Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ



H θεατρική παράσταση στο Χυτήριο έγινε το talk of the town και παρεμπιπτόντως έθεσε εκ νέου επί τάπητος το ζήτημα της φασιστικής βίας, που (σύμφωνα με πολλούς) είναι και κομμουνιστική βία, βεβαίως, οπότε τι δουλειά έχουν τώρα να διαμαρτύρονται οι κομμουνιστές, αφού είναι άκρο και ως άκρο πρέπει να το βουλώσουν, κατ'αρχάς, και σε δεύτερο χρόνο να μετακινηθούν σιγά-σιγά προς το κέντρο, όπου η βία είναι καταδικαστέα "απ' όπου κι αν προέρχεται".

Κάποιος έλλην Γκάντι, μάλιστα, με επίχρισμα Πάσχου, στο φέισμπουκ με είπε εμμέσως και τραμπούκο, επειδή δήλωσα ότι δεν καταδικάζω τη βία γενικώς και αορίστως. Ανέφερε μάλιστα ότι ο παππούς του εξοντώθηκε από τους τραμπούκους της δεξιάς και κάτι τύποι σαν εμένα θέλουν να μας ξανακάνουν να σφαχτούμε και λοιπά και λοιπά.


Πού είν' η αλήθεια, πού το ψέμα; "τι 'ναι θεός, τι μη θεός και τι τ' ανάμεσό τους;"


Επειδή ακόμη δεν έχω καταφέρει να αναλύω λογικά την ποίηση, ακόμη και την εγκεφαλική τοιαύτη του Σεφέρη, θα απαντήσω με μια ιστορία, με μια παραβολή που θα έλεγε και ο αστός διπλωμάτης, καθότι "... η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει".


Σήμερα μιλούσα με μια τύπισσα παλαίμαχη πανεπιστημιακό. Αγαπημένη αστή, που με αποκαλεί χαϊδευτικά μαλάκα, όποτε θυμάται ότι ψηφίζω ΚΚΕ. Αφού λοιπόν με καθύβρισε κατά τα ειωθότα, όταν ανέφερα τα περί πρόσφατης τεράστιας συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, γύρισε η κουβέντα στα παλιά. Ανάμεσα σ' αυτά τα παλιά ήταν βέβαια και οι αναμνήσεις από τους παλιούς φοιτητές της. Οι πιο αγαπημένοι της ήταν κάτι κομμουνιστές, ενώ και οι πιο αγαπημένοι της καθηγητές, συμφοιτητές και φίλοι εκινούντο στο ερυθρό φάσμα. Ένας από αυτούς,  καθηγητής στο ΑΠΘ, εκτός από ευφυής ήταν και ηλίθιος, παραμένοντας κομμουνιστής. Έκλεισε την ιστορία με έναν μελαγχολικό τόνο στη φωνή της "Τι να πεις. Ήταν μεγάλο χτύπημα αυτά που έγιναν στη Βουδαπέστη και την Πράγα. Πολλοί αριστεροί απογοητευτήκαμε και καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει μέλλον". "Αυτός όμως παρέμεινε ακλόνητος", συμπλήρωσα, εγώ. Τσαντισμένη, όχι με μένα τώρα, γύρισε και μου είπε: "Εντάξει, διαφωνώ, αλλά ήταν και είναι ακέραιος άνθρωπος. Αντίθετα, έχεις τον άλλο να το παίζει παράγοντας, ενώ κάρφωνε φοιτητές στη χούντα". "Άσε που είναι κι αυτός κατά της βίας", συμπλήρωσα τη σκέψη της, για να εισπράξω ένα μεγαλοπρεπές "Άει στο διάολο, χαμένε".


ΥΓ. Μεταξύ άλλων ωραίων που ξέθαψαν οι φιλελεύθεροι πολέμιοι των άκρων, χρυσαυγίτικης ευκαιρίας δοθείσης, ήταν και η παρέμβαση του ΚΚΕ, με την οποία εμποδίστηκε (χωρίς άσκηση βίας) η αντικομμουνιστική προπαγάνδα μέσα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης του συγγραφέα της περίφημης "τεκμηριωμένης" "Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού". Όσοι, βέβαια, ταυτίζουν τις διαμαρτυρίες με πανό και συνθήματα των κομμουνιστών με τα μπινελίκια και τις ιταμές απειλές του Παναγιώταρου έξω από το Χυτήριο "ξεχνούν" ότι πολλά από τα τσιτάτα και τα "τεκμήρια" της "Μαύρης Βίβλου" είναι αγαπημένα μοτό στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Λέτε, τελικά, να είναι κι αυτοί κατά της βίας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου