Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ


Ως γνωστόν, κάποιοι αρέσκονται σε μύθους περί προσώπων που καθορίζουν την Ιστορία. Εννοείται ότι αυτή η αντίληψη θέλει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να μας κάνει Ευρώπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μας διπλασιάζει σε έκταση, τον Ανδρέα Παπανδρέου ν' ανοίγει την πόρτα για την κόλαση της χρεοκοπίας από το μακρινό '82, τον Κώστα Καραμανλή να χαρίζει ανεπανάληπτη κωλοφαρδία στην Εθνική μας στην πορεία προς το θρίαμβο του '04.

Επίσης, της μοδός είναι η απλούστευση και η μανιχαϊστική αντίληψη περί ορθού δρόμου για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανάπτυξη, την ευημερία. Ο δρόμος είναι ο αγγλοσαξονικού, κατά βάση, τύπου καπιταλισμός, που άπαξ και εφαρμοστεί, θα σε πάει εκ του ασφαλούς να ζήσεις το αμερικάνικο όνειρο. Θα δουλεύεις σκληρά μεν, αλλά θα έχεις σπίτι με γκαζόν, θα τρως ποπ κορν και θα πεθαίνεις σε νεκροταφεία με γκαζόν, επίσης, και διευθετημένα κατά τρόπο που θυμίζουν και στο θάνατο τι καλός που είναι ο φιλελεύθερος τρόπος ζωής. Για τους πιο ψαγμένους και ανήσυχους, βεβαίως, υπάρχουν και τα λοφτ, ντάουν τάουν αυτά, για να πασαλείβουν με μπογιές μουσαμάδες και να πηδάνε και καμιά νοικοκυρά από το προηγούμενο κόνσεπτ των σάμπερμπς.

Εννοείται, ότι, για να γίνει πραγματικότης το όνειρο, πρέπει να σημειωθεί ένα ιστορικό άλμα για τις καθυστερημένες οικονομικά ή πολιτικά ή κοινωνικοπολιτικά χώρες. Επειδή, ας πούμε, η Ελλάς δεν έζησε την εμπειρία της αγγλικής αποικιοκρατίας ή την εξόντωση των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής, για να συσσωρεύσει το κεφάλαιο που επιτρέπει (ακόμη) στο Γιου Κέι και στη λαντ οβ δε φρι να το παίζουν ιεραπόστολοι των "αξιών του δυτικού κόσμου", πρέπει να μας πιπιλάνε το μυαλό κάθε τρεις και λίγο, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το δέον γενέσθαι. Δεν έχεις καπιταλισμό σου λένε, ή μάλλον έχεις, αλλά είναι στρεβλός, ήτοι κρατικοδίαιτος ή ψιλομαφιόζικος. Στο λένε, όχι μόνο οι καλοπροαίρετοι φαν της Οικογένειας Γουόλτον και των "ίσων" ευκαιριών, αλλά και οι κρατικοδίατοι αναλυτές και οι υπηρετούντες τους μαφιόζους καπιταλιστές. Και τότε, αν δεις καθαρά την εικόνα, αντιλαμβάνεσαι ότι η διάκριση μαφιόζικου και "κανονικού" καπιταλισμού σε πάει κατευθείαν στη κινηματογραφική φιγούρα του Δον Κορλεόνε που κέρδισε μια θέση στην οικονομική ελίτ των ΗΠΑ κι ας τον λέγανε οι πιο παλιοί πλουτοκράτες μαφιόζο. Έτσι είναι. Οι νεόπλουτοι αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τους πλούσιους μέχρι να βρούν πιο νεόπλουτους, για να το παίξουν κι αυτοί θεσμικοί πλούσιοι.

Οι μεγάλες ιστορικές μορφές. Τα μεγάλα οράματα. Ως γνωστόν, οι πιο εκσυγχρονιστές στην Ελλάδα ήταν οι πλέον χωμένοι στα σκατά, εναντίον των οποίων, υποτίθεται εμάχοντο. Θα είχε ενδιαφέρον μία συγκριτική ιστορική μελέτη για τα πελατειακά δίκτυα Χαριλάου Τρικούπη, Ελευθερίου Βενιζέλου, Θεόδωρου Δηλιγιάννη, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπήρχαν, κατ' αρχάς; Πρόκειται για σοβαρό ερώτημα. Ευτυχώς υπάρχει και ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Γι' αυτόν είμεθα βέβαιοι. Δεν είχε πελατειακό δίκτυο. Υπάρχουν και συνεπείς εκσυγχρονιστές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου