Πολύς λόγος γίνεται για το κατά πόσο η ακύρωση της Χρυσής Αυγής από τα αφεντικά της θα σημάνει και το τέλος για "την ανομία και την αντισυνταγματική υπόσταση του ΚΚΕ". Το ζήτημα μπαίνει σε όλα τα επίπεδα: Από τους ΠΑΜίτες που δεν αφήνουν τα πλοία να αποπλεύσουν τις μέρες της απεργίας στο λιμάνι μέχρι το κατά πόσο ένα λενινιστικό-επαναστατικό κόμμα έχει θέση στην αστική νομιμότητα. Μέσα, βέβαια, στο μύλο της ακατάσχετης δημοκρατολογίας μπαίνει και η εξίσωση Χίτλερ-Στάλιν, SS-Κόκκινου Στρατού, Άρη-λήσταρχου Νταβέλη και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα επηρμένων γιάπηδων, σιτεμένων κυρίων εκ Κολωνακίου ή αριστερών στην καρδιά τους και με ζαλάδα στ' αρχίδια μας.
Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για τα προφανή. Όταν όλοι έχουμε μάθει πλέον ότι οι ναζί που φούσκωσε το επιχειρηματικό και μηντιακό κατεστημένο βασικό στόχο είχαν να ρίξουν τα μεροκάματα και να ακυρώσουν κάθε προοπτική συλλογικής διεκδίκησης εκ μέρους των εργαζομένων, πρέπει να είμαστε πολύ δημοκράτες, για να μην καταλαβαίνουμε ότι τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες ήταν οι μάνατζερ της επίσημης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσαρμοσμένης στα καθ' ημάς. Εννοείται, βέβαια, ότι η μοίρα των μάνατζερ είναι η απόλυση. Ας πρόσεχαν. Πάντα, εννοείται, μπορούν να ελπίζουν στην επόμενη πρόσληψη, ακόμη και σε υψηλότερο πόστο.
Για όποιον έχει λίγη τσίπα, ανεξάρτητα από την πολιτική ή την ταξική του θέση, η σύγκριση κομμουνιστών και ναζί προκαλεί αναγούλα.Το όριο βρίσκεται στην καρδιά. Στην ησυχία του δάσους που άκουσε την ομοβροντία εκείνη την αξημέρωτη ώρα του '52 στην Μεσογείων. Το όριο βρίσκεται στο μυαλό. Έχουμε μάτια και βλέπουμε, πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα.
Το όριο βρίσκεται μέσα μας και μέσα τους. Έτσι κι αλλιώς μόνο να το καταργήσουμε μπορούμε, όσοι είμαστε από εδώ. Οι άλλοι από εκεί, μόνο να το οχυρώσουν περισσότερο μπορούν. Αυτή είναι η ζωή. Να το θυμόμαστε όταν αξημέρωτα μυρίζουμε τα υγρά πεύκα στο "Σωτηρία".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου