“Πλάκα θα 'χει να μη
μας δώσουν τη δόση και να κληθώ να
κυβερνήσω άμεσα”, σκέφτηκε ο καλογυμνασμένος
βραχύσωμος πρώην κομμουνιστής. Η αλήθεια
είναι ότι δεν είχε δισταγμούς. Ο Λαφαζάνης
μαζί με τον Στρατούλη είχαν καταστρώσει
σχέδια, όχι σχέδιο, εξόδου από την κρίση.
“Ο Δραγασάκης έχει ήδη προλειάνει το
έδαφος για να συνεργαστούν οι μεγαλοαστοί
στην επική προσπάθεια ανοικοδόμησης
της χώρας με άξονα το δημοκρατικό
σοσιαλισμό και την υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη”,
είπε από μέσα του, προβάροντας ασυνείδητα
την ατάκα στην εθιμοτυπική συνάντηση
με τον Κάρολο για την ανάθεση της εντολής
σχηματισμού κυβέρνησης. “Δε θα ξέρουν
από πού θα τους έρθει”, μονολόγησε ο
νεαρός Μεγαλέξανδρος του ελληνικού
οπορτουνισμού. Ένοιωθε μάλιστα μια
γλυκιά ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά
του, καθώς ήταν πλέον ένα βήμα πριν την
ανάληψη των ιστορικών ευθυνών του
απέναντι στο λαό και την Αριστερά. Παρ'
όλα αυτά, υπήρχε κάτι που τον έτρωγε,
“κάτι πιο βαθύ που με λερώνει” που
τραγουδούσε στις φοιτητικές συντροφιές.
Μέρες τώρα προσπαθούσε να βρει τον
Πέτρο, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο
ανάληψης του υπουργείου Πολιτισμού,
τοποθετώντας όμως αυτήν την εξέλιξη το
νωρίτερο τον Μάη. Αν ο Αντώνης τα σκάτωνε
πέραν και της πλέον νοσηρής φαντασίας,
τι θα γινόταν; Ο Πέτρος το είχε ξεκαθαρίσει.
“Αν δεν πηδήξω και την άλλη μισή Αθήνα,
δεν αναλαμβάνω υπεύθυνη κυβερνητική
θέση”, του είχε πει προ μηνών στο
περιστύλιο του κοινοβουλίου. Τόμπολα.
Αλέξη, θαρσείν χρη. Ο καλός ο καπετάνιος
στην παρτούζα φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου