ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Γκούσταβ Κρουπ, της γνωστής οικογενείας. Στυλοβάτης της χιτλερικής πολεμικής βιομηχανίας

Ο φασίστας στην Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς ιδιότυπης ασυλίας, ακόμη και από τους αντιφασίστες. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια, όταν οι συνεργάτες των ναζί μεταβλήθηκαν εν μία νυκτί σε συμμάχους της πεφωτισμένης Δεξιάς και του ακόμη πιο πεφωτισμένου Κέντρου εναντίον των κόκκινων τεράτων.

Πιο ανησυχητική και δυστυχώς επίκαιρη είναι η ασυλία που απολαμβάνουν οι ναζί από τους φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους και ελεύθερους στη σκέψη και λοιπούς αρνητές του καταναγκασμού γενικώς και του οικονομικού ειδικώς. Λέει ο Παναγιώταρος ότι θα πετάει έξω από τα νοσοκομεία τους μετανάστες; Φασίστας μεν, αλλά φασίστες και οι ΠΑΜΙΤΕΣ που καταλαμβάνουν τους καταπέλτες στις απεργίες της ΠΝΟ. Ρίχνει σφαλιάρες ο Κασιδιάρης σε τηλεοπτικά πάνελ; Φασίστας, αλλά φασίστας και ο αντιεξουσιαστής που ρίχνει γιαούρτι σε τηλεοπτικό διαφημιστή βιβλίων που παρακινούν σε νέο Ολοκαύτωμα.

Με άλλα λόγια, εδώ στο μικρόκοσμό μας, έχει βρει εφαρμογή ο γνωστός αστικός μύθος της ταύτισης φασιστών-αναρχοκομμουνιστών με τη μορφή ταύτισης ΚΚΕ-Χρυσής Αυγής και Κασιδιάρη-μπαχαλάκηδων. Κύριο επιχείρημα είναι, βέβαια, η χρήση βίας, που χαρακτρίζεται a priori ως φασιστική. Χαρακτηριστική περίπτωση η δολοφονία των εργαζομένων στη Μαρφίν. Αν απορρίψουμε την εκδοχή της παρακρατικής προβοκάτσιας, είναι προφανές ότι ήταν έργο αντιεξουσιαστικών ομάδων, που δρουν κατά τρόπο εγκληματικό και άκρως απεχθή. Πρέπει να συλληφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά; Προφανώς ναι. Είναι φασίστες; Προφανέστατα όχι. Είναι σαν να λέμε ότι η ανίατη καρδιοπάθεια είναι ανίατος καρκίνος, γιατί και οι δύο ασθένειες οδηγούν στο θάνατο. Αν υιοθετούσαν οι γιατροί αυτήν τη λογική, φαντάζεστε πόσο αποτελεσματική θα ήταν η θεραπεία για καρδιοπαθείς και καρκινοπαθείς.

Αν ταυτίσουμε τη βία με το φασισμό, διολισθαίνουμε όχι μόνο σε μια χαζοχαρούμενη θεώρηση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, αλλά, ακόμη χειρότερα, αμβλύνουμε την κριτική εναντίον των πραγματικών φασιστών. Πρώτ' απ' όλα, τους δικαιώνουμε, καθώς είναι γνωστό το επιχείρημα των νεοναζί στην Ελλάδα και αλλού. "Γιατί να μην είμαστε νόμιμος πολιτικός σχηματισμός, αφού είναι νόμιμο το κομμουνιστικό κόμμα;".

 Το πλέον επικίνδυνο όμως, επακόλουθο της νοηματοδότησης πάσης βίας και πάσης μαλακίας ως φασιστικής είναι η περαιτέρω αποπολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος. Δεκαετίες τώρα, στα χρόνια της ψεύτικης, δανεικής, ευημερίας, η Δύση είχε ουσιαστικά ξεχάσει τι σημαίνει πολιτική αντιπαράθεση. Είχε τελειώσει και τυπικά η Ιστορία γύρω στο '90 και έκτοτε μόνο κουκολοθέατρο έπαιζαν και παίζουν (για λίγο ακόμη) οι εκπρόσωποι των συντηρητικών και "σοσιαλιστικών" κομμάτων. Αυτή η έκλειψη της πολιτικής ως αντανάκλασης της εν υπνώσει οικονομικής-ταξικής αντιπαράθεσης ήταν φυσιολογική και πραγματικά την χάρηκα μαζί με εκατομμύρια άλλους Έλληνες και άλλους "Δυτικούς". Τι γίνεται όμως τώρα που η πείνα δείχνει τα πρώτα δόντια και σε λίγο θ' ανοίξει για τα καλά τα σαγόνια της. Πολύ απλά, ένας πεινασμένος λαός χωρίς πολιτική συνείδηση είναι βούτυρο στο ψωμί του φασισμού.

Ας μην το ξεχνάνε αυτό οι φιλελεύθεροι φίλοι. Εκτός κι αν βλέπουν κι αυτοί στους φασίστες αυτό που είδαν οι βιομήχανοι του Ρουρ στο πρόσωπο του Χίτλερ. Και οι γερμανοί καπιταλιστές δεν ήταν στο μεσοπόλεμο φιλελεύθεροι καπιταλιστές. Τελικά όμως σε ένα ονοματικό σύνολο καίριο είναι το ουσιαστικό, όχι το επίθετο.