Μήνες και χρόνια τώρα ξεκατινιάζομαι, στο facebook κυρίως, με φιλελεύθερους, ψιλοφασίστες, ρεφορμιστές της παλιάς σχολής, νεοαριστερούς με την αμερικάνικη έννοια (φιλελεύθεροι και υπέρ των αμβλώσεων), σταλινικούς. Εννοείται ότι οι πλέον συμπαθείς είναι οι τελευταίοι, παρά την κάπως εκνευριστική τάση τους να επιμένουν σε μια αντιμαρξιστική αγιοποίηση του Τζο με το μουστάκι.
Πίσω, βέβαια, από αυτές τις πολιτικές ταυτότητες βρίσκονται άνθρωποι. Εννοώ ότι έχουμε να κάνουμε με βαρετούς, συναρπαστικούς, ενδιαφέροντες, ψιλο(και χοντρο)μαλάκες, ισορροπημένους, τσιτωμένους, ανισόρροπους, κοινωνικούς, ερημίτες. Πολύ συχνά η πολιτική μου ταύτιση δε συμπίπτει με τη θετική ή αρνητική γνώμη μου για όλους αυτούς. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο. Από τους πιο αγαπημένους μου θείους ήταν ένας καραχουντικός, που αφηγούνταν με σπαρταριστή παραστατικότητα πώς "ένας λοχαγός λεβέντης, μέχρι 'κει πάνω, μπούκαρε στο Καστρί και είπε στον Ανδρέα που κρυβόταν στην ταράτσα τρέμοντας: "Κατέβα κάτω, ρε κερατά". Χρόνια αργότερα άκουσα από τον Γιωργάκη μια κάπως διαφορετική εκδοχή, αλλά η αφήγηση του συχωρεμένου του θείου μού άρεσε περισσότερο, ανεξαρτήτως της αλήθειας που περιείχε. Τα 'λεγε ωραία ο μπαγάσας (και ήταν ωραίος), ενώ για τον πρωτότοκο του Ανδρέα τα σχόλια είναι περιττά.
Έβλεπα χτες τον Μιχαλολιάκο να ωρύεται με το σύνηθες ψιλοϋστερικό ύφος ως νέος (πιο γεμάτος, χωρίς γραμμωμένους κοιλιακούς) Λεωνίδας για την πατρίδα και να απευθύνει ένα "Μολών λαβέ", και καλά, στον Δένδια, που όλο επιβάλλει τη νομιμότητα και όλο ΕΛΑΣ και ΧΑ καταλαβαίνονται. Είδα προχτές και τον κύριο Παναγιώταρο να μιλάει για μετανάστες-απόβλητα (που προφανώς πρέπει να καθαριστούν) έξω από την πύλη του στρατοπέδου της Κορίνθου. Ποιος άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτήν τη δημόσια εικόνα; Ποια πολιτική ταυτότητα μπορεί να προτάξει ένας Παναγιώταρος;
Ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα κάνει την ακροδεξιά αυτού του απεχθούς τύπου να αποτελεί την αυτονόητη επιλογή για μάζες απελπισμένων, απογοητευμένων ή απλά κακομαθημένων ανθρώπων. Αυτό που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται ο κύριος Δένδιας. Αυτό που προτάσσουν ως μονόδρομο και υπερασπίζονται ο πράγματι τίμιος και ειλικρινής κύριος Καμίνης και ο αγαπημένος (βλ. δεύτερη παράγραφο) Πάσχος.
Κάτω από την επιφάνεια των βαθέων ανθρώπινων αισθημάτων βρίσκεται ο βυθός του πολιτικού και κοινωνικού κουβαριού. Θέλουμε δε θέλουμε, ήρθε η ώρα για μακροβούτι. Τέρμα οι ξένοιαστες απλωτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου