Η Διεθνής Ένωση Εργοδοτών αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία, προβάλλοντας ως βασικό επιχείρημα ότι σε μια επιχείρηση ο στόχος είναι κοινός, μια οικογένεια είμαστε, ρε παιδί μου, οπότε είναι απαράδεκτο να βάζουν εμπόδια στην πορεία της οικογένειας τα ίδια της τα μέλη. Μπορούν, βέβαια, να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους, σου λένε τα εργοδοτρόνια. Γιαπωνέζικα κόλπα. Βέβαια, ακόμη κι αυτό στην Ελλάδα αμφισβητείται, αφού κι ένα απλό ερώτημα για απροειδοποίητη μείωση μισθού μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση τον εργαζόμενο από τον είσαι ο πατέρας μας-τέρας μας εργοδότη.
Η φιλελεύθερη προπαγάνδα για τις παραγωγικές σχέσεις και τα εργασιακά δεδομένα ειδικότερα είχε εξαρχής μέσα της κάτι το χαζοχαρούμενο και φασιστικό. Καθώς λοιπόν, όλοι οι δεξιοί κι "αριστεροί" διανοητές και πολιτικοί το 'χουν ρίξει στην κριτική για τις Δίκες της Μόσχας και το Κατίν, διαμορφώνεται ένα στρατόπεδο εργασίας που σε λίγο θα απλώνεται σε όλο τον πλανήτη. Απροκάλυπτα πλέον μας λένε στα μούτρα μας ότι είμαστε ηλίθιοι, ανίκανοι και αντικοινωνικοί, επειδή αμφισβητούμε το δικαίωμα του εργοδότη πατέρα-αφέντη να αποθησαυρίζει και να βγάζει σε ασφαλή καταφύγια την υπεραξία της εργασίας μας. Όλοι μια οικογένεια είμαστε, αλλά αν κάτσει η στραβή, εγώ θα πάω στο συσσίτιό μου και ο μπαμπάς μου στην Ελβετία.
Βρες κι εσύ, φίλε, τον τρόπο να αποκτήσεις παιδιά-εργαζόμενους, γίνε πατέρας-εργοδότης, και σπάσε και κάνα κεφάλι, όπως ο Ροκφέλερ, των αλητών που απεργούν και διεκδικούν. Τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου δικά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου