Πόσοι αμφιβάλλουν ότι πολλοί από τους εργαζόμενους του Μετρό διορίστηκαν βυσματικά; Ποιος δεν ξέρει ότι πληρώνονται καλύτερα από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους εργαζόμενους στον ιδιωτικό, ιδιαίτερα, τομέα; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι, αν αύριο ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους, δε θα συμμετάσχουν σε πανεργατικές απεργίες διαρκείας; Ποιος, εν ολίγοις, δεν αντιλαμβάνεται ότι η καλύτερη περίπτωση είναι να λειτουργούν ως τυπικοί τρεηντγιουνιονιστές, που έλεγε και μια ψυχή, ήτοι, εμείς να 'μαστε καλά, η αστική δημοκρατία να μας προστατεύει κι όλοι οι άλλοι να πα ν' αγωνιστούνε.
Παρ' όλα αυτά, ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το μήνυμα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση (και ο Άρης Πορτοσάλτε) με το αναμενόμενο τσάκισμα της απεργίας είναι ότι αυτά που ξέρανε (οι άθλιοι εργατοπατέρες) να τα ξεχάσουμε (εμείς οι εργαζόμενοι). Ποια είναι αυτά; Μισθοί κανονικοί και όχι φιλοδώρημα, απεργίες που ασκούν πραγματική πίεση στον εργοδότη, σύνταξη σε ηλικία που ακόμη περπατάς χωρίς μπαστούνι, προοπτική εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον μας, πέραν των σχεδιασμών του ΔΝΤ και του Γιάννη Πρετεντέρη.
Στο τελευταίο βρίσκεται και η ουσία. Αν το 'χεις πάρει απόφαση ότι θα ζεις μια ζωή προσπαθώντας για το καλύτερο σε ατομικό επίπεδο μέσα στο πλαίσιο το δεδομένο από τα παιδιά (και τα εγγόνια, πλέον) του Σικάγο, δικαίως μπινελικώνεις "τους αλήτες που ταλαιπωρούν τον κόσμο". Άλλωστε, πάλι τα ίδια βύσματα θα έχεις, για να καβατζωθείς κι ας είναι η καβάτζα πια φτηνιάρα. Στην Ελλάδα ζεις, δε θα χαθείς. Αν μάλιστα είσαι επιχειρηματικό πνεύμα, η καλύτερή σου. Θα διαπρέψεις ως ψυχασθενής που αναζητά την επιτυχία σε επιχειρηματικό περιβάλλον που θα κάνει τους σημερινούς εργαζόμενους του Τζάμπο να αισθάνονται προνομιούχοι.
Αν όμως, όλα αυτά σου φαίνονται αστεία, την απεργία δεν την κατηγοράς. Αυτή σου λέει πού να πας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου