ΕΤΣΙ ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Οι δύο κοντοκουρεμένοι νέοι άνδρες πέρασαν την πόρτα του ΥΠΟΙ φορώντας μαύρα γυαλιά Ρέιμπαν-καθρέφτες. Σίγουρα ξένιζε κάτι τέτοιο, αφού η ώρα ήταν δύο το πρωί. Στάθηκαν μπροστά στα ασανσέρ.

- Ηλία, σε ποιον όροφο είναι ο Γιάννης;

- Δεν ξέρω, Ηλία. Δεν έρχομαι κάθε μέρα εδώ στη φωλιά του σιωνισμού. Χαχαχα!

- Χαχαχα, Ηλία πού το βρίσκεις τόσο κέφι αξημέρωτα.

Εκείνη τη στιγμή τα δυνατά γέλια, χάχανα, θα έλεγε κάποιος φλώρος αριστερούλης, διακόπηκαν από μία ζεστή, σχετικά ψιλή, φωνή.

- Καλημέρα, παιδιά. Συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά μόνο έτσι θα αποφύγουμε σχόλια που θα βάλουν επιπλέον εμπόδια στον κοινό στόχο μας.

- Καλημέρα, Γιάννη. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα. Ας πουν ό,τι θέλουν τα ορφανά του Στάλιν. 

- Σας κατανοώ. Σκεφτείτε όμως, ότι ακόμη και άνθρωποι που στηρίζουν την προσπάθειά μας, ξινίζουν όταν ακούνε ότι είμαστε σε συνεχή επαφή για τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.

- Ποιοι είναι αυτοί, γαμώ το σπίτι τους;

Η σκαιά ύβρις αντήχησε σε όλο το ισόγειο και έκανε τον φρουρό στην είσοδο να λουφάξει περισσότερο. Ο Γιάννης απέφυγε να απαντήσει.

- Περάστε από εδώ. Πάμε στο γραφείο μου.

Βγήκαν από το ασανσέρ. Ο πιο εύσωμος Ηλίας κατόπτευσε το διάδρομο και σαν ρέιντζερ σε αποστολή στο Αφγανιστάν έδωσε το ΟΚ στον συνονόματό του να προχωρήσει. Βγήκε και ο Γιάννης, προσπαθώντας να συγκρατήσει το γέλιο που θα έκανε τους οικονομολόγους του Λαϊκού Συνδέσμου να στραβώσουν. Δεν ήταν ώρα για άχρηστες εντάσεις.

- Υπάρχει πολλή σκόνη εδώ, είπε ως επιθεωρητής στο υπόγειο της καγκελαρίας ο πρώην (και αεί) καταδρομέας. Αλλοδαπή είναι η καθαρίστρια; Με 400 ευρώ ένα ελληνόπουλο θα καθάριζε πολύ καλύτερα.

- Γι΄ αυτό ακριβώς θα ήθελα να μιλήσουμε. Περάστε. Ο Βαγγέλης μας περιμένει.

Πέρασαν. Η πόρτα έκλεισε με θόρυβο.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ.

Αγαπητέ Μανώλη,

μου επιτρέπεις οικειότητα αναπάντεχη στην αυγή ενός γράμματος που ξεπροβάλλει από τον ασαφή ορίζοντα των στάτους σου. Φέισμπουκ δεν έχω, μήτε και θα έχω εγώ που η τύχη στη μετά τη ζωή ζωή με έριξε, χωρίς το πληκρολόγιο που το μυαλό σκουριάζει και το στόμα κρατάει μανταλωμένο.

Μου 'πανε, ποιος, τι σημασία έχει, πως εμένα βάζεις στη σκηνή σου, τοίχο νομίζω το λέτε, και με λόγο φαρμακερό από γλώσσα διχαλωτή με εξευτελίζεις. Δεν πειράζει, το 'ξερα από τα πριν πως στα δόντια λύκων μα και νηπίων διαθέσεων θα πέσω, σαν τη χώρα και τη ζωή μου είπα να φυλάξω. Ξέρε το, το λοιπόν, τον Αντώνη Σαμαρά τον τιμώ, τις ενδείξεις της ανάκαμψης τις ακούω, την Ευρώπη στο μυαλό, πιότερο κι απ' την καρδιά μου την έχω κλεισμένη από καιρό κι εκεί ταγμένη, ενός λεπτού σιγή κρατώ κι ας κρατείς κι εσύ.

Η Κική σου.

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΙΙ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ: http://sleepingvillage-savor.blogspot.gr/2013/04/blog-post_24.html

Ερέμβαζεν κατοπτεύων την μικράν πλατείαν, ήτις ήτο πλήρης φωνασκούντων ευτυχών παίδων. Εις απόστασιν μικροτέραν των τριών μέτρων εκάθετο μετά δεσποινίδος ευειδούς και καλλιεργημένης, γαλλίδος, εκ Παρισίων μάλιστα, ως συνήγετο εκ της προφοράς αυτής, ο Ανδρέας Συγγρός. Ουδέποτε είχεν την οιανδήποτε στιχομυθίαν μετά του πανισχύρου και αδιστάκτου, ως ελέγετο υπό των λεγομένων κακών γλωσσών, τραπεζίτου και επενδυτού. 

Εσκέπτετο την οργίλαν νοικοκυράν του, την μονίμως παραπονουμένη και απειλούσα διά την μονίμως καθυστερημένη καταβολή του μισθώματος διά την ταπεινήν οικίαν του.
Εσκέπτετο την πάσχουσα από "κακιά αρρώστια" παιδίσκη, την θυγατέρα του Γιάννη του Κίτσου, του πτωχού υποδηματοποιού, που ματαίως ανέμενε καθ' ημέραν έν πελάτην, ίνα "βγάλη το μεροκάματο".

Εσκέπτετο τον Γαβρήλο, τον μέθυσον εργάτην, όστις διέμενε εις την παρακειμένην τρώγλην, έτυπτεν μετά μανίας την σύζυγόν του, την "κοπανούσε άγρια", ως έλεγον οι μονίμως σχολιάζουσαι τα της μικράς κοινωνίας του Ψυρή.

Εσκέπτετο τον καθημαγμένον από της νεανικής του ηλικίας βίον και ηκούσθη υπό του ζεύγους του έλληνος επιχειρηματίου και της γαλλίδος καλλονής εκβάλλων αναστεναγμόν: "Η ρημαγμένη μου ζωή".

Αντιληφθείς την έκθεσιν των μυχίων αισθημάτων του, υπό φυσικής συστολής ωθούμενος, έκυψεν, βυθισθείς εκ νέου εις το γαλλικόν ολιγοσέλιδον φυλλάδιον: "Un spectre hante l’Europe : le spectre du communisme....".

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Αι θερμαί ακτίνες του ηλίου έπιπτον επί του δαπέδου του δωματίου διαπερνώντας το μικρόν παράθυρον. Η πρώιμος άνοιξις, η προσφιλής εποχή της παιδικής αθωότητος του από ετών εν Ψυρή διαβιούντος, κατέκλυσεν τους οφθαλμούς και την καρδίαν του νησιώτου μεσηλίκου ανδρός. Η θαλπωρή των αναμνήσεων των εκπηγαζόντων της αγαπημένης νήσου, της Σκιάθου, παρέσχον παραμυθία τω συγγραφεί της Γυφτοπούλας. Η είδησις του θανάτου του Καρόλου Μαρξ προ ολίγων λεπτών περιήλθε εις γνώσιν του, κατά την ανάγνωσιν του “Figaro”. Εις την πρώτην σελίδαν της γαλλικής εφημερίδος, κάτωθι του κυρίου πηχιαίου τίτλου διά το νέον σκαδαλον με τας εταίρας τας συνευρισκομένας μετά του συνόλου του γαλλικού υπουργικού συμβουλίου, ανέγνωσε, μεγαλοφώνως, την φοράν αύτην: Marx est mort.

 Έρριψεν επί του τραπεζίου την εφημερίδαν και λαβών το εφθαρμένον καπέλλον του εξήλθεν εις τον στενόν δρομίσκον. Επί ήμισυν της ώρας εβάδιζεν γοργώς. Η μουσική εκ της λατέρνας, οι γέλωτες των παιδίων παρά τη πλατεία του Συντάγματος, οι εφημεριδοπώλαι οι αγγέλλοντες εν εκ των πολλών εκτάκτων παραρτημάτων, δεν εδύναντο να αποσπάσουν τον Αλέξανδρον από τας ζοφεράς σκέψεις του. Ανηφορίζων προς την πλατείαν της Δεξαμενής είχεν πλέον λάβει τας αποφάσεις του. Ο Μαρξ έπρεπε να καταστεί γνωστός εις την Ελλάδαν. Εις οργανικός διανοούμενος, ούτως ειπείν, είχεν γεννηθεί.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Στη Μανωλάδα πυροβολούν τους εργάτες.

Θα μπορούσε να είναι στίχοι από επαναστατικό τραγούδι του μέλλοντος, επειδή όμως τα επαναστατικά τραγούδια και η Επανάσταση δεν είναι του παρόντος, καθότι  ο Έλλην και ο Ευρωπαίος, εν γένει, ζουν στο όνειρο της φθίνουσας, πλην ζωντανής (εισέτι), ευημερίας της Ελευθέρας Αγοράς (που λέει κι ο σύζυξ Ευγενίας), δε θ' ακουστεί στο κοντινό μέλλον τέτοιο άσμα. Όλο και περισσότεροι μπαίνουν στο πηγάδι χωρίς φως, χωρίς καταθέσεις, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς μέλλον, όμως εξακολουθούν πολύ περισσότεροι να είναι με το κεφάλι έξω απ' το νερό και ελπίζουν ότι με το σωσίβιο που τους πετάνε (σε δόσεις) δε θα πανε άπατοι.

Δε φτάνει όμως που κολυμπάνε βιαστικά, με αισιοδοξία, για την ανάκαμψη, με μπροστάρη τον Φανούρη "Λέγε με και Βαγγέλη" Σαμαρά, είναι και έτοιμοι για κριτική σε όσους την έχουν δει αλλιώς. Δεν εννοώ κριτική σε θεωρητικό επίπεδο και σε στάτους στο φέισμπουκ για τη σκοπιμότητα ενός μποϊκοτάζ στις φράουλες Μανωλάδας, αλλά στην "πραγματική" ζωή. Είναι οι συνάδελφοι που σου λένε στη δουλειά ότι με τις απεργίες θα το κλείσεις το μαγαζί και θα μείνουμε όλοι άνεργοι. Ποιος δε θυμάται τη γνωστή δουλευταρού του Μάνεση, που απηύθυνε προεκλογικά έκκληση προς τον νυν πρωθυπουργό μας, σε τηλεοπτική συνάντηση του Αντώνη με το λαό, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και τους απεργούς της Χαλυβουργίας στην οδό της λογικής, για να πάει στη δουλίτσα της; Ποιος δεν έχει ακούσει από συναδέλφους του στη δουλειά ότι οι απεργοί είναι αφελείς ή υστερόβουλοι, ενώ η μόνη λύση είναι να ακούνε το αφεντικό που ξέρει καλύτερα;

Το βασικό επειχείρημα, βέβαια, περί ανάγκης να στηριχτεί η επιχείρηση, γιατί χωρίς επιχείρηση τι να τα κάνεις τα δικαιώματα, είναι το πλέον καταλυτικό, γιατί είναι, βεβαίως σωστό.

Σωστό γι' αυτούς που η επιχείρηση δεν τους δίνει μόνο το ψωμί τους, αλλά το παντεσπάνι τους, ήτοι τους επιχειρηματίες.

Σωστό για όσους δεν τολμάνε ούτε να σκεφτούν την πιθανότητα μιας διαφορετικού τύπου οργάνωσης της κοινωνίας και της Οικονομίας, διότι δουλειά να 'χουμε κι όλα τ' άλλα αντέχονται.

Το σωστό, βεβαίως, έχει κοντά ποδάρια. Ας ερωτηθούν σχετικά οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία. Η απεργία έσπασε με τα ΜΑΤ, οι εκκλήσεις της μαχητού για το δικαίωμα στην εργασία έπιασαν τόπο. Τώρα μια είναι στη διαθεσιμότητα, μια σε δουλειά εκ περιτροπής. Η ζωή δείχνει πού είναι το ψέμα και πού η αλήθεια.

ΜΕΤΩΠΟ

Με την ευκαιρία της νέας εκλογικής νίκης των Τσαβίστας χωρίς τον Τσάβες, πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν την ευκαιρία να επαναδιατυπώσουν τις γνωστές κατηγορίες ενντίον του ΚΚΕ για απόρριψη εκ μέρους του της προοπτικής συνεργασίας με άλλες αριστερές δυνάμεις, εννοώντας, δηλαδή, την εξής μία: το ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό επιχείρημα, εν προκειμένω, συνοψίζεται στο ότι οι "κολλημένοι", "δογματικοί", "στον κόσμο τους", "τα στηρίγματα της Δεξιάς" δεν πράττουν ό,τι και το κομμουνιστικό κόμμα της Βενεζουέλας που στηρίζει την κυβέρνηση των Τσαβίστας. 

Τα παραπάνω μπινελίκια, που συνοδεύουν ενίοτε την επίθεση φιλίας και συνεργασίας, τα παραβλέπω και πάω στην ουσία της εξίσωσης Τσάβες=ΣΥΡΙΖΑ=>ΣΥΡΙΖΑ+ΚΚΕ=Αριστερή λύση στην Ελλάδα. Ο Τσάβες, σαφώς δεν εφάρμοσε ένα λενινιστικό πολιτικό ή οικονομικό πρόγραμμα, σαφέστατα όμως, οι όποιες λαϊκιστικές πτυχές της πολιτικής του (που παραπέμπουν, μεταξύ άλλων, και στον περονισμό) είναι δευτερεύουσας σημασίας, καθώς στον πυρήνα της στρατηγικής επιλογής του ήταν η σύγκρουση με τις ΗΠΑ και τους σχεδιασμούς των συναρτώμενων με αυτήν επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων. Εννοείται ότι αυτή η επιλογή είχε το τίμημά της. Οι εθνικοποιήσεις πετρελαϊκών εταιρειών, η αναδιανομή της γης εις βάρος των μεγαλοκτηματιών (και όχι μόνο) έπληξαν βασικά στρατηγικά συμφέροντα εξαρτώμενα έμμεσα ή άμεσα με αυτό που λέγεται κεντρικός σχεδιασμός του ιμπεριαλισμού για τη Λατινική Αμερική - ναι, φίλοι μου, κεντρικός σχεδιασμός, αλλά από ποιον και με ποιο σκοπό, βεβαίως. Δεν είναι παράξενο λοιπόν, που ενώ τα τσιράκια του Καπρίλες σκοτώνουν Τσαβίστας μετεκλογικά, τα δυτικά ΜΜΕ παίζουν πορτοκαλί επανάσταση. Αν δεν είσαι καλό παιδί, γίνεσαι αυτόματα αντιδημοκράτης. Είναι ο δικός μας (δήθεν) Τσάβες έτοιμος για τέτοια ρήξη;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην κυβέρνηση και παρ΄ όλα αυτά έμμεσα και άμεσα, ως "μαχητική" αντιπολίτευση δίνει κάθε τρεις και λίγο (επιτυχημένες) εξετάσεις σε όλους τους υπερεθνικούς οργανισμούς μέσω των οποίων ενσωματώνεται η ελληνική περίπτωση στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Με ποιους, λοιπόν, καλείται το Κόμμα να συνεργαστεί; Με ένα πιο ευπρόσωπο (και στην παρούσα συγκυρία αποτελεσματικότερο για την άρχουσα τάξη) ΠΑΣΟΚ; Ή μήπως είναι θέμα αισθητικό, το να έχουμε πρωθυπουργό πιο τζόβενο και χωρίς να μιλάει σαν μαθητής που τρώει φάπες από την μαμά του για να μαθαίνει απ΄ έξω το μάθημα;

Κι εγώ βγάζω καντήλες με το φασισταριό που μας κυβερνάει, αλλά δεν είναι αυτός λόγος για να θεωρώ ως διέξοδο μια συμμαχία που θα ενταφιάσει ό,τι δεν κατάφερε να θάψει το τσουνάμι του ΄91. Όπως είχε πει κι ένας τίμιος οπορτουνιστής με ειλικρινή κομμουνιστική καρδιά, προτιμώ κάποιος να συντηρεί "φωλιές νερού μέσα στις φλόγες".

 "Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο σε ομιλία του για αναστολή και όχι κατάργηση του μνημονίου" 

Τρίτη, 16 Απριλίου 2013

Ο νεαρός κνίτης μόλις είχε γυρίσει από την εξαντλητική συνέντευξη στην διάσημη αστή δημοσιογράφο, που του χαμογελούσε συνέχεια με τρόπο σχεδόν παρεξηγήσιμο. Πέταξε το τζην μπουφάν στην άκρη του δωματίου, στους τοίχους του οποίου  δέσποζε η γνωστή αφίσα του Τσε, και έπεσε ανάσκελα στο κρεβάτι. 

- Γαμώ το στανιό μου. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που έζησα σήμερα. Καλύτερα Μανιαδάκης με ρετσινόλαδο, παρά Παναγιωταρέα με τσουλούφι.

Η συνέντευξη στο μεγάλο ιδιωτικό κανάλι πραγματικά ήταν μια δοκιμασία, ακόμη και γι' αυτόν, τον ατσαλωμένο στο καμίνι των καταλήψεων και των φροντιστηρίων νέο. Χρειαζόταν κάτι δυνατό, για να συνέλθει.

- Θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό.

Πετάχτηκε όρθιος, σήκωσε το στρώμα και τράβηξε έναν δίσκο βινυλίου. Το κόμμα δεν επέτρεπε, εκείνες τις μέρες, αρχές '90, τη φανερή ενασχόληση με το χέβυ μέταλ, όμως ο συνειδητοποιημένος λενινιστής ήταν και φανατικός λεμιστής. Πέταξε το μαύρο δίσκο στο πικάπ και ο θεός με το μουστάκι και τις φαβορίτες, άρχισε να γκαρίζει με το αμίμητο στυλ του.

"On parole..."

Με αναστολή, φίλε. Ήσουν και είσαι με αναστολή.

ΤΣΟΜΣΚΙ ΨΩΝΙΟ

Το ευρύχωρο και φιλόξενο διαμέρισμα του Αρίστου έσφυζε από ζωή. Τριάντα δύο άνθρωποι, του οικοδεσπότη συμπεριλαμβανομένου, συζητούσαν με πάθος, αλλά και με γνώση, με μια ευγένεια που μόνο στους φιλελεύθερους διαφωτιστές μπορείς να βρεις. Ήταν φανερό ότι αυτοί οι γενναίοι άνδρες και γυναίκες ήταν σε κατάσταση συναγερμού, ένα βήμα πριν τον παροξυσμό, στον οποίο όμως δεν έφταναν ποτέ, αφού οι περισσότεροι είναι στην προχωρημένη μέση ηλικία ή ακόμη και στην τρίτη. Μαζί με τα λιπαρά είχαν κόψει και τους παροξυσμούς, κατόπιν συμβουλής ιατρού.

Η πατριαρχική μορφή του Διονύση ξεχώριζε, καθώς αεικίνητος, όπως στη σκηνή, τριγύριζε σαν μαμούνι ή μάλλον σαν σωκρατική αλογόμυγα, τσιμπώντας, όχι τον κώλο, μα το φιλότιμο των συνευρωπαίων συντρόφων του. Αφού έκανε τη ζύμωση με κάθε έναν ξεχωριστά από τους τριάντα έναν επιφανείς Αθηναίους του πνεύματος, στάθηκε στη μέση του σαλονιού και υψώνοντας το ποτήρι του, πήρε το γνωστό ειρωνικό, συνάμα όμως και γλυκό, χαμόγελο κι έκανε την πρόποση της βραδιάς.

- Πίνω στην υγεία του Αρίστου, του ανθρώπου που θα δώσει την απάντηση που του πρέπει του γελοίου Τσόμσκι.

- Διονύση, σε παρακαλώ. Με φέρνεις σε δύσκολη θέση.

- Δεν είναι ώρα για μετριοφροσύνες. Είσαι ο μόνος που μπορεί να αποδομήσει τις επικίνδυνες απόψεις του ψωνισμένου καθηγητή περί γερμανικής επικυριαρχίας στην Ελλάδα. Αν αφήσουμε αναπάντητη την πρόκληση, δεν τον σώζουν τον Αντώνη ούτε δέκα δημοσκοπήσεις στο Πρώτο Θέμα. Και όλοι έχουμε χεσμένο τον Σαμαρά, αλλά είναι η μόνη λύση για την Ελλάδα, την Ελλάδα της Ευρώπης, του ευρώ και των καταθέσεων ημών. Αύριο κιόλας θα οργανώσουμε συνέντευξη τύπου για τους ξένους ανταποκριτές.

- Μα δε με ξέρει ούτε η μάνα μου βορείως των Ευζώνων και δυτικά της Κέρκυρας. Πώς θα το πάρει ο Άγγλος κι ο Γερμανός, αν πω ψώνιο τον Τσόμσκι; Νομίζω ότι ένα στάτους για εσωτερική κατανάλωση θα ήταν αρκετό. Αν πάλι επιμένεις για διεθνή ανάδειξη του θέματος, νομίζω ότι η Κική θα ήταν η καταλληλότερη ως νομπελίστρια.

Η Κική σήκωσε τα μάτια της και κάρφωσε επίμονα, χωρίς όμως κακία, τον Αρίστο.

- Αυτό το αποκλείω. Έχω ετοιμάσει το λόγο μου για τη βραδιά της απονομής. Δε θα εκθέσω τις σκέψεις μου άωρα και παράωρα. Γράψε ένα στάτους.

Έβγαλε το i-pad από την τσάντα της. Ο Αρίστος το πήρε σαν να έπαιρνε το κώνειο. Πληκτρολόγησε στην εφαρμογή του facebook όνομα και κωδικό. Είχε συνδεθεί.

ΖΟΡ(Ρ)ΙΑ

Στο δάσος το κρύο ήταν διαπεραστικό. Μια κουκουβάγια ακούστηκε, καθώς το φεγγάρι ολόγιομο καταύγαζε στο μακεδονικό ουρανό. Μέσα Απρίλη και οι ελεύθεροι πολιορκημένοι των μεταλλείων της Ελντοράντο, οι ελεύθεροι εργαζόμενοι, που θα ήταν άνεργοι, αν δεν ήταν ο Πάχτας να τους κάνει αθρώπους, υπογράφοντας την περίφημη συμφωνία με τους Καναδούς επενδυτές, κατόπτευαν το χώρο γύρω από τις εγκαταστάσεις. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που οι ακτιβιστές με τις κουκούλες, κάποιες μαύρες ψυχές μέσα στη μαύρη νύχτα, είχαν κάνει μπουρδέλο την παραγωγική μονάδα, την ευλογία της Χαλκιδικής.

Την ώρα που ο άγρυπνος σεκιούριτι ήταν έτοιμος να πάει για κατούρημα, είδε μέσα από τα δέντρα να βγαίνει μία φιγούρα με αλλόκοτο περίγραμμα. Πλατύγυρο καπέλο και μια μπέρντα ν' ανεμίζει, καθώς με μεγάλες δρασκελιές ο μαυροφορεμένος άνδρας πλησίαζε το φυλάκιο. Πάτησε το κουμπί πανικού ο έρμος ο φύλαξ, αλλά πάγωσε όταν κατάλαβε ότι δεν ακούστηκε τίποτα. Προφανώς, κάποιος ή κάποιοι είχαν σαμποτάρει όλο το σύστημα συναγερμού. Οι κραυγές του ακούστηκαν απ'άκρη σ' άκρη του πυκνού δάσους. Οι συνάδελφοί του βρέθηκαν αμέσως στο πλάι του.

- Τι συμβαίνει;

- Είμαι βέβαιος ότι είδα κάποιον σαν τον Ζορρό να βγαίνει απ' το δάσος, αλλά εξαφανίστηκε, ενώ είχε πλησιάσει στα δέκα μέτρα. Δεν έχουμε και επικοινωνίες. Κάτι συμβαίνει.

- Γαμώ το στανιό μου! Το 'λεγα εγώ ότι ο Δένδιας έπρεπε να έχει μόνιμα τρεις διμοιρίες στην περίμετρο. Τελείως καραγκιόζης, τελικά, ο καράφλας.

- Απολύεσαι! Απολύεσαι!

Η γνωστή τσιρίδα που κάποτε δονούσε το Τέλε Σίτυ έσκισε τον αέρα και προκάλεσε σοκ στους τρεις φύλακες. Σαν αίλουρος ο Άδωνις Γεωργιάδης εμφανίστηκε από το πουθενά και στάθηκε απέναντι στον υβριστή του Υπουργού.

- Υβρίζεις εν ώρα υπηρεσίας τον Υπουργό σου; Το είχα υποψιαστεί. Είστε άθλιοι και ασεβείς. Πώς θα επιβληθεί ο νόμος με τέτοιους αχρείους;

- Κύριε Γεωργιάδη, δε θα ξανασυμβεί. Μην το πείτε στον κύριο Πάχτα. Έχω γυναίκα και παιδιά.

Ο εφοδεύων εκδότης ταράχτηκε. Η εικόνα της γλυκιάς Ευγενίας πέρασε φευγαλέα μπροστά από τη μάσκα του. Λύγισε.

- Εντάξει. Ας κάνουμε ότι δε συνέβη ποτέ. Άλλωστε, καταλαβαίνεις. ΚΑΙ για σένα παλεύω ενάντια στα τοπικά συμφέροντα και τους κομμουνιστές που θέλουν να σας κρατήσουν στη φτώχεια και την ανεργία.

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Τώρα έκλαιγαν κι οι φύλακες. Αγκαλιασμένοι, μόνοι αυτοί, ενάντια στις μειοψηφίες της ανομίας.

- Άδωνι, Άδωνι, ξύπνα. Σε θέλει στο τηλέφωνο ο κύριος Παπαδάκης για την αυριανή εκπομπή.

Άνοιξε τα μάτια του και είδε μπροστά του την Ευγενία.

- Αγάπη μου. ΚΑΙ για σένα παλεύω.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Βγαίνοντας από το λεωφορείο είδε το ρολόι. Πάντα έβλεπε το ρολόι στη διαδρομή από την Αργυρούπολη μέχρι τη Σίνα, αλλά τώρα το'χε ξεχάσει. Στους στύλους του Ολυμπίου Διός επαναλάμβανε σιωπηρώς τα περί σοβιετοκεμαλικού συμφώνου και όταν πέρασε από το Οφθαλμιατρείο έκανε διάλειμμα με αυτοκριτική που δεν την έπεσε στην ξανθιά στην πενθήμερη. Η μία χαμένη ευκαιρία μετά την άλλη και τώρα του έμεναν μόνο πέντε λεπτά για να φτάσει στην Κάνιγγος, στην Τζωρτζ, συγκεκριμένα, όπου περίμενε ένας συμπαθέστατος μαλλιάς για να ξεπετάξει χαλαρά και άνετα άλλο ένα άγνωστο του Θουκυδίδου, μάλλον, καθότι πλησίαζαν πλέον οι εξετάσεις, ήταν τέλος Μαϊου. Πολλοί συμμαθητές είχαν σταματήσει από βδομάδες πριν, αυτός όμως συνέχιζε, πιο πολύ γιατί γούσταρε τις βόλτες στο κέντρο εν μέσω παρανοϊκού διαβάσματος του μπλε, του άλλου μπλε και του κόκκινου βιβλίου. Το μάθημα είχε κάτι το θλιβερό. Συνήθως δίπλα του καθόταν η ξανθιά (άλλη αυτή, από την Κυψέλη), όμως κι εκείνη είχε πια κόψει και διάβαζε κατά μόνας. Στο τελευταίο δίωρο είχαν τον ωραίο τύπο, τον Εκθεσά, που τους έλεγε για τα μαγικά χρόνια της χούντας που τον είχαν στην μπουζού με τους ποινικούς, που ήταν τα καλύτερα παιδιά κ.λπ. Δεν είχε έρθει, τελευταίο μάθημα μεν, είχε συγκέντρωση το Εσωτερικού στο Σύνταγμα δε, οπότε πήγαν, όλη η τάξη, να τον βρουν εκεί. Το καλό, βέβαια, με τις συγκεντρώσεις των ανανεωτών της Αριστεράς ήταν (και είναι) ότι όποιον θες τον βρίσκεις αμέσως. Κάτι σαν μεγάλο πάρτυ σε κλειστό χώρο ή μικρό γλέντι στην πλατεία του χωριού. Ο Λεωνίδας στο βήμα έλεγε τα ωραία του για τον εργάτη, τον αγρότη, τον επιστήμονα, τη νοικοκυρά, τα γαλαζοκόκκινα σφυροδρέπανα ανέμιζαν και ο καθηγητής τους τους είδε, τον είδαν, γελάσανε και χαιρετίστηκαν.

Οι εξετάσεις ήταν ένας θρίαμβος. Χαιρέτησε τα παλιά, υποδέχτηκε τα καινούργια. Το ΚΚΕ εσ. διαλύθηκε, τώρα το λένε ΣΥΡΙΖΑ και οι πιο δημοκράτες ΔΗΜΑΡ. Είναι Άνοιξη και τώρα άλλοι 17ρηδες ζουν τη δική τους Άνοιξη. Περιμένοντας το καλοκαίρι. Θα έρθει, ο,τι κι αν λένε.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

Ένας από τους αγαπημένους αληθοφανείς μύθους της σύγχρονης Ιστορίας μας είναι ότι ο δημοσιογραφικός και εν γένει ο πνευματικός μας κόσμος αντιστάθηκε, έστω και παθητικά, στη χούντα. Η αλήθεια είναι, βεβαίως, τελείως διαφορετική. Η πλειοψηφία των εκδοτών, δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών δασκάλων, καλλιτεχνών, συγγραφέων, συνθετών, στιχουργών, συγγραφέων αποδέχτηκε, έστω και παθητικά, τη στρατιωτική δικτατορία. 

Δε συζητάμε, βέβαια, για τον "αστικό" πολιτικό κόσμο. Ο ηγέτης του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αντιμετώπισε μάλλον με κατανόηση το παπαδοπουλικό εγχείρημα σε πρώτο χρόνο, ενώ στη συνέχεια περίμενε, προβληματιζόμενος μετά του Ζισκάρ στα Παρίσια, την αναπότρεπτη τραγωδία, που είπε κι ο Σεφέρης (ολίγον καθυστερημένα κι αυτός), για να κληθεί να βάλει τάξη στο χάος.

Πού τους θυμήθηκα όλους αυτούς; Κείμενα ανησυχούντων πνευματικών ανθρώπων, εκδότες και δημοσιογράφοι που ξιφουλκούν κατά της αμφισβήτησης της δημοκρατικής νομιμότητας και τους κινδύνους που εγκυμονεί (για τη δημοκρατία "μας", δηλαδή,  "τους") η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής μας και πάει λέγοντας. Εξαιρουμένων κάποιων τιμίων, πλην εκτός τόπου και χρόνου, οι υπόλοιποι κάνουν τη δουλειά που ξέρουν καλά. Προστατεύουν το χέρι που τους ταϊζει και, κακά τα ψέματα, δεν τους νοιάζει ποιο χέρι είναι αυτό, ακόμη κι αν έχει γαλόνια στον ώμο. 

Με άλλα λόγια, παιδιά, κάποτε είχατε την ευκαιρία σας να το παίξετε διαφωτιστές, αλλά προτιμήσατε να διαβάζετε και να δείχνετε αυτοσυγκράτηση. Ο μακαριστός δεν ήταν η δεξιά εξαίρεση. Εσείς είστε ο αστικός κανόνας. Είστε οι αστοί της Ελλάδος.

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

Στο διάδρομο της Βουλής ο ηρωικός υφυπουργός Ανάπτυξης βάδιζε βιαστικά προς το καφενείο. Είχε ανάγκη από μία ζεστή σοκολάτα, για να ηρεμήσει. Η σφοδρή αντιπαράθεση με τους κόκκινους ολοκληρωτιστές είχε σαφώς εκνευρίσει τον μαχητή της ελευθερίας και της ανάκαμψης. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες αντιπαραθέσεις έχουν και τη θετική πλευρά τους, σκεφτόταν, μπαίνοντας στην αίθουσα που είχαν πιει καφέ ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας Παναγιώτης Πιπινέλης, ένας Μένιος Κουτσόγιωργας και ένας Μιχάλης Λιάπης, όλοι αυτοί οι ήρωες που έχτισαν το αντικομμουνιστικό τείχος κατά τη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική περίοδο. Ακουγόταν, έλεγε μέσα του,  το ευκλεές, πλην δύσοσμο, όνομα "Σκορδάς" στα μήντια και η θεία του θα ένιωθε περήφανη για τον ανεψιό, τον υπουργό, ενώ ανέβαιναν και οι μετοχές του στη συνείδηση του Φώτη Κουβέλη και του Μάκη "Κάποτε θα σας κάτσω στο σβέρκο" Βορίδη.

- Μία σοκολάτα βιενουά.

- Μάλιστα. Την θέλετε με σαντιγύ;

- Όχι, παιδί μου. Ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες πολυτέλειες.

Το γκαρσόνι κουφάθηκε και κατευθύνθηκε στο μπαρ, προκειμένου να μεταφέρει τη λιτή παραγγελία του προτεσταντορθόδοξου υπουργού.

- Θανάση, σκεφτικό σε βλέπω, χιχιχι.

Ο βυθισμένος στις σκέψεις του εραστής της ανάπτυξης υφυπουργός Ανάπτυξης σήκωσε ξαφνιασμένος τα μάτια του. Με ευφρόσυνη έκπληξη είδε τη χαρά της (κοινοβουλευτικής) ζωής, την Αλίκη της πολιτικής, την Έλενα Ράπτη.

- Έλενα, ξέρεις τ' όνομά μου; 

- Χιχιχι. Φυσικά. Σε καμάρωσα σήμερα που έτριψες στα μούτρα των κομμουνιστών την προέλευσή τους από τη μήτρα που γέννησε και το φασισμό.

Ο Θανάσης πήρε τα πάνω του και ήταν έτοιμος να δώσει μία χαριτωμένη απάντηση στο κοπλιμέντο της ξανθιάς(;) Σαλονικιάς, όταν με ξινίλα διαπίστωσε ότι πίσω της βρισκόταν ως συνοδός ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο μάγος των ερτζιανών. Έκανε όμως τον αδιάφορο και είπε στον εξ αριστερών σύντροφό του εν όπλοις να καθίσει με τη γλυκιά Έλενα στο τραπέζι του.

- Μπράβο, Θανάση. Τους την είπες τέλεια. Δεν μπορούν να έρχονται εδώ και να λαϊκίζουν με λενινιστικά τσιτάτα και κυρίως δεν μπορούν σε αποκαλούν υπάλληλο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Όλοι μας, να ξέρεις ότι είμαστε στο πλευρό σου. Και λέω όλοι μας, εννοώντας όλους τους πραγματικούς αριστερούς που δίνουμε τη μάχη, για να ορθοποδήσει αυτή η χώρα.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του Θανάση και διέκοψε το εγκώμιο που έπλεκε ο ραδιοφωνικός παραγωγός. Είδε το όνομα στην οθόνη και χλώμιασε. "ΡΑΪΧΕΝΜΠΑΧ". Ασυναίσθητα σηκώθηκε και σε στάση προσοχής απάντησε με πνιγμένη φωνή. "Χάου κουντ άι χελπ γιου, μίστερ Ράιχενμπαχ;"

Ο εύθυμος Γερμανός του είπε στα πεταχτά για μία φαστ τρακ περίπτωση και έλαβε τη διαβεβαίωση του παλιού ΔΑΠίτη ότι όλα θα προχωρήσουν τάχιστα, αν και δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα του μιλούσε. Έκλεισε το τηλέφωνο και απευθυνόμενος στους μαγεμένους συναγωνιστές του είπε. "Όλα πάνε κατ' ευχήν. Η ανάκαμψη έχει αρχίσει. Δουλεύουμε με πρόγραμμα".