησε τη δεδομένη κοινωνική, πολιτική και, κυρίως, οικονομική πραγματικότητα της χώρας όπου δραστηριοποιήθηκε, όπως ήταν φυσικό. Αυτή η πραγματικότητα επέτεινε τη παρασιτική και τυχοδιωκτική φύση του. Αν πάμε ακόμη πιο πίσω στο 19ο αιώνα και θυμηθούμε τον ευεργέτη Συγγρό, θα θυμηθούμε ότι η ευεργεσία και το απατεωνιλίκι πάνε χέρι-χέρι. Ο Συγγρός δεν έγινε αδίστακτος κερδοσκόπος, επειδή ήρθε στην Ελλάδα. Η καθυστερημένη Ελλάδα του έδωσε απλά την αυκαιρία να δράσει ως ένας γνήσιος καπιταλιστής του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Η αγιοποίηση της παλιάς καλής αστικής τάξης ξεπερνάει και τα πιο χαζοχαρούμενα στερεότυπα για την παλιά ζεστή κι ανθρώπινη αθηναϊκή γειτονιά, που οι άνθρωποι δεν είχαν ψωμί, είχαν όμως αγάπη και αλληλεγγύη, ενώ στο Γκάζι και στα πέριξ πήγαινε η φυματίωση και η πορνεία σύννεφο. Τα 'χε πει ο Βάρναλης στους "Μοιραίους", κάποιοι όμως καύλωναν με την "Ανθισμένη Αμυγδαλιά" ως σύμβολο μιας αγνής εποχής. Σήμερα, οι αστοί μας λένε ότι δεν είναι τόσο σόι η αστική τάξη, διεφθάρη, έχασε τα πρωτογενή υλικά της επιτυχίας της, το καράβι και την ελιά, τη δημιουργία και την καινοτομία, το στυλ και τη μαγεία της. Την κατέστρεψε το κακό κράτος του κρατισμού που  έκανε κρατικοδίαιτο τον επιχειρηματία και του έμαθε να εξαπατά, αντί να παράγει. Και μας λένε: "Τέλος τώρα ο κρατισμός-Καιρός ν' ανοίξουμε τα φτερά μας-Να γυρίσουμε σελίδα".

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν, που έλεγε και ένας ενοχικός αστός.