Το νέο ευφυολόγημα της κυβερνητικής ή φιλοκυβερνητικής πλευράς είναι το πόσο απαράδεκτη είναι η απεργία των δημοσιογράφων, που "κρατάει στο σκοτάδι το κοινό".
Το έργο, βέβαια, το έχουμε ξαναδεί. Όποιος κι αν απεργεί, βγαίνουν οι διάφοροι θιασώτες του θατσερισμού να τον κατηγορήσουν για παρτάκια, φορέα συντεχνιακής λογικής κ.λπ. Οι πιο ακραίοι βλέπουν και κίνδυνο δημοκρατικής εκτροπής είτε γιατί δεν κυκλοφορεί το μετρό είτε γιατί δε θα ακούμε Πορτοσάλτε το πρωί στο ραδιόφωνο.
Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το αυτονόητο, ότι η οποιαδήποτε απεργία, χωρίς ταξική στόχευση εναντίον της καπιταλιστικής μούργας, είναι εύκολος στόχος και σε συνθήκες κρίσης το πιο πιθανό είναι να οδηγηθεί στην αποτυχία. Θα μείνω στο απλό, μικρό και ταπεινό. Η λύσσα "για την ενημερωση του κοινού" είναι απλά ανησυχία για τη διακοπή του ψεκάσματος από τους διαφόρους Πρετεντέρηδες και Παπαχελάδες. Όσο περνάνε οι μέρες και δε μας λένε πόσο μονόδρομος είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, τόσο πιο καθαρά βλέπουμε ότι δεν είναι αυτονόητο ό,τι μας λέει ο υπάλληλος του Μέγκα ή του Σκάι ή και της ΕΡΤ, μέχρι την περασμένη Τρίτη, για να μην ξεχνιόμαστε.
Όταν απεργεί ο γιατρός επί μακρόν, πραγματικά τίθεται εν κινδύνω η δημόσια υγεία. Όταν απεργεί (έκων-άκων) ο Καμπουράκης, δημιουργούνται ελπίδες για τον άρρωστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου