Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΔΟΓΜΑ

Από ξένους κεϋνσιανιστές, αλλά και από έλληνες "αριστερούς" (λέγε με Αλέξη) ακούγεται η άποψη ότι η Ελλάδα - και γενικώς ο ευρωπαϊκός νότος - χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Προφανώς, κάποιοι είναι ή παριστάνουν τους ανιστόρητους.

Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν ενσωματωμένο στο Δόγμα Τρούμαν και το Δόγμα Τρούμαν ήταν η απάντηση στον Στάλιν και την επικράτηση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη. Το σχέδιο Μάρσαλ εξυπηρετησε τους οικονομικούς, αλλά και τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού. 

Στις μέρες μας το αντίπαλο δέος του ιμπεριαλισμού στη νότια Ευρώπη είναι ο Τσίπρας κι ένας Ιταλός που δε θυμάμαι τ' όνομά του, αλλά είναι ένας Κουβέλης χωρίς μουστάκι και μαλλιά. Είμαι βέβαιος. Το σχέδιο Μάρσαλ έρχεται. Καλυφθείτε.




Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΑ ΤΗ ΜΟΝΗ ΔΑΦΝΙΟΥ



Φημολογείται ότι από την ανατολική πτέρυγα του Δρομοκαϊτειου ακούγονται οιμωγές, σε περιέργως χαμηλό και νηφάλιο τόνο. Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ διέψευσε ότι υπήρξε νυχτερινή εισαγωγή πολιτικού της στελέχους. Νοσοκόμοι, πάντως, ακούστηκαν να προσφωνούν ασθενή ως Φανούρη. Σε άλλη εξέλιξη, ο Γρηγόρης Ψαριανός ζήτησε να αποδοθεί στην ως άνω πτέρυγα το όνομα "Ευρώπη των Λαών". Πολιτικοί αναλυτές διερευνούν την πιθανή σχέση των δύο φαινομενικά ασχέτων ειδήσεων.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ


Ως γνωστόν, κάποιοι αρέσκονται σε μύθους περί προσώπων που καθορίζουν την Ιστορία. Εννοείται ότι αυτή η αντίληψη θέλει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να μας κάνει Ευρώπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μας διπλασιάζει σε έκταση, τον Ανδρέα Παπανδρέου ν' ανοίγει την πόρτα για την κόλαση της χρεοκοπίας από το μακρινό '82, τον Κώστα Καραμανλή να χαρίζει ανεπανάληπτη κωλοφαρδία στην Εθνική μας στην πορεία προς το θρίαμβο του '04.

Επίσης, της μοδός είναι η απλούστευση και η μανιχαϊστική αντίληψη περί ορθού δρόμου για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανάπτυξη, την ευημερία. Ο δρόμος είναι ο αγγλοσαξονικού, κατά βάση, τύπου καπιταλισμός, που άπαξ και εφαρμοστεί, θα σε πάει εκ του ασφαλούς να ζήσεις το αμερικάνικο όνειρο. Θα δουλεύεις σκληρά μεν, αλλά θα έχεις σπίτι με γκαζόν, θα τρως ποπ κορν και θα πεθαίνεις σε νεκροταφεία με γκαζόν, επίσης, και διευθετημένα κατά τρόπο που θυμίζουν και στο θάνατο τι καλός που είναι ο φιλελεύθερος τρόπος ζωής. Για τους πιο ψαγμένους και ανήσυχους, βεβαίως, υπάρχουν και τα λοφτ, ντάουν τάουν αυτά, για να πασαλείβουν με μπογιές μουσαμάδες και να πηδάνε και καμιά νοικοκυρά από το προηγούμενο κόνσεπτ των σάμπερμπς.

Εννοείται, ότι, για να γίνει πραγματικότης το όνειρο, πρέπει να σημειωθεί ένα ιστορικό άλμα για τις καθυστερημένες οικονομικά ή πολιτικά ή κοινωνικοπολιτικά χώρες. Επειδή, ας πούμε, η Ελλάς δεν έζησε την εμπειρία της αγγλικής αποικιοκρατίας ή την εξόντωση των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής, για να συσσωρεύσει το κεφάλαιο που επιτρέπει (ακόμη) στο Γιου Κέι και στη λαντ οβ δε φρι να το παίζουν ιεραπόστολοι των "αξιών του δυτικού κόσμου", πρέπει να μας πιπιλάνε το μυαλό κάθε τρεις και λίγο, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το δέον γενέσθαι. Δεν έχεις καπιταλισμό σου λένε, ή μάλλον έχεις, αλλά είναι στρεβλός, ήτοι κρατικοδίαιτος ή ψιλομαφιόζικος. Στο λένε, όχι μόνο οι καλοπροαίρετοι φαν της Οικογένειας Γουόλτον και των "ίσων" ευκαιριών, αλλά και οι κρατικοδίατοι αναλυτές και οι υπηρετούντες τους μαφιόζους καπιταλιστές. Και τότε, αν δεις καθαρά την εικόνα, αντιλαμβάνεσαι ότι η διάκριση μαφιόζικου και "κανονικού" καπιταλισμού σε πάει κατευθείαν στη κινηματογραφική φιγούρα του Δον Κορλεόνε που κέρδισε μια θέση στην οικονομική ελίτ των ΗΠΑ κι ας τον λέγανε οι πιο παλιοί πλουτοκράτες μαφιόζο. Έτσι είναι. Οι νεόπλουτοι αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τους πλούσιους μέχρι να βρούν πιο νεόπλουτους, για να το παίξουν κι αυτοί θεσμικοί πλούσιοι.

Οι μεγάλες ιστορικές μορφές. Τα μεγάλα οράματα. Ως γνωστόν, οι πιο εκσυγχρονιστές στην Ελλάδα ήταν οι πλέον χωμένοι στα σκατά, εναντίον των οποίων, υποτίθεται εμάχοντο. Θα είχε ενδιαφέρον μία συγκριτική ιστορική μελέτη για τα πελατειακά δίκτυα Χαριλάου Τρικούπη, Ελευθερίου Βενιζέλου, Θεόδωρου Δηλιγιάννη, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπήρχαν, κατ' αρχάς; Πρόκειται για σοβαρό ερώτημα. Ευτυχώς υπάρχει και ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Γι' αυτόν είμεθα βέβαιοι. Δεν είχε πελατειακό δίκτυο. Υπάρχουν και συνεπείς εκσυγχρονιστές.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ο Πάσχος Μανδραβέλης φυσούσε και ξεφυσούσε. Θα 'λεγε κανείς ότι είναι στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. 
"Τι συμβαίνει, Πάσχο;", τον ρώτησε ανήσυχη η Άννα Παναγιωταρέα, μόλις τον είδε σε αλλόφρονα κατάσταση να βαδίζει μονολογώντας στον πεζόδρομο, μπροστά από τα Έβερεστ. Η Άννα δε συνήθιζε ποτέ να επιδεικνύει την κοινωνική και οικονομική της επιτυχία. Τώρα μάλιστα, με την οικονομική κρίση και τον μέσο Έλληνα σε αγωνία για το μέλλον, είχε αποφασίσει να τρώει για μεσημεριανό ένα σάντουιτς με γαλοπούλα, μαρούλι, μαγιονέζα στη γωνία της Τσακάλωφ. Καθώς, λοιπόν, είχε φτάσει στη μέση του ταπεινού της εδέσματος, είδε τον απολυθέντα από τον Σκάι, τον επιμένοντα πάντα φιλελεύθερα όμως στην Καθημερινή, να περνάει εν εξάλλω καταστάσει.
"Συνάδελφε, δεν πάει άλλο", απάντησε, βγαίνοντας από τις σκοτεινές σκέψεις του, η χαρά των τρόλερς στο φέισμπουκ.
"Πάσχο, πότε έγινες καθηγητής Πανεπιστημίου;", αντέτεινε, ελαφρώς προσβεβλημένη από την προσφώνηση η δρ. Παναγιωταρέα, με το επιδεικτικά σαρκαστικό και παροιμιωδώς επιτυχημένο χιούμορ της.
"Άννα, δεν πάει άλλο", διόρθωσε ο έλλην Τζορτζ Κλούνι της φιλελεύθερης δημοσιογραφίας. "Πάνε να χαρίσουν τα λεφτά στους Ρώσους ολιγάρχες, τρώγοντάς τα από τους γερμανούς φορολογούμενους"
Η Άννα δεν κατάλαβε το συλλογισμό, καθώς το διδακτορικό της δεν άπτεται τέτοιων σύνθετων οικονομικών διεργασιών, αλλά το έκρυψε επιδέξια με ένα "Μα είναι δυνατόν; Πού έχουμε φτάσει;"
"Ναι, Άννα, ο γερμανός φορολογούμενος, αυτός που χρόνια τώρα έχει προτάξει τα στήθη του, έχει βάλει πλάτη, για να οικοδομηθεί η ευρωζώνη, τώρα κινδυνεύει από την ανερμάτιστη πολιτική και τους παλικαρισμούς των Κυπρίων. Ζει έναν εφιάλτη ο σκληρά εργαζόμενος στην Όπελ, για να γλεντάει εις υγείαν των κορόιδων ο κάθε μαφιόζος από το Βλαδιβοστόκ".
"Πάσχο, σε καταλαβαίνω. Είναι βαρύ το πλήγμα. Γράψε ένα άρθρο και θα αισθανθείς καλύτερα", του είπε στα γρήγορα, για να τον ξεφορτωθεί. Την τελευταία φορά που του 'χε δώσει αέρα, την είχε στο μπίρι-μπίρι επί δίωρο στη μέση του δρόμου, μιλώντας με πάθος για το λαϊκό καπιταλισμό.
Τον χαιρέτησε ακόμψως βιαστικά και άνοιξε το βήμα της προς την πλατεία. Στη γωνία είδε το περίπτερο του ξένου Τύπου "Κλείνει στα επόμενα χρόνια το εργοστάσιο της Όπελ στο Μπόχουμ" είδε στο πρωτοσέλιδο των FT. "Κι άλλο πλήγμα για τον γερμανό φορολογούμενο", σκέφτηκε η δόκτωρ. "Καημένε, Πάσχο, όλα μαζί σου 'ρθανε".

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ

 
Πολύς λόγος το τελευταίο 24ωρο για την αμορφωσιά, με αφορμή το ούφο που χαιρέτησε ναζιστικά. Ουδεμία έκπληξις δε θα έπρεπε να προκληθεί. Η πλειοψηφία των ελλήνων νέων, ακόμη και των πτυχιούχων ΑΕΙ και ΤΕΙ, δεν ξέρει την τύφλα της. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο μάθημα της Ιστορίας Γ' Λυκείου ενδιαφέρονται, έστω ν' ακούσουν την παράδοση, μόνο μαθητές που δεν διαγωνίζονται στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Οι υπόλοιποι λύνουν ασκήσεις για τα φροντιστήρια ή διαλέγονται περί ανέμων και υδάτων, για να ξελαμπικάρουν από την πίεση που τους περιμένει το απόγευμα και το μεταμεσονύκτιο διάβασμα. Μέχρι πρότινος, βέβαια, αυτό οδηγούσε μόνο σε χαριτωμένες καταστάσεις, όπως, φοιτητές Φιλοσοφικής να νομίζουν ότι ο Αλκαίος είναι ψιλοχοντρός και ψιλοξενέρωτο όνομα σε μαγαζί της παραλιακής και τίποτ' άλλο. Σήμερα, όλο και περισσότερα τέτοια αφασικά παιδιά, τρώνε αμάσητη την προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής και θεωρούν κουλ τον Κασιδιάρη. Τι να κάνουμε; Έπεσαν οι μισθοί, αλλά έγινε απγκρέιντ στη χαζομάρα. Και μην ξεχνάμε. Μπορεί να μην τα φάγαμε μαζί, αλλά εδώ είμαστε πολλοί που το ξεφτιλίσαμε μαζί.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΦΡΑΞΙΟΝΙΣΜΟΣ



Διασπάται το αρχετυπικό κόμμα της φιλελεύθερης παράταξης στην Ελλάδα. Οι σχηματισμοί που προκύπτουν, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, είναι οι παρακάτω:


Η Βίβιαν δήλωσε αηδιασμένη και τράβηξε το δικό της δρόμο με ένα καθαρά προσωπικό σχήμα.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΒΟΡΙΔΗ



Από την προηγουμένη ο Τόμσεν το 'χε ξεκόψει στον Στουρνάρα. "Στις αγορές θα βγείτε, όταν ξαναβγεί στο Ντάνσινγκ γουίδ δε σταρς η Ευγενία με παρτενέρ τον  Μάκη Βορίδη".

"H ιταμή απόπειρα προκλήσεως ρήγματος εις την πατριωτική-φιλελεύθερη πτέρυγα του κόμματος δε θα περάσει", εδήλωσε ο εκδότης του Διοδώρου του Σικελιώτου. "Η Ευγενία είχε ήδη κάνει κρούση στον Μάκη", συνεπλήρωσε. "Παραβιάζετε ανοιχτάς θύρας, κύριοι", είπε και απεχώρησε από τα λαίμαργα βλέμματα και τις κάμερες που τον σημάδευαν στο περιστύλιο της Βουλής . Ένα δάκρυ εκύλησε εις τας φλογισμένας παρειάς του, καθώς ο Μάκης τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. "Άδωνη, το ξεδόντιασμα της Αριστεράς απαιτεί θυσίες", του ψιθύρισε.

Μπήκαν και οι δύο στην αίθουσα συνεδριάσεων. Στο βήμα ο Γιάννης Στουρνάρας μόλις είχε ανακοινώσει τη λήξη της κρίσης. Βράδιαζε.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

ΟΙ ΑΒΒΑ ΗΣΑΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΑΙ.


Όποιος έχει δει τον "Πελέ, τον Κατακτητή" δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος δράσης της ιστορίας είναι η Σκανδιναβία πριν από 120 χρόνια. Σε απόσταση τεσσάρων μόλις γενεών από σήμερα, εκεί στον παγωμένο βορρά, γινόταν του κουτρούλη ο γάμος ή μάλλον, για να είμεθα ακριβέστεροι, του περιφερειακού καπιταλισμού το έλα να δεις.

Σήμερα, βεβαίως, η Σκανδιναβία είναι το υπόδειγμα της επιτυχίας του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, ενώ, τώρα τελευταία, λόγω υπερβολικής επιτυχίας, είπαν να αναπτύξουν και το φιλελεύθερο μοντέλο, για να υπάρξει και μια ποικιλία στην επιτυχία . Γενικότερα, οι επιτυχίες στις Ευρώπες πήγαν σύννεφο καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά συνεχίστηκαν και με την κατάρρευση του Σιδηρού Παραπετάσματος, όταν οι ανατολικοί γείτονες εκλιπαρούσαν να μπουν κι αυτοί στο κλαμπ της επιτυχίας.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η δυτική Ευρώπη αγκάλιασε με στοργή τη δόλια της αδελφή, την Ανατολική, στην Αρχαία Αγορά, Σημίτη προεδρεύοντος. Πάνω όμως που φαινόταν ότι όλοι θα αναπτυχθούμε πλέον φιλελεύθεροι κι αδελφωμένοι, ενέσκηψε κρίση κακιά και με PIGS, κρίση χρέους, τεμπέληδες Έλληνες, διεφθαρμένους Ιταλούς, διογκωμένο Δημόσιο (ελληνικό), φοροφυγάδες υδραυλικούς (Έλληνες), ανεπίτρεπτα βαρύ κοινωνικό κράτος (στο Βορρά αυτό), κορπορατισμούς από δω κι από κει και, τέλος πάντων, δε πάρτυ ιζ όβερ και τον πούλο, διότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Κατά τα φαινόμενα, δεν ήμασταν οι μόνοι που ζούσαμε πάνω απ' τις δυνάμεις μας. Πελέ, ετοιμάσου για νέες ατραπούς ανάπτυξης και μετανάστευσης, βεβαίως. Μας δανείζανε όνειρο. Tώρα στον εφιάλτη μας και τον τόκο στους δανειστάς, εν τη ευρυτέρα, ιμπεριαλιστική, εννοία.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ΕΘΝΑΡΧΕΣ



Ο Τσόρτσιλ, όσο βρωμοδεξιός κι αν ήταν, ενέπνευσε έναν λαό στη μάχη κατά του ναζισμού.
Ο Ντε Γκολ, όσο αντικομμουνιστής κι αν ήταν, έσωσε την τιμή ενός ολόκληρου λαού.
Ο Αντενάουερ, όσο αμερικανική βιτρίνα κι αν ήταν, φυλακίστηκε από τον Χίτλερ και ρίσκαρε το κεφάλι του, πριν ηγηθεί της οικοδόμησης του γερμανικού θαύματος.

Ο Καραμανλής, όσο ωραίος κι αν ήταν, ταύτισε την πολιτική του διαδρομή
 - με βαθιά εμφυλιοπολεμική πολιτική, στη μετεμφυλιακή περίοδο,
 - το θνησιγενές οικονομικό θαύμα της Ελλάδας, με εκατονταδες χιλιάδες μετανάστες και οικονομική ανάπτυξη χωρίς προοπτική ("χτίζε και στα ρέματα"),
 - μία συμφωνία που έκανε την Κύπρο όπως την έκανε και
 - με την είσοδό μας σε μια ένωση που αποδεικνύεται ο τάφος μας (όπως είχαν προαναγγείλει φίλοι και εχθροί από το μακρινό '79).


Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί είναι αναγκαίο να γίνονται μνημόσυνα για να τον θυμόμαστε, σαφώς περισσότερα από αυτά προς τιμήν του Τσόρτσιλ, του Ντε Γκολ, του Αντενάουερ.


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΦΟΥΕΝΤΕ ΓΚΡΑΝΤΕ

 
 
Όταν ήμασταν στη Μαδρίτη, φεύγοντας για την Ανδαλουσία, ο ξεναγός μας είπε τη γνωστή ιστορία με τον Φράνκο που έφτιαξε ένα μνημείο τέρας, για να δώσει το μήνυμα της εθνικής συμφιλίωσης μετά το τέλος του εμφυλίου. Έδωσε εντολή να ταφούν τα οστά νεκρών φασιστών και δημοκρατικών στο Εσκοριάλ. Εννοείται ότι το έφτιαξαν αιχμάλωτοι σε καταναγκαστική εργασία, ενώ η πρόθεση ήταν σαφής. "Συμφιλίωση, τώρα, αφού αναγκαστήκαμε να σας σκοτώσουμε, για να συμφιλιωθείτε".
Τι δεξιά και τι αριστερά, σου λένε οι νεοφιλελεύθεροι-δημοκρατικοί του σήμερα, στη γραμμή της συμφιλίωσης των δυνάμεων της λογικής. Υπάρχει η αντιπαράθεση των δυνάμεων του σκότους και των δυνάμεων του φωτός. Στο σκότος ανήκουν οι κομμουνιστές. Ανήκουν, βέβαια, και οι φασίστες. Εμμέσως, πλήν σαφώς όμως, το μήνυμα είναι προς τους αμετανόητους κόκκινους σκοταδιστές: "Καθήστε καλά, γιατί οι μαύροι σκοταδιστές περιμένουν στη γωνία και θα τους αμολήσουμε". Στο φινάλε, αν δεν επικρατήσει η φωνή της λογικής, η λογική λέει μαύρο. Ο Φράνκο μια χαρά τα πήγε με τους βιομήχανους στη χώρα των Βάσκων, όπως και μια χαρά τα πήγαινε και με τον καρδινάλιο Καλαβρύτων, ε, Σεβίλλης, εννοούσα. 
Ο Λόρκα; Αυτός δεν πρόλαβε να συμφιλιωθεί.
Ήταν απόγευμα και φτάσαμε στη Σεβίλλη. Ο Γουαλδακιβίρ ήταν μπροστά μας.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ



Στις ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά και τις πιο κουλτουριάρικες, ευρωπαϊκές, στα μυθιστορήματα του σωρού, αλλά και του Ντοστογιέφσκι, ο συγγραφέας, ο σεναριογράφος και μέσω αυτού ο ο σκηνοθέτης και μέσω αυτού ο θεατής εστιάζει στον κεντρικό ήρωα, στην μοιραία γκόμενα, στον μυστηριώδη Μπόγκι, στον δαιμονισμένο Ρασκόλνικοφ, στην Τζίλντα που βγάζει βασανιστικά τα γάντια της, στον ανακρινόμενο που απολογείται για το άδειο κιβώτιο. 

Γύρω τους όλοι πλέουν ανέμελα, ανεπαίσθητα, εν τέλει ανύπαρκτα κι εμείς παραμυθιαζόμαστε ότι έχουμε λίγο από τούτο και λίγο από τ' άλλο του μάγκα του πρωταγωνιστή, άντε και του δεύτερου βιολιού. Ο Λένιν στα βιβλία του, τα πιο παθιασμένα επιστημονικά μυθιστορήματα της Ιστορίας, μας βάζει όλους ως ενεργά υποκείμενα και όχι ως φαντασιακές αντανακλάσεις της ιστορίας και της Ιστορίας. Ο Λένιν, αν δεν έπαιρνε τη Ρωσία, έπαρεπε να πάρει το Νόμπελ, αν το Νόμπελ ήταν αυτό που φανταζόμαστε ότι είναι και αν ο Νόμπελ, δεν ήταν ένας εγκληματίας αστός με την ψευδαίσθηση ότι με βραβεία μετά θάνατον, από άλλους αστούς για κάποιους αστούς, θα έσβηνε την εγκληματική του φύση. 

Τι έγινε με το παιδί της Νανά; Πώς αισθάνθηκε ο διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης που ανατίναξε ο μηδενιστής στο Ζερμινάλ; Ακόμη και ο νατουραλιστής υποκλίνεται στον λενινιστή, υποκλίνεται στον Λένιν. Αυτός μας έβαλε όλους στο έργο. Δεν υπάρχει ριγμένος σ' αυτήν την παρέα. Λενινισμός, νατουραλιστικός μαρξισμός.