ΑΠΟ ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΙΚΗ

Ο ουρανός είχε πια γίνει σαν μολύβι. "Βαρύς σαν την καρδιά μου", μονολόγησε μπροστά στη τζαμαρία του αριστοκρατικού καθιστικού ο Αντώνης. Ήδη οι πρώτες χοντρές ψιχάλες είχαν αρχίσει να πέφτουν στην Κηφισιά και ο κουρασμένος πρώην πιτσαδόρος κοίταξε το ρολόι του. Αχ, αυτό το ρολόι. Με πόση αγωνία το κοίταζε και το ξανακοίταζε όσο αυτή η σκρόφα η Κριστίν καθυστερούσε να δώσει το πράσινο φως και ο Σόιμπλες πετούσε τον έναν χρησμό πίσ' απ' τον άλλον, κουρελιάζοντας τον παριωτισμό του δισέγγονου της Π.Σ. Δέλτα. Και τώρα; Ο πάλαι ποτέ πολιτικός ερημίτης ένοιωθε πιο άδειος από ποτέ. Πριν λίγο είχε πει τις ατάκες που του γράψανε στο βίντεο της νίκης και τώρα, όπως τότε που είχε αναγγείλει την πολιτική άνοιξη για το λαό μας, ήξερε ότι η διαδρομή θα τελείωνε στις παρυφές της Σαχάρας. Όλα είχαν γίνει τόσο βίαια, τόσο γρήγορα. Ο Φώτης, ο οφθαλμίατρος, ο Βενιζέλος, η Αγγέλα, ο Ψαριανός, ο 'Αδωνις, η Παναγιά. Όλα πέρασαν από μπροστά του σαν αστραπή. Τουλάχιστον, ο Σίμος δε θέλει λεφτά για κάθε δήλωση, όπως αυτός ο Ταμήλος. Πώς λεγόταν αυτός ο Κομνηνός που θριάμβευε, ενώ από κάτω γινόταν της Πόπης, μέχρι που έφαγε το Μυριοκέφαλο στο κεφάλι; "Πρέπει να δω στο ίντερνετ". Ποτέ δε διάβαζε Ιστορία στο σχολείο.