Λόγοι κομμουνιστικής αρχής και ηθικής δε μου επιτρέπουν να κλάψω για αυτόν που στήριζε την ευζωία του στα νοίκια από τα σπίτια που του άφησε ο μπαμπάς του, χωρίς να προσπαθήσει για τίποτα, χωρίς καν να εργαστεί, ενίοτε.
Δε νιώθω αλληλέγγυος με τον διορισθέντα από το κομματικό παράθυρο, που κάνει τις τελευταίες μηχανορραφίες, μαζί με τ' αφεντικά του, για να ξωπετάξουν κάποιον άλλον ταλαίπωρο από το Δημόσιο και να σωθεί ο ίδιος.
Δε νιώθω αλληλέγγυος με σκυλοτραγουδιστές φοροφυγάδες που γίνονται ή παριστάνουν τους ναζί, μπας και σωθεί η νύχτα, αφορολόγητη και με δουλειές για τα παιδιά (παρκαδόρους, μπράβους, λουλουδούδες κ.λπ.).
Πάντα όμως θυμάμαι ότι δε μου φαίνε αυτοί, πέραν από το αντιαισθητικό της εικόνας τους.
Και ο λυγμός του μικροαστού, ακόμη και του πιο έτοιμου να ντυθεί φασίστας, με απασχολεί. Και για αυτούς αξίζει να παλέψεις - και να τους παλέψεις, βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου