Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ



 Ο Μπογδάνος τον άφησε να πει τα φασιστικά του σοφίσματα χωρίς ουσιαστικό αντίλογο.
 Ήταν σωστό να δείξει οικειότητα στον Μιχαλολιάκο ο Τράγκας; Τον έκανε πιο ανθρώπινο ή ξεμπρόστιασε την ανεπάρκειά και τις κραυγαλέες αντιφάσεις του; 
 Ο Παπαδάκης με τα "Οχι, όχι" έκανε τον Κασιδιάρη να φαίνεται ως τέρας σοβαρότητας και δύναμης;
 Πρέπει να φάει πόρτα η Χρυσή Αυγή από τα ΜΜΕ ή να υπερπροβληθεί, για να αποκαλυφθεί η γελοιότητα και η κτηνωδία της;
 Πρέπει να καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή ξεχωριστά ή μαζί με το ΚΚΕ και τους λοιπούς εκπροσώπους των άκρων;
  Να τους αγνοήσουμε ή να τους απαντάμε; Να τους απαντάμε με επιχειρήματα ή με ένα "Άντε και στο διάολο";

"Τι να κάνω; Τι να κάνω; Τι να πω;", διερωτάται ο ευρωαστικός κόσμος στην εσχατιά της Ευρώπης. Εκτός από το να θέτει ερωτήματα, βεβαίως, ο ευρωπροσανατολισμένος κάνει και έργα. Αποδέχεται την οικοδόμηση ενός φιλελεύθερου τέρατος, δεξί ...φρύδι στο μεγάλο τέρας της ελεύθερης ευρωπαϊκής Οικονομίας. Παρεμπιπτόντως ενώνει αντιφασιστική αγωνία και φιλελεύθερη στόχευση με το ευφυολόγημα του πεθαμένου Καραμανλή "Ευρώπη ή εξαθλίωση και φασισμός".

Το δίλημμα που ξαναδιατυπώνεται, εξίσου επιτακτικά με το '74 και το '79, ειλικρινά μου θυμίζει την αλήστου μνήμης προσπάθεια του Ρουσόπουλου (επί πολιτιστικής υπουργίας Κωστάκη) να αναβιώσει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Της άρνης το νερό και πνιγήκαμε στις μπουρμπουλήθρες.

Με άλλα λόγια, με πορδές δε βάφονται αβγά και με τα λόγια δεν πολεμάς αυτό που χτίζεις με τα έργα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου