Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΠΙΑΣΑΜΕ ΙΘΑΚΗ (ΠΑΤΟ).



Έρως, έρως, σαλάμι αέρος. Οι μαθητές της δεκαετίας του '60 (και πίσω) αποδομούσαν τη χαζοχαρούμενη εκδοχή του έρωτα, στα Λύκεια (εξατάξια Γυμνάσια τα έλεγαν τότε, νομίζω) αρρένων και θηλέων, με τη φράση αυτή. Στις μέρες μας τα Λύκεια είναι μικτά, ο έρωτας έχει μπει σε άλλο πλαίσιο, σαφώς πιο ειλικρινές, αν και μερικοί το λένε πεζό και σκληρό, μάλλον γιατί ξεχνάνε ότι ο έρωτας ακριβώς αυτό είναι. Πεζά σκληρός, εξ ου και γοητευτικός.

Οι μαθητές πλέον δεν έχουν κίνητρο να σατιρίσουν τον έρωτα, αφού έχει χάσει πολλά από τα ψεύτικα προσδιοριστικά του, αυτά που έδιναν τροφή στην καζούρα. Κάποιοι άλλοι μαθητές όμως έχουν περιβάλει με καρδούλες και ροζ συννεφάκια μια άλλη αγαπησιάρικη λεξούλα. "Αντι-βία" και ξερό ψωμί, κύριοι. Αυτοί δεν είναι έφηβοι, πολλοί μάλιστα πλησιάζουν ή βρίσκονται ήδη στην τρίτη ηλικία, ενώ δεν είναι λίγοι και αυτοί που μας έχουν αφήσει χρόνους. Παιδιά της γενιάς της Αντίστασης στην Κατοχή, της αντιχουντικής δράσης, αργότερα, εδώ στην Ελλάδα, ή της γενιάς που υποστήριζε τη Σοβιετική Ένωση στις ΗΠΑ των δεκαετιών του '30 και του '40, υπέφερε από το μακαρθισμό μετά το '50 ή έτρωγε, αργότερα,  σφαίρες από την Πολιτοφυλακή στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

Είναι οι παλιοί αριστεροί. Αυτοί που άσκησαν βία ή υπέστησαν τη βία του αστικού κράτους (φιλελεύθερου ή φασιστικού). Τώρα πια δεν τους κυνηγάει κανείς. Ούτε αυτοί κυνηγάνε κάτι. Οι περισσότεροι αγωνιούν για τις επενδύσεις τους, τις καταθέσεις τους, τα ενοίκια που μειώνονται, αλλά μέχρι ενός ορίου. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα και ανέφελα. Δεν έχουν μείνει χωρίς φράγκο στην τσέπη την τελευταία εικοσαετία, τουλάχιστον, ούτε αγωνιούν για το μέλλον τους. Ευρωπαϊκή Ένωση, σταθερότητα, πολιτισμός κι ας αυξάνονται οι στρατιές των λάθρα βιούντων από Μπόχουμ μέχρι Ασπρόπυργο.  Έτσι που έγιναν σοφοί, με τόσο Χάγιεκ, ήδη το κατάλαβαν η βία τι σημαίνει.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

ΕΦΡΙΞΕ Η ΕΥΡΩΠΗ. ΘΡΗΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Οι μετανάστες γίνονται μετανάστες, διότι ακόμη δεν έχουν βιώσει στη χώρα τους την ευεργετική επίδραση της Ελεύθερης Αγοράς, που έχει φέρει, εδώ και δεκαετίες, την ευλογία στη Δύση, η οποία Δύση είναι πια μια ιδέα, όχι μια μεριά του πλανήτη, και ελέγχει, έμμεσα και άμεσα τα κεφάλαια που επενδύονται στις χώρες των μεταναστών. Οι επενδύσεις φέρνουν πλούτο στις εν λόγω χώρες, φέρνουν και λίγη φτώχεια στη Δύση, το λένε και κρίση, καθώς ανακατανέμεται πιο δίκαια ο πλούτος, δηλαδή, συγκεντρώνεται σε όλο και πιο στενό κύκλο καπιταλιστών, εμ, συγγνώμη, επενδυτών. 

Με άλλα λόγια, οι μετανάστες έρχονται κατά δω, διότι είναι ανυπόμονοι. Ανθρώπινο, βέβαια, αλλά δεν πρέπει να τους αφήσουμε έτσι. Να γίνουν κι άλλα θαύματα σαν το τουρκικό, το ινδικό, το κινέζικο, να μοιραστεί η φτώχεια ελπιδοφόρα στους πολλούς και ο πλούτος αναπόδραστα στους λίγους. Να τους κάνουμε και τους Ινδούς εθελοντές της μιζέριας, πάνω από την επιβίωση, κάτω από τη ζωή, όπως γίνονται οι Ευρωπαίοι, από Γερμανία μέχρι Ελλάδα. Στην Καλκούτα γεννήθηκες, στην Καλκούτα θα πεθάνεις και η Κοινή Λογική θα φροντίσει για τις λεπτομέρειες.

Όλα, λοιπόν, είναι θέμα χρόνου. Λίγος καιρός ακόμα και τα καραβάνια θα σταματήσουν. Μέχρι τότε, τους πνίγουμε, μας κατηγορούμε που τους πνίξαμε, μας τιμωρούμε και μας συγχωρούμε. Όλοι μαζί περιμένουμε. Εμείς οι Έλληνες. Εμείς οι Ευρωπαίοι. Αλήθεια, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της Φρόντεξ; Τι σημαίνει αποτροπή;

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Αναμνήσεις από το παρελθόν.

Ο Χατζηδάκις τη δημόσια επίθεση, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, εναντίον της Αυριανής την εξαπέλυσε πολλά χρόνια μετά την αποχώρησή του από διευθυντική θέση στο κρατικό ραδιόφωνο και αφορούσε ζητήματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, ζητήματα ήθους και αισθητικής. Επιπλέον, τα όσα είπε κατά της κουροφυλλάδας στρέφονταν και εναντίον της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Άκης, Μένιος και τ' άλλα παιδιά).

Πάμε στο τώρα.

Στη χώρα που κυκλοφορεί η κάθε μαλακοφυλλάδα και ο κάθε παπαροδημοσιογράφος, "μνημονιακός" ή "αντιμνημονιακός", "σοβαρός" ή Τράγκας, λέει ό,τι γουστάρει ή εκτελεί παραγγελίες (για τρεις κι εξήντα ενίοτε), ο Προκοπάκης, επικεφαλής της κρατικής τηλεόρασης, επιτέθηκε με χυδαίους χαρακτηρισμούς εναντίον του Ανφόλοου, επειδή δημοσίευσε κάποιες ανακριβείς(;) πληροφορίες  για την αγοραπωλησία των CDS από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στο τέλος του 2009 και πριν το κανόνι της Άνοιξης του '10.

Εύλογα, γεννάται το ερώτημα για τους λόγους της επιλεκτικής ευαισθησίας ενός διορισμένου από την κυβέρνηση διευθυντή ραδιοτηλεόρασης για το Ανφόλoου. Είναι μάλλον ζήτημα κεντροαριστερής ευαισθησίας. Εκτός κι αν τον συγκεκριμένο τον ψεκάζουν.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η ΣΕΛΙΔΑ

Όποιος έχει ζήσει τις αρχές της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα θα θυμάται το πώς βιώθηκε, με μία σχετική καθυστέρηση, η κουλτούρα των χίπις από τα βλαμμένα των Βορείων Προαστίων. Ήταν που 'ταν για τα μπάζα αυτή η διαβρωμένη και χαζοχαρούμενη μετάλλαξη των μπίτνικς από γεννησιμιού της, την περιέλαβαν και τα βλαχαδερά της Φιλοθέης και του Παλαιού Ψυχικού και την έκαναν καρικατούρα της φτήνειας. Ποια ήταν όμως τα ξεφτέρια του Κολλεγίου και οι σκιέρ του Σεν Μόριτς που μιλούσαν ελληνικά και έβλεπαν τον Ξέγνοιαστο Καβαλάρη χωρίς υποτίτλους;

Ένας μύθος που κυκλοφορεί στην υπό αναδιάρθρωση σοβιετία είναι ότι, πριν γίνει σοβιετία, υπήρχε στην κορυφή της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας μία υγιής, μορφωμένη, δυναμική αστική τάξη, που δεν μιμούνταν και δεν παρασιτούσε, αλλά συμμετείχε ισότιμα στην αστική ευρωπαϊκή εικόνα, παράγοντας και δημιουργώντας, έξω από τη πανθομολογούμενη μιζέρια του καθυστερημένου, πελατειακού, διεφθαρμένου κράτους μας.

Μπούρδες. Σαφώς υπήρχαν και υπάρχουν αστοί μορφωμένοι και δημιουργικοί, όμως ακόμη και οι ομογενείς μεγαλοαστοί δεν έπαυαν να είναι μεγαλοαστοί, ήτοι καπιταλιστές, ήγουν πάνω απ' όλα η αναπαραγωγή της ταξικής τους υπόστασης, μέσω της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας τους, όπερ σημαίνει, κύριοι στα σαλόνια και γουρούνια στα αλώνια, άμα το χρήμα ρέει. Η Ελλάδα, όταν ήρθαν στην αγκαλιά της κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, δεν τους έκανε σαν τα μούτρα της ούτε, όμως. αυτοί την αναμόρφωσαν επί το ευρωπαϊκότερον. Ο Μπενάκης δεν έκανε την Ελλάδα κοσμοπολίτικο οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο, ούτε καν βαλκανικό, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα δεν έγινε αρχοντοχωριάτισσα μετά την έλευσή της στας Αθήνας. Ο αδελφός της, ο Αντώνης, ήταν ένας ευαίσθητος για τον συνάνθρωπο και εξαιρετικά μορφωμένος αστός, όμως το Μουσείο Μπενάκη δεν άλλαξε δραματικά την πολιτιστική εικόνα της πρωτεύσουσας.

Από την άλλη, όλο το ομογενειακό κεφάλαιο, αξιοποίησε τη δεδομένη κοινωνική, πολιτική και, κυρίως, οικονομική πραγματικότητα της χώρας όπου δραστηριοποιήθηκε, όπως ήταν φυσικό. Αυτή η πραγματικότητα επέτεινε τη παρασιτική και τυχοδιωκτική φύση του. Αν πάμε ακόμη πιο πίσω στο 19ο αιώνα και θυμηθούμε τον ευεργέτη Συγγρό, θα θυμηθούμε ότι η ευεργεσία και το απατεωνιλίκι πάνε χέρι-χέρι. Ο Συγγρός δεν έγινε αδίστακτος κερδοσκόπος, επειδή ήρθε στην Ελλάδα. Η καθυστερημένη Ελλάδα του έδωσε απλά την αυκαιρία να δράσει ως ένας γνήσιος καπιταλιστής του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Η αγιοποίηση της παλιάς καλής αστικής τάξης ξεπερνάει και τα πιο χαζοχαρούμενα στερεότυπα για την παλιά ζεστή κι ανθρώπινη αθηναϊκή γειτονιά, που οι άνθρωποι δεν είχαν ψωμί, είχαν όμως αγάπη και αλληλεγγύη, ενώ στο Γκάζι και στα πέριξ πήγαινε η φυματίωση και η πορνεία σύννεφο. Τα 'χε πει ο Βάρναλης στους "Μοιραίους", κάποιοι όμως καύλωναν με την "Ανθισμένη Αμυγδαλιά" ως σύμβολο μιας αγνής εποχής. Σήμερα, οι αστοί μας λένε ότι δεν είναι τόσο σόι η αστική τάξη, διεφθάρη, έχασε τα πρωτογενή υλικά της επιτυχίας της, το καράβι και την ελιά, τη δημιουργία και την καινοτομία, το στυλ και τη μαγεία της. Την κατέστρεψε το κακό κράτος του κρατισμού που  έκανε κρατικοδίαιτο τον επιχειρηματία και του έμαθε να εξαπατά, αντί να παράγει. Και μας λένε: "Τέλος τώρα ο κρατισμός-Καιρός ν' ανοίξουμε τα φτερά μας-Να γυρίσουμε σελίδα".

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν, που έλεγε και ένας ενοχικός αστός.



Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Δράση των Ατενίστας, αμφιβόλου αισθητικής. 
(Φωτο από εδώ http://atenistas.org/2013/11/19/marasli/)

Εθελοντισμός παντού. Να βοηθήσουμε τον πάσχοντα γείτονα, τώρα που οι κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες υποβαθμίζονται, αποσύρονται και διαλύονται. Να ξεκολλήσουμε τσίχλες από τα πεζοδρόμια και αυτοκόλλητα από τις πινακίδες με τα σήματα κυκλοφορίας, τώρα που συνειδητοποιούμε ότι η μαλακία του Έλληνα είναι ανίκητη. Να μοιράσουμε κουβέρτες στους αστέγους, τώρα που διπλασιάζονται ανά τρίμηνο. Να φυτέψουμε δέντρα στην Πάρνηθα, τώρα που μας το λέει ο Πορτοσάλτε. Να παράσχουμε περίθαλψη σε κοινωνικά ιατρεία, τώρα που οι ανασφάλιστοι πληθαίνουν και οι μετανάστες ελέγχονται στα νοσοκομεία για την άδεια παραμονής τους. Να δώσουμε χρώμα και ομορφιά στην άχαρη πόλη μας. Να καθαρίσουμε όσα δεν καθαρίζει ο Δήμος, να δώσουμε νόημα στη ζωή μας.

Είναι άσχημα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Γίνονται όμως επικίνδυνα ανόητα και αδιανόητα επικίνδυνα, όταν η διάθεση προσφοράς στην πόλη σου, στο συνάνθρωπο, στη ζωή, γενικώς, ταυτίζεται με πολιτική άποψη. "Δεν ασχολούμαστε με το γιατί δεν έχει πετρέλαιο το σχολείο, μας αρκεί να βρούμε έναν χορηγό να γεμίσει τη δεξαμενή". "Δε θα ψάξουμε το γιατί το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει χαβούζα, μας αρκεί να φορέσουμε πουλόβερ στα δέντρα". "Στον καπιταλισμό είναι ωραία με τους Ατενίστας για παρέα".

Όλες αυτές οι γνωστές και άγνωστες ομάδες από τους Ατενίστας μέχρι τους παρέχοντες ιατρικές υπηρεσίες σε κοινωνικά ιατρεία τσουβαλιάζονται κάτω από την επωνυμία "εθελοντική δράση" και, άδικα πολλές φορές, επισύρουν την οργή ή το χλευασμό αριστερών κι "αριστερών". Κι αυτοί όμως είναι εθελοντές κι "εθελοντές". Χωρίς εισαγωγικά βάζω αυτούς που δε νιώθουν καλά μόνο με στάτους στο φέισμπουκ εναντίον του σάπιου καπιταλισμού ούτε και με τη συμμετοχή τους σε απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες για το αίσχος που ζούμε κι αυτό που μας ετοιμάζουν. Δεν αρκούνται, με άλλα λόγια, στον αγώνα, εικονικό ή αληθινό, ενάντια στα χάλια μας και θέλουν να κάνουν κάτι άμεσο, χειροπιαστό, για να βοηθήσουν, να βελτιώσουν, να σώσουν τώρα και όχι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για τα περαιτέρω.

Μια χαρά. Μπράβο τους. Όταν όμως μου μοστράρουν ως ηρωισμό και πολιτική άποψη τη δράση αυτή, συγγνώμη, αλλά να πα να βρουν τον Τζήμερο να επενδύσουν με ακτιβισμό τις μπαρούφες του. Ακόμη πιο εξοργιστικοί είναι αυτοί που παρεμβαίνουν αισθητικά στην πλατεία Κλαυθμώνος,  στο καπάκι ξεχέζουν στο φέισμπουκ τους απεργούς που καθυστέρησαν την επιστροφή τους στο σπίτι και ακύρωσαν έτσι την απογευματινή βόλτα τους στο Γκόλντεν Χολ και, εκνευρισμένοι, ετοιμάζουν βαλίτσα για Παρίσι, προκειμένου να περάσουν ένα τριήμερο έμπνευσης για την επόμενη δράση που θα κάνει "ευρωπαϊκή" την πόλη μας. Εκτός από αριστεροί με δεξιά τσέπη υπάρχουν και οι εθελοντές με ρηχή σκέψη.