Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ

Πάλι μπροστά σε σταυροδρόμι. Κρίσιμη ψηφοφορία, δε θα 'χουμε συνάλλαγμα, πετρέλαιο, οδοντογλυφίδες, αν γίνει ό,τι λέει η παλαβή Αριστερά.

Απαντάμε:

Κοινωνία που την κόβουν σε κομμάτια, υπό την απειλή της άμεσης εκτέλεσης είναι χαμένη υπόθεση. Αναστροφή του κλίματος με αυτό που γίνεται (και θα συνεχίσει να γίνεται για τις επόμενες δόσεις - μην ξεχνιόμαστε) δεν είναι εφικτή ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Πάσχου και του Φώτη, αν τα ενώναμε σε ένα αριστεροφιλελεύθερο Μάτριξ.

Κοινωνία που της λένε ότι πρέπει να κάνει θυσίες, γιατί είμαστε σε πόλεμο (βλ. δηλώσεις Βενιζέλου, Ανδρουλάκη και λοιπών) δεν μπορεί να κάνει θυσίες με απτό αποτέλεσμα την ήττα στον πόλεμο. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να έλεγε ο Ντε Γκολ "Δεν πειράζει. Θυσιάσαμε τη μισή Γαλλία, αλλά σώσαμε την άλλη μισή, έστω και υπό κηδεμονία". Ηρωισμός των δειλών δε γίνεται. Θυσίες για τη μιζέρια είναι αδύνατες.

Δεν είμαι ειδικός, για να προβλέψω τι θα γίνει αν διαολοστείλουμε το μνημόνιο. Προφανώς πολλά θα εξαρτηθούν από την αντίδραση του λαού και την πολιτική που θα υιοθετηθεί για το επέκεινα. Από σενάρια έχουμε χορτάσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι και χωρίς πετρέλαιο ένα μήνα μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς ελπίδα έχουμε ήδη πεθάνει. Και επιπλέον και άλλοι ελπίζουν να μην πεθάνουμε, ακόμη και χωρίς τα χρήματα της τρόικας. Δεν είμαστε μόνοι. Δεν είναι μόνοι. Το δίλημμα "ή αυτό ή πεθαίνετε", δεν έχει ποτέ εφαρμοστεί στην παγκόσμια Ιστορία τα τελευταία 100 χρόνια. Αν εμείς γίνουμε η πρώτη δυτική χώρα που εν μία νυκτί θα επιστρέψει στην εποχή του χαλκού, μαγκιά μας. Πρωτεσίλαος. Κι έρχονται κι άλλοι. Δε νομίζω όμως, Μπάμπη. Καληνύχτα, Φώτη.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ



 Ο Μπογδάνος τον άφησε να πει τα φασιστικά του σοφίσματα χωρίς ουσιαστικό αντίλογο.
 Ήταν σωστό να δείξει οικειότητα στον Μιχαλολιάκο ο Τράγκας; Τον έκανε πιο ανθρώπινο ή ξεμπρόστιασε την ανεπάρκειά και τις κραυγαλέες αντιφάσεις του; 
 Ο Παπαδάκης με τα "Οχι, όχι" έκανε τον Κασιδιάρη να φαίνεται ως τέρας σοβαρότητας και δύναμης;
 Πρέπει να φάει πόρτα η Χρυσή Αυγή από τα ΜΜΕ ή να υπερπροβληθεί, για να αποκαλυφθεί η γελοιότητα και η κτηνωδία της;
 Πρέπει να καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή ξεχωριστά ή μαζί με το ΚΚΕ και τους λοιπούς εκπροσώπους των άκρων;
  Να τους αγνοήσουμε ή να τους απαντάμε; Να τους απαντάμε με επιχειρήματα ή με ένα "Άντε και στο διάολο";

"Τι να κάνω; Τι να κάνω; Τι να πω;", διερωτάται ο ευρωαστικός κόσμος στην εσχατιά της Ευρώπης. Εκτός από το να θέτει ερωτήματα, βεβαίως, ο ευρωπροσανατολισμένος κάνει και έργα. Αποδέχεται την οικοδόμηση ενός φιλελεύθερου τέρατος, δεξί ...φρύδι στο μεγάλο τέρας της ελεύθερης ευρωπαϊκής Οικονομίας. Παρεμπιπτόντως ενώνει αντιφασιστική αγωνία και φιλελεύθερη στόχευση με το ευφυολόγημα του πεθαμένου Καραμανλή "Ευρώπη ή εξαθλίωση και φασισμός".

Το δίλημμα που ξαναδιατυπώνεται, εξίσου επιτακτικά με το '74 και το '79, ειλικρινά μου θυμίζει την αλήστου μνήμης προσπάθεια του Ρουσόπουλου (επί πολιτιστικής υπουργίας Κωστάκη) να αναβιώσει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Της άρνης το νερό και πνιγήκαμε στις μπουρμπουλήθρες.

Με άλλα λόγια, με πορδές δε βάφονται αβγά και με τα λόγια δεν πολεμάς αυτό που χτίζεις με τα έργα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΒΑΣΤΑ, ΦΩΤΗ

Ενώπιον της Ιστορίας και των ευθυνών του.
 
Oι συνεπείς φιλελεύθεροι θέλουν τα μέτρα ως βάση φιλελεύθερης ανάπτυξης. Οι παλαιοκομματικοί τα ψηφίζουν, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι ψηφίζουν, για να σπρώξουν το χρόνο και να συνεχίσουν να είναι "πολιτικό προσωπικό". Οι αριστεροί που πατάνε γερά στη γη τα ασπάζονται ως προαπαιτούμενο, για να αλλάξει η Ευρώπη, μάλλον προς την κατεύθυνση που θέλουν και οι φιλελεύθεροι κι ας μην το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους. Είναι προφανές. Οι βάρβαροι επιτέλους θα περάσουν. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν τον Φώτη.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΠΡΟΣ ΔΕΙΛΟΥΣ ΤΟΛΜΗΤΙΕΣ



Μας λένε ότι πρέπει να χτίσουμε το μέλλον απαλλαγμένοι από την ασφάλεια της εργασίας, του κοινωνικού κράτους, της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης. Αυτό το μέλλον των τολμηρών, των ελεύθερων δημιουργών θα το χτίσουν οι τρομοκρατημένοι από την απειλή της πείνας, οι εξευτελισμένοι από την κατηγορία του φυγόπονου, οι αναμορφωμένοι στους νέους Παρθενώνες του Μέγκα και του Σκάι. 

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ. ΘΑ ΦΥΓΩ.


Ως γνωστόν, ο Αλαφούζος έχει αναλάβει εργολαβικά τρεις αποστολές εν Ελλάδι. Να σώσει τη φύση, την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό.

Η οικολογική του δράση στηρίζεται στη λογική της συμμετοχής. Δενδροφυτεύσεις, συλλογή μπαταριών και ηλεκτρικών συσκευών για ανακύκλωση σε διάφορα σημεία συνάντησης που ορίζει ο πράσινος Άρης. Η δράση της κοινωνίας των πολιτών ενισχύεται με πλήθος ντοκυμαντέρ για την αναπαραγωγή του κροταλία και την αφόδευση της νυχτερίδας, ενώ το ένθετο Econews στο δελτίο ειδήσεων ολοκληρώνει τη φιλότιμη προσπάθεια να αναπτυχθεί οικολογική συνείδηση στον Έλληνα, στη θέση της απούσας, γενικώς, συνείδησης.

Η σωτηρία της χώρας, αντιθέτως, δε στηρίζεται τόσο στη λαϊκή συμμετοχή, όσο στην ενθάρρυνση της λαϊκής αποχής, σε πρώτη φάση τουλάχιστον. "Καθήστε στ' αυγά σας και αφήστε την τρόικα και τον Στουρνάρα να κατεδαφίσουν το σάπιο Δημόσιο, να απελευθερώσουν την Αγορά και μετά επιχειρηματικότητα και ξερό ψωμί" (εδώ μπαίνει και η συμμετοχή) είναι, σε γενικές γραμμές, το μήνυμα. Εννοείται ότι το μήνυμα συνοδεύεται από την επαπειλούμενη ολική καταστροφή. Αν δε γίνει αυτό που πρέπει να γίνει, η Ελλάδα θα γίνει κρανίου τόπος, θα πεινάσουμε, δε θα 'χουμε πετρέλαιο, φάρμακα, προφυλακτικά, άι λάινερ, UGG. Κυρίως, δε θα 'χουμε ευρώ και τότε θα είμαστε στο έλεος του λόμπυ της δραχμής, που είναι πολύ κακό λόμπυ και θέλει να μας φάει ζωντανούς.

Τελευταία σωστική πρσπάθεια που ανέλαβε ο Σκαϊάρχης είναι η αναδιοργάνωση του Τριφυλλιού (και η παραμονή του στην Α' Εθνική - χεχε). Εδώ έχουμε συνδυασμό των ως άνω αναφερθέντων μεθόδων. Λαϊκή βάση (Παναθηναϊκή Συμμαχία), για να κινητοποιηθεί ο  οπαδός, με αναλόγου πράσινου πατριωτισμού τηλεοπτικά μηνύματα, αλλά και ένα παιχνίδι "προειδοποιήσεων" προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν δε συνέλθουν οι διαιτητές και δε μας δίνουν τρία πέναλτυ ανά παιχνίδι, θα οργιστούμε περισσότερο. Αν δεν αλλάξει ο νόμος, για να χτίσουμε τη γηπεδάρα μας, θα πάρουμε ανάποδες. Η πιο πρόσφατη, χτεσινή, απειλή όμως, είναι η πιο κοντινή στην απειλή-εκβιασμό για οικονομική καταστροφή, αν δε γίνουμε ΕΟΖ. Μετά την ισοπαλία φιάσκο με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, ο ηγέτης της Συμμαχίας τα άκουσε από οπαδό και απάντησε εν εξάλλω με ένα "Τι θέλετε να κάνω; Να φύγω;" Νομίζει προφανώς ότι είναι η τρόικα που "απειλεί" κάθε τρίμηνο ότι θα την κάνει, όταν "πιέζεται". Δεν έχει καταλάβει ότι αυτός που τον πιέζει δεν είναι ο Στουρνάρας. Άσε που ο άρρωστος βάζελος δεν έχει πρόβλημα να πληρώνει το εισιτήριο σε δραχμές.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΤΕΛΙΚΑ, ΜΑΣ ΞΕΤΡΥΠΩΣΑΝ

Αν κάτι απεχθάνομαι, είναι οι συμβουλές προς ναυτιλομένους, υπό την έννοια του δέον γενέσθαι, για να βγούμε αλώβητοι από την κρίση, να αποκαταστήσουμε την κλονισμένη μας σχέση, να ανταποκριθούμε στην πρόκληση της νέας Ευρώπης, να μην κινδυνεύσουμε από τις ηλιακές ακτίνες στις παραλίες, τους διαρρήκτες στο σπίτι μας, τους πορτοφολάδες στο μετρό και την υπέρμετρη μαλακία.

Παρ' όλα αυτά, έχω μία και μοναδική συμβουλή να σας δώσω. Εκμεταλλευτείτε τη νέα κατάσταση, της αβεβαιότητας, της επαπειλούμενης φτωχοποίησης, προς δύο κατευθύνσεις. Αν είστε άνεργοι, διαβάστε περισσότερο και οργανωθείτε. Αν εργάζεστε, οργανωθείτε και αφήστε το πολύ διάβασμα για τις μέρες της ανεργίας. Η κρίση είναι και ευκαιρία. Α, ναι. Και κυρίως, μην κοιτάξετε πίσω ούτε για πλάκα. Μαύρη πέτρα.


Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ



H θεατρική παράσταση στο Χυτήριο έγινε το talk of the town και παρεμπιπτόντως έθεσε εκ νέου επί τάπητος το ζήτημα της φασιστικής βίας, που (σύμφωνα με πολλούς) είναι και κομμουνιστική βία, βεβαίως, οπότε τι δουλειά έχουν τώρα να διαμαρτύρονται οι κομμουνιστές, αφού είναι άκρο και ως άκρο πρέπει να το βουλώσουν, κατ'αρχάς, και σε δεύτερο χρόνο να μετακινηθούν σιγά-σιγά προς το κέντρο, όπου η βία είναι καταδικαστέα "απ' όπου κι αν προέρχεται".

Κάποιος έλλην Γκάντι, μάλιστα, με επίχρισμα Πάσχου, στο φέισμπουκ με είπε εμμέσως και τραμπούκο, επειδή δήλωσα ότι δεν καταδικάζω τη βία γενικώς και αορίστως. Ανέφερε μάλιστα ότι ο παππούς του εξοντώθηκε από τους τραμπούκους της δεξιάς και κάτι τύποι σαν εμένα θέλουν να μας ξανακάνουν να σφαχτούμε και λοιπά και λοιπά.


Πού είν' η αλήθεια, πού το ψέμα; "τι 'ναι θεός, τι μη θεός και τι τ' ανάμεσό τους;"


Επειδή ακόμη δεν έχω καταφέρει να αναλύω λογικά την ποίηση, ακόμη και την εγκεφαλική τοιαύτη του Σεφέρη, θα απαντήσω με μια ιστορία, με μια παραβολή που θα έλεγε και ο αστός διπλωμάτης, καθότι "... η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει".


Σήμερα μιλούσα με μια τύπισσα παλαίμαχη πανεπιστημιακό. Αγαπημένη αστή, που με αποκαλεί χαϊδευτικά μαλάκα, όποτε θυμάται ότι ψηφίζω ΚΚΕ. Αφού λοιπόν με καθύβρισε κατά τα ειωθότα, όταν ανέφερα τα περί πρόσφατης τεράστιας συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, γύρισε η κουβέντα στα παλιά. Ανάμεσα σ' αυτά τα παλιά ήταν βέβαια και οι αναμνήσεις από τους παλιούς φοιτητές της. Οι πιο αγαπημένοι της ήταν κάτι κομμουνιστές, ενώ και οι πιο αγαπημένοι της καθηγητές, συμφοιτητές και φίλοι εκινούντο στο ερυθρό φάσμα. Ένας από αυτούς,  καθηγητής στο ΑΠΘ, εκτός από ευφυής ήταν και ηλίθιος, παραμένοντας κομμουνιστής. Έκλεισε την ιστορία με έναν μελαγχολικό τόνο στη φωνή της "Τι να πεις. Ήταν μεγάλο χτύπημα αυτά που έγιναν στη Βουδαπέστη και την Πράγα. Πολλοί αριστεροί απογοητευτήκαμε και καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει μέλλον". "Αυτός όμως παρέμεινε ακλόνητος", συμπλήρωσα, εγώ. Τσαντισμένη, όχι με μένα τώρα, γύρισε και μου είπε: "Εντάξει, διαφωνώ, αλλά ήταν και είναι ακέραιος άνθρωπος. Αντίθετα, έχεις τον άλλο να το παίζει παράγοντας, ενώ κάρφωνε φοιτητές στη χούντα". "Άσε που είναι κι αυτός κατά της βίας", συμπλήρωσα τη σκέψη της, για να εισπράξω ένα μεγαλοπρεπές "Άει στο διάολο, χαμένε".


ΥΓ. Μεταξύ άλλων ωραίων που ξέθαψαν οι φιλελεύθεροι πολέμιοι των άκρων, χρυσαυγίτικης ευκαιρίας δοθείσης, ήταν και η παρέμβαση του ΚΚΕ, με την οποία εμποδίστηκε (χωρίς άσκηση βίας) η αντικομμουνιστική προπαγάνδα μέσα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης του συγγραφέα της περίφημης "τεκμηριωμένης" "Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού". Όσοι, βέβαια, ταυτίζουν τις διαμαρτυρίες με πανό και συνθήματα των κομμουνιστών με τα μπινελίκια και τις ιταμές απειλές του Παναγιώταρου έξω από το Χυτήριο "ξεχνούν" ότι πολλά από τα τσιτάτα και τα "τεκμήρια" της "Μαύρης Βίβλου" είναι αγαπημένα μοτό στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Λέτε, τελικά, να είναι κι αυτοί κατά της βίας;

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΑΛΞΕΩΝ

Πέταξε οργισμένος την κωλοφυλλάδα στην άκρη του δωματίου. Καθώς φορούσε το θρυλικό γιλέκο του, έβριζε θεούς και ΣΥΡΙΖΑ, όμως είχε αποφασίσει να μην εκτραπεί από το θεσμικό του ρόλο. "Δε θα γίνω Χρυσαυγίτης εξαιτίας της Αυγής" έλεγε φωναχτά.

Για άλλη μια φορά ο Γρηγόρης είχε πέσει θύμα (αδέλφι, εσύ) της παλαβοφασιστικής Αριστεράς, της σφετερισθείσης τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας, που κάποτε είχε στο τιμόνι της τον Λεωνίδα "Είμαι σώφρων" Κύρκο. Εμμέσως πλην σαφώς του έλεγαν ότι είναι αραχτός στην πλατεία Μαβίλη νύχτα-μέρα, ενώ υπονοούσαν ότι είναι για γιαούρτωμα ή κάτι τέτοιο.

Τι είχε συμβεί; Τα απολύτως λογικά. Είχε επικροτήσει στο φέισμπουκ την άποψη ότι όσοι διαδηλώσουν κατά της Μέρκελ και του Μνημονίου την Τρίτη 9/10 είναι είτε απατεώνες είτε κορόιδα που κάνουν ασυνείδητα πλάτες στους απατεώνες. Πήραν αφορμή από αυτό οι οπορτουνιστές και άρχισαν κάτι περίεργα οπορτουνιστικά και κομπλεξικά για γιαουρτώματα κ.λπ.

Είχε αποφασίσει, λοιπόν, να το παίξει θεσμικός και αδιάφορος για τα κομπλεξικά ξεσπάσματα της ανεύθυνης εφημερίδας με το ιστορικό όνομα. Κάτι όμως τον έτρωγε. Συνειδητοποίησε ότι ήταν τα δάχτυλά του, όταν πλέον είχε σχηματίσει τον αριθμό του Αδώνιδος στο κινητό:
- Έλα, φίλε. Τα είδες;
- Μου τα είπε ο Χατζησωκράτης στο διάλειμμα του Παπαδάκη. Αίσχος. Πρέπει να δείξεις αποφασιστικότητα.
- Λες, ρε συ; Εγώ έλεγα να το γειώσω. Μην τους δίνουμε κι αξία.
- Είσαι τρελός; Από τη στάση σου και πάντων ημών κρίνεται το μέλλον της Δημοκρατίας μας.
- Έχεις δίκιο. Θα τα πω κι ας μου βγει και σε κακό. Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά, την άμμο που σαν καταράκτης....

Ο Άδωνις, συνηθισμένος από αυτά τα κουλά του φίλου του, απλά έκλεισε το τηλέφωνο. Τον φώναζε άλλωστε η Τατιάνα για την τελευταία μέτρηση πριν βγουν στον αέρα. Πού να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.

"Σε ειδησεογραφικό μπλογκ", διάβαζε μετά από λίγες ώρες φωναχτά στον Αδώνιδα η μουσουργός με το εντυπωσιακό κορμί και το εκθαμβωτικό Άι Φον, "ο Γρηγόρης είπε ότι ο Σταλινικός Ριζοσπάστης είναι προτιμότερος από την άθλια Αυγή". "Γαμώ τον Αριστοτέλη και τον Επίκουρό μου μέσα", εξεράγη ο αυτοδημιούργητος εκδότης. "Έγραψε το επίθετο με κεφαλαίο".


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΕΡΙΚ



Καλό μήνα. Μπήκε παράξενα ο Οκτώβρης. Εκατοστή τεσσαρακοστή πέμπτη επέτειος από την έκδοση του Κεφαλαίου, θάνατος Έρικ Χόμπσμπάουμ και πηγαίνοντας στη δουλειά άκουσα ότι ο Σαββόπουλος παρουσιάζει είκοσι επτά τραγούδια του Χατζηδάκι στο Ηρώδειο.

Το Κεφάλαιο (πρώτος τόμος) το είχα διαβάσει φοιτητής. Μου το 'χαν δανείσει κάτι κουκουέδες στην περίφημη εγκεκριμένη από το κόμμα μετάφραση. Εννοείται ότι δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά και συμπλήρωνα τα υπόλοιπα με την οργιάζουσα φαντασία του εικοσάρη. Είχε όμως μια γοητεία το πράμα. Σε συνδυασμό με το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" και το "Τι να κάνουμε" έφτιαχναν μια ανεπανάληπτης ισχύος σούπα, που με μεγάλες δόσεις μέταλ, μπύρες και φοιτητικά πάρτυ με Στράνγκλερς και Σιμπλ Μάιντς βοηθάει μέχρι σήμερα να αντέχουμε το χανγκ όβερ μετά το μεθύσι της νιότης, στα προχωρημένα σαράντα πλέον.

Τον Έρικ τον γνώρισα αρκετά αργότερα, από την "Εποχή των Επαναστάσεων" που είχε στη βιβλιοθήκη της το Μαράκι, που τώρα μου λέει ότι για όλα φταίει ο Στάλιν ο μαλάκας και με το ΠΑΜΕ δεν πάω πουθενά και λοιπά οπορτουνιστικά. Ο πιο κομμουνιστής οπορτουνιστής, όπως και η Μαρία η πιο κομμουνίστρια (και πιο γλυκιά εννοείται) αντικομμουνίστρια. Ένα θα σας πω. Ο Έρικ μέχρι πρόσφατα δήλωνε σε συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά ότι παραμένει κομμουνιστής, σαν να έλεγε, τι άλλο θα μπορούσε να είναι όποιος ξέρει και νοιάζεται; 

Και μέσα σ' όλα αυτά τα συγκινητικά και το ξενέρωμα. Ο δημιουργός της αγαπημένης Άννας, της παιδικής μου φίλης, να κάνει σόου στο Ηρώδειο με 27 τραγούδια του Μάνου, αφού είχε κάνει σόοου με τους εκδρομείς του '60 και, ο θεός να τον έχει καλά, πριν κάνει σόου με τη νοσταλγία από το πασοκικό ΟΑΚΑ με το αερόστατο, όταν, βεβαίως, θα 'χει ξεχαστεί η βρόμα του πασόκου και θα'χει μείνει κι από τότε ο ήχος από τα παπάκια που πήγαιναν να πάρουν τα κορίτσια, να τα πάνε παραλία, να χορέψουν στο πάρτυ του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμάνη, που νομίζω ήταν κι ο Σαββόπουλος, πολύ πριν μας πει να κάνουμε τουμπεκί στην κρίση, για να έχουμε ευρωπαϊκή προοπτική και να συνεχίσει να είναι τουρ οπερέιτορ των ευρωελλήνων στα νοσταλγικά τους ταξίδια στο ψεύτικο παρελθόν τους.

Κάποτε, κοντά σε μια 1η Οκτωβρίου γνώρισα και την Μαρία και πάλι εκεί κοντά γεννήθηκε ο Άγγελος. 

Στους "Ληστές" ο Χόμπσμπάουμ λέει ότι σε πολλές μαύρες εποχές δεν ακούγεται ο σίγουρος λόγος της σωτηρίας, μα αρκεί και το αμυδρό φως της ελπίδας.