Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν τελειώνει ο Ιούνιος, εμείς οι εκπαιδευτικοί προβληματιζόμαστε (γόνιμα), καθώς αρχίζει η καλοκαιρινή περίοδος της κατ' οίκον εργασίας, με ατελείωτες ώρες αθόρυβης προσωπικής προσπάθειας για επικαιροποίηση του διδακτικού υλικού μας, ενημέρωσης για τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους, παρακολούθησης βασανιστικών σεμιναρίων για την διδακτική του αντικειμένου μας.

Όλα αυτά, βέβαια, οι κακοήθεις τα αμφισβητούν, κάνοντας λόγο για ρεμπεσκέδες που αράζουν δυο μήνες το καλοκαίρι (+άλλον έναν Χριστούγεννα, Πάσχα). Εννοείται ότι αυτή είναι λογική μικρόψυχων και φθονερών ανθρώπων που δεν μπορούν να κατανοήσουν την ανάγκη του εκπαιδευτικού να φορτίσει τις μπαταρίες του επί δίμηνο, προκειμένου να επανέλθει ακμαίος στο επάγγελμα, ε, συγγνώνη, στο λειτούργημά του.

Πού βρίσκεται η αλήθεια, πού το ψέμα; Πού πρέπει ν' αρχίσει πού να τελειώνει η μπύρα δίπλα στο κύμα για τον δάσκαλο των παιδιών μας;

Εννοείται ότι η πλειοψηφία των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης (ας το περιορίσω εδώ, που ξέρω καλύτερα τα δεδομένα) κάθε άλλο παρά αξιοποιούν το τρίμηνο της αποχής από τα μαθήματα για συστηματική βελτίωση της εκπαιδευτιής τους παρουσίας, εμπλουτισμό των γνώσεών τους κ.ο.κ. Στην καλύτερη περίπτωση θα διαβάζουν αντί εφημερίδας κάποιο καινούργιο βιβλίο σε σχέση με το αντικείμενό τους σε αμμουδερή παραλία ή σε βεράντα με θέα θάλασσα.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι πρέπει οι δάσκαλοι να αυξήσουν κατακόρυφα τις εβδομάδες διδασκαλίας, κάνοντας, για παράδειγμα, μαθήματα, κανονικά ή προπαρασκευαστικά, μέχρι τέλους Ιουλίου, όπως συμβαίνει στα φροντιστήρια προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις; Όποιος δώσει καταφατική απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλά άσχετος με την εκπαίδευση ή (το πιο πιθανό) θέλει να μετατρέψει το σχολείο σε μονάδα αυξημένης κερδοφορίας, όπως ήδη συμβαίνει σε συγκεκριμένα σχολεία, που, από την Α' Λυκείου ή και νωρίτερα, λειτουργούν ως φροντιστήρια με 10 μήνες (τουλάχιστον) μάθημα το χρόνο. Είναι εμφανές ότι η αύξηση των ωρών απασχόλησης των εκπαιδευτικών επικεντρώνεται από πολλούς μόνο στο χρόνο διδασκαλίας, όπου η απασχόληση δικαίως βρίσκεται στα σημερινά χρονικά όρια, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, με μικρές διαφοροποιήσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Η λογική αυτή, βέβαια, είναι απολύτως αναμενόμενη, καθώς είναι γνωστές οι στρεβλώσεις και οι παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, με βασικότερη ότι λειτουργεί, όπως πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, πάνω στη βάση του επικερδούς φαίνεσθαι και όχι του παιδαγωγικά ορθού είναι.

Εννοείται ότι η συγκεκριμένη λογική, δεν αφορά μόνο τους "κακούς" καπιταλιστές-σχολάρχες, αλλά και πάρα πολλούς εργαζόμενους "θύματα" εκμετάλλευσης, που αξιοποιούν τον Ιούλιο όχι στις παραλίες, αλλά σε περιοδείες ανά την Αττική για ιδιαίτερα μαθήματα. Δε μέμφομαι, βέβαια, τους συναδέλφους που είναι εκτός επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος και εξ ανάγκης ακολουθούν αυτήν την οδό βιοπορισμού, αλλά πολλούς που έχουν μετατρέψει τα χρυσοφόρα φροντιστηριακά μαθήματα σε έργο και την εργασία τους στο σχολείο σε πάρεργο. Κακά τα ψέματα, όλο το σύστημα της Μέσης Εκπαίδευσης, όπως είναι δομημένο, οδηγεί προς μία τέτοια κατεύθυνση, ειδικά, αν έχεις διαμορφώσει μία τέτοια ζωή που θεωρείς λίγα ακόμη και τις 4.000 ευρώ ως μηνιαίο εισόδημα για την οικογένειά σου. Τι δέον γενέσθαι, λοιπόν;

Νομίζω ότι θα έπρεπε ο χρόνος διακοπών του εκπαιδευτικού να μειωθεί, χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει αύξηση των ωρών διδασκαλίας. Σεμινάρια επιμόρφωσης, εκπόνηση μικρών εργασιών πάνω σε νέες εκδόσεις που αφορούν το αντικείμενο διδασκαλίας, διαμόρφωση και ανανέωση μεθόδων και μέσων διδασκαλίας είναι μερικές από τις ενδεδειγμένες δραστηριότητες. Δεν αμφιβάλλω ότι και σήμερα πολλοί συνάδελφοι ακολουθούν αυτόν το δρόμο, ιδία βουλήσει, ακόμη και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και όχι μόνο στο χρόνο των σχολικών διακοπών. Θα έπρεπε, όμως, αυτό να καταστεί επίσημος θεσμός και να εξαρτάται οργανωτικά από τις κεντρικές και περιφερειακές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας.

Καλό μας καλοκαίρι. Ελπίζω, εννοείται, ότι όλα αυτά τα αναγκαία θα εφαρμοστούν όταν, πλέον, δε θα είμαι στις εκπαιδευτικές επάλξεις. Στην ηλικία μου τέτοιες συγκινήσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες. Γεια μας! (Αυτή ήταν Χάινεκεν στο Λαγονήσι).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου