Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΔΗΜΟΣΙΟ vs ΙΔΙΩΤΙΚΟ

Το μήνα που πέρασε, εξ ανάγκης επισκέφτηκα δύο νοσοκομεία, λόγω προβλημάτων υγείας προσφιλών μου προσώπων. Το ένα ιδιωτικό, το άλλο δημόσιο. Και στις δύο περιπτώσεις, μιλώντας με το νοσηλευτικό προσωπικό, επιβεβαίωσα όσα ήξερα από την ειδησεογραφία. Μείωση μισθών, συμπίεση του κόστους λειτουργίας συνολικά κ.ο.κ. Πού έγκειται η διαφορά; Στο δημόσιο νοσοκομείο  οι εργαζόμενοι έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες (ήταν μέρα εφημερίας), ενώ στο ιδιωτικό, πέραν της επαγγελματικής ευγένειας, ήταν διακριτή η δυσαρέσκεια από την υποχρέωση να δουλεύουν περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο. Πολύ φυσιολογικό. Ένας άνθρωπος με ποιότητα νοιώθει την παρούσα οικονομική συγκυρία όχι μόνο ως περιβάλλον που απαιτείται υπερπροσπάθεια για την ατομική επιβίωση,  αλλά και ως πεδίο άσκησης των καλύτερων στοιχείων του και κυρίως της δημιουργικότητας και της προσφοράς σε μία μάχη που υπερβαίνει τη συνήθη ροή της καθημερινότητας των τελευταίων δεκαετιών.

Όλα αυτά τα είδα στους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες στο δημόσιο νοσοκομείο. Στο ιδιωτικό αυτό που εισέπραττα, όχι τόσο από τα λόγια , αλλά από τη συνολική παρουσία τους, ήταν μια αίσθηση ήττας. Ένα αφεντικό, που έχει θησαυρίσει στις μέρες των παχιών αγελάδων και έχει διασφαλίσει το μέλλον του με καταθέσεις σε ξένα νομίσματα στο εξωτερικό, τους είπε ότι τώρα θα κάνουν θυσίες, για να σωθεί η επιχείρηση, οι θέσεις εργασίας κ.ο.κ. Ο ηττημένος τι θα προσφέρει; Μιζέρια και γκρίνια, ως είθισται. Όλοι όσοι ξιφουλκούν υπέρ της Αναγέννησης της επιχειρηματικότητας, της Δημιουργίας (ξανά) και βρίζουν τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους και τη σοβιετική (!) οικονομία μας, ας το θυμούνται αυτό. Και ας θυμούνται ότι μπορεί μεγάλο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων να είναι ντενεκέδες, όμως πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ελλήνων επιχειρηματιών είναι ανίκανοι, αναποτελεσματικοί, χωρίς καινοτόμες ιδέες, απατεώνες, μπακάληδες, ρε παιδί μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου