ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΕΝ ΚΡΙΣΕΙ

Ήταν ένα ευχάριστο βράδυ του Σεπτέμβρη, από αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις αιδήμονα ευχαρίστηση που γεννήθηκες στο Κολωνάκι, για να εισπνέεις το ανακουφιστικά δροσερό αεράκι που κατεβαίνει από το άλσος του Λυκαβηττού, αγγίζοντας τα μάγουλα των μαυρισμένων από τη Μύκονο κοριτσιών της πλατείας.

Περπατώντας στη ζεστή ακόμη, από τον έρημο Αύγουστο, άσφαλτο και κάνοντας το χαριτωμένο σλάλομ σου ανάμεσα στα σκατά σκύλων, φτάνεις στη Δεξαμενή και σκέφτεσαι ότι μέσα στην κρίση η ψευτοαστική τάξη του νεοελληνικού ονείρου εξακολουθεί να ατενίζει με γνήσιο μπουρτζοβλάχικο φλέγμα το μέλλον.

Φουλάρια λεβεντογεροντοπαλίκαρων πετάγονται από το ανοιχτό ακριβό πουκάμισο, καθώς οι γηραιές κολωνακιώτισσες κακαρίζουν μέσα από τα τεράστια χρυσά σκουλαρίκια τους μέσα στο Αμπρεβουάρ. Έξω από το εστιατόριο με το άλογο, έτι γηραιότερες κυρίες κάνουν τη βραδινή τους βόλτα, υποβασταζόμενες από τα τραγικά θύματα του κομμουνισμού, που ζουν επί 25 χρόνια την ελευθερία τους, εδώ στο λίκνο της Δημοκρατίας.

Ο γνωστός καθηγητής του (καλού) Πανεπιστημίου του εξωτερικού κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω του. Μήπως όλα είναι ένα ψέμα; Μήπως δε γεννήθηκε ποτέ στο Κολωνάκι; Μήπως η απίστευτη ελαφρότητα του τσέχου φυγά και ο υστερικός αντικομμουνισμός του είναι αυτά που του δείχνουν το δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη της πρώην κομμουνιστικής Ευρώπης;

Τι σημασία έχει; Η Ξενοκράτους είναι μονόδρομος. Όπως και η Ελεύθερη Αγορά.

Καληνύχτα.