Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Οι δάσκαλοι που θυμάμαι από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο-Λύκειο είναι πολλοί. Μετρημένοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν στη μνήμη μου, μόνο ένας όμως είναι αυτός που με έκανε να θέλω να τον μιμηθώ. Ναι, φίλοι μου. Δε είναι μόνο το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι παράμετροι που καθόρισαν την επαγγελματική μου επιλογή. Ήταν κι ένας φιλόλογος στη Γ΄ Γυμνασίου, ο Β.Σ. Καμία σχέση με τον τέλειο καθηγητή που αφήνει άλαλο το ακροατήριο με τον πλούτο των γνώσεών του επί του συντακτικού της Αρχαίας (τότε δεν κάναμε κι Αρχαία στο Γυμνάσιο-είμασταν φυσιολογικοί γυμνασιόπαιδες). Ούτε έδειχνε κατανόηση για το εφηβικό άγχος με μελιστάλαχτα λογύδρια. Δεν ήταν μαθητοπατέρας, αντίθετα μας ξέχεζε, όποτε την πέφταμε στη Διεύθυνση για εκδρομές και λοιπές μαλακίες. Ούτε όμως άνθρωπος της Διεύθυνσης ήταν. Φαινόταν ότι ήταν μόνιμα στην κόντρα με τη συνήθεια, το βόλεμα, το αναμενόμενο, τέλος πάντων. Μέσα στη χρονιά είχε τσακωθεί με τη σπασίκλω του τμήματος για τους βαθμούς και με τους σπαζάρχιδες των τελευταίων θρανίων.

 Αυτό που με γοήτευε στον τύπο ήταν ότι μέσα στην τάξη έλεγε τα πιο ακατανόητα για 14χρονο πράγματα σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικό να τα καταλαβαίνεις - και τα καταλάβαινες. Σου μιλούσε χωρίς το λαϊκισμό της ανύπαρκτης ισότητας, αλλά και χωρίς να οχυρώνεται πίσω από την απόσταση ή την ψευτοαυθεντία. Κοντολογίς, η σχολική ώρα ήταν προέκταση της καθημερινότητάς του και όχι ένα διάλειμμα της κανονικής ζωής του.

Αυτός ήταν ένας δάσκαλος στο Δημόσιο του σχολικού έτους ΄81-΄82. Στη χρονιά ΄11-΄12 ένας τέτοιος δάσκαλος απολύθηκε από ένα ιδιωτικό σχολείο. Ήταν Μαθηματικός και έλυνε ό,τι δεν έλυναν οι άλλοι. Κακό αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου