ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Ως γνωστόν, η Ελλάς χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Ανέκαθεν χρειαζόταν. Το 'χε πει ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Εθνάρχης, ο Σημίτης, ακόμη και ο ανηψιός του Εθνάρχη μεταξύ μπύρας και γαρδούμπας για μεταρρυθμίσεις έλεγε. Μεταρρυθμίσεις, βεβαίως νοούνται με πολλούς τρόπους. Εγώ, για παράδειγμα, θέλω μια κάπως ριζική μεταρρύθμιση με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, συμβούλια εργατών και αγροτών στην εξουσία κ.λπ.

Μέχρι πρότινος, εννοώ μέχρι πριν δυο-τρία χρόνια, η ανάγκη των μεταρρυθμίσεων ήταν ωραίο σλόγκαν στις νυχτερινές ανατροπές του Πρετεντέρη, στις ομιλίες του Κώστα Καραμανλή, που όλο έλεγε για τομές, χωρίς να εξηγεί ποιος, πότε και πού θα τις κάνει. Η ασάφεια αυτή ήταν το το ίδιον των μεταρρυθμίσεων. Κάτι για το Δημόσιο (επανίδρυση, περιορισμός σπατάλης), κάτι για απελευθέρωση της αγοράς, του ανταγωνισμού, αλλά μέχρι εκεί. Βασικά, όλα κινούνταν σε επίπεδο έκθεσης ιδεών. Το γιατί, βέβαια, το αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Ως μεταρρύθμιση για το ΔΝΤ, τον Μπάμπη, τον Ψαριανό, τον Χατζηδάκη νοείται η εφαρμογή μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, πίσω από πατριωτικά τσιτάτα, μονοδρόμους που δεν μπορούμε να παραβιάσουμε, το τείχος που έπεσε, τον Στάλιν που έσφαξε και λοιπά χαριτωμένα, που θα μπορούσαν άνετα να αποτελούν και καθημερινό ακρόαμα της Φωνής της Αμερικής στα '60s.

Ακόμη και ο Άδωνις για τις ίδιες μεταρρυθμίσεις μιλάει. Τι κι αν δεν ασπάζεται τις απόψεις της ΔΗΜΑΡ για το γάμο των ομοφυλόφιλων; Στο φινάλε ο θεσμός του γάμου είναι ίδιον μιας εποχής που ανήκει στο παρελθόν. Όπως ο κομμουνισμός άλλωστε.