Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΠΕΡΙ ΦΤΩΧΕΙΑΣ



Slowly the marchers came with their coffins to the entrance of the grave, and the bearers clambered up with their burdens and went down into the pit. Many of them were women—squat, strong proletarian women. Behind the dead came other women—women young and broken, or old, wrinkled women making noises like hurt animals, who tried to follow their sons and husbands into the Brotherhood Grave, and shrieked when compassionate hands restrained them. The poor love each other so! 

Ο Τζον Ριντ, ήρωας ο ίδιος της Οκτωβριανής Επανάστασης, αφηγείται στο παραπάνω απόσπασμα από το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" τη συγκλονιστική ταφή των νεκρών μπολσεβίκων μαχητών στα τείχη του Κρεμλίνου. Ως γνωστόν, ο Ριντ κατηγορήθηκε από πολλούς δεξιούς δυτικούς κριτικούς για αδυναμία εμβάθυνσης στα γεγονότα που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του, ενώ ακόμη και ο αγαπημένος Ιωσήφ θεωρούσε το βιβλίο, σε μεγάλο βαθμό, προϊόν παραπλάνησης σχετικά με το τι πραγματικά είχε συμβεί εκείνες τις μέρες του '17. Η αλήθεια είναι ότι ο μοναδικός Αμερικάνος που βρίσκεται θαμμένος στα τείχη του Κρεμλίνου, προβάλλει υπέρ το δέον το ρόλο του Τρότσκι, ενώ αντιθέτως υποβαθμίζει την παρουσία του Στάλιν στα γεγονότα του Οκτώβρη. Βεβαίως, και ο Στάλιν εκείνες τις μέρες για τον Τρότσκι άκουγε πολύ περισσότερο από ό,τι άκουγε για τον εαυτό του, ενώ δεν μπορούσε να προβλέψει ούτε αυτός την περαιτέρω πορεία του Λέοντος.

Αφορμή για να θυμηθώ τον δημοσιογράφο που ερμήνευσε ο γνωστός ρεφορμιστής Γουόρεν Μπίτι ήταν άλλο ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά τα ξένα μέσα, με ανησυχητικά αυξανόμενη συχνότητα, παρουσιάζουν τη χώρα μας ως ευρισκόμενη ένα βήμα πριν την ανθρωπιστική κρίση, με εξαθλιωμένους να ποδοπατιούνται για ένα μπρόκολο, στρατιές ανέργων, χιλιάδες άστεγους, εκατοντάδες χιλιάδες που τουρτουρίζουν στα παγωμένα σπίτια τους, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία και βέβαια μετανάστες που γίνονται σάκος του μποξ για ναζί και αστυνομικούς.

Αυτές οι κρίσεις μπορεί να είναι πολλές φορές προϊόν επιδερμικής, μονομερούς ή αποσπασματικής πληροφόρησης για τα δρώμενα στην εκκολαπτόμενη  Δανία του Νότου. Μπορεί και να 'χει δίκιο, για παράδειγμα ο κύριος Δένδιας, που απείλησε με μήνυση τον Guardian για όσα έγραψε περί σχέσεων της ελληνικής αστυνομίας με ρατσιστικές πρακτικές και οργανώσεις. Είναι γνωστή η προσήλωση των αστυνομικών μας στα δημοκρατικά ιδεώδη, ενώ ακόμη πιο γνωστή είναι η απέχθεια για ακροδεξιές οργανώσεις, τις οποίες διώκουν απηνώς.

Ίσως, πράγματι, οι αφελείς δημοσιογράφοι του BBC να παρασύρονται σε άθλια, παγωμένα διαμερίσματα και να ακούνε σαν χάπατα σατανικές πράκτορες του ΚΚΕ, μεταμφιεσμένες σε πένητες άνεργες μητέρες, να κλαίγονται για τα παιδιά τους που μετά βίας ταϊζουν. 

Ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για την ακρίβεια της εικόνας μιας πραγματικότητας όταν στην παρουσιάζει ένας που έρχεται απ'έξω. Αντιθέτως, ο Γιάννης και η Όλγα, έχοντας σπουδάσει την κουτοπονηριά των φτωχών μας, μπορούν να μας δώσουν μια πιο αξιόπιστη εικόνα, ισορροπημένη, ψύχραιμη, ταυτισμένη με το κύρος και την αξιοπιστία του Μεγάλου Καναλιού. Από την άλλη, είναι πολύ βαρετή η εικόνα τους. Αντιθέτως, η φράση του Ριντ "The poor love each other so!" είναι η πιο συγκλονιστική δημοσιογραφική καταγραφή που έχω διαβάσει. Είναι γνωστό ότι η αλήθεια είναι αληθινά συγκλονιστική. Είναι αλήθεια ότι το ψέμα είναι αληθινά βαρετό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου