Η προστακτική αορίστου του "αφήνω" σε β' ενικό μετά του α' πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας στον αδύνατο τύπο της, ακολουθούμενη από ουσιαστικό δηλούν οικειότητα μετά κτητικής αντωνυμίας (αγάπη μου, αγόρι μου, κοριτσάκι μου, κουκλίτσα μου) μου είναι απωθητική. Δηλώνει το μονίμως ειρωνικό, υποτιμητικό (μέχρι περιφρονήσεως) στυλάκι του μέσου Έλληνα και δη του κεντροαριστερού, της χειρότερης πολιτικής φάρας, δηλαδή, εξαιρουμένων των ναζί.
Παρ' όλα αυτά, βλέποντας στο φέισμπουκ το παρακάτω στάτους της (ψιλο)γνωστής δημοσιογράφου Βένας Γεωργακοπούλου από σπόντα (δεν είμαστε φίλοι), παρέβην τις αρχές μου και ανέκραξα "Άσε μας, ρε κουκλίτσα μου". Δείτε:
Εν έτει 2013, μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη κουβεντιάζουμε στα σοβαρά για τα καλά της βίας. Μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη αμφισβητούμε τους νόμους και βάζουμε στη θέση τους τις διαθέσεις της κοινωνίας. Ξεχνώντας, όταν μας συμφέρει, ότι μεγάλο μέρος αυτής της κυρίαρχης, πάνω από Σύνταγμα και νόμους, κοινωνίας θεωρεί θεάρεστο έργο τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής.
H Βένα τόσα χρόνια στην ανανεωτική Αριστερά δεν είναι περίεργο που μονίμως αδυνατεί να πιστέψει όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά αδυνατεί και να δει τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Όταν όλο αυτό το καραβάνι των χαρούμενων ρηγάδων μετέβη από τα Πανεπιστήμια (εγχώρια και της αλλοδαπής) των σέβεντις (και έητις - μην της προσθέτω και χρόνια, αν και δε νοιάζονται για τέτοια οι κεντροαριστερές) στην "πραγματική ζωή", ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να κατανοήσουν ποια είναι η ζωή αυτή. Δεν πρέπει να υπάρχουν πιο στενοκέφαλοι άνθρωποι, με προκαθορισμένα ερμηνευτικά σχήματα για τις κοινωνικές σχέσεις και δομές, από αυτούς τους αντιδογματικούς νεοδιαφωτιστές.
Το πλέον χτυπητό παράδειγμα αυτής της αντίληψης είναι η πεποίθησή τους ότι μόνο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να συζητάμε για τα "αυτονόητα".
Βεβαίως, στην Αγγλία είναι αυτονόητο ότι η άρχουσα τάξη δε διανοείται να είναι τόσο ξετσίπωτη, όσο η αντίστοιχη ελληνική, με τους επιχειρηματίες της απάτης και τα τσιράκια τους, τους εκδότες και καναλάρχες, να μας δείχνουν τ' αρχίδια τους κι εμείς να πρέπει να το παίζουμε βρετανικό φλέγμα, χωρίς να μπαίνουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι θα έπρεπε να τους σπάσουμε την κεφάλα. Όσο κι αν ο καπιταλισμός είναι βάρβαρος και στην Ευρώπη, έχουν τουλάχιστον καλύτερους τρόπους οι κεφαλαιοκράται.
Και κάτι άλλο. Πόσο χωριατιά είναι να λες ότι στην Ευρώπη η βία έχει οριστικά απορριφθεί ως πολιτικό όπλο; Σαν κάτι μαγεμένους φτωχοδιαβόλους που μπαίνουν στο πλουσιόσπιτο και αδυνατούν να δουν τι παίζει πίσω από τους καλούς τρόπους. Η βία είναι παρούσα στην Ευρώπη περισσότερο από ποτέ. Μία στραβή να γίνει, που θα γίνει, και η "Οικογενειακή Γιορτή" θα παίζεται στους δρόμους και τις πλατείες, από Τραφάλγκαρ μέχρι Κονκόρντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου