Καθώς ξηλώνεται όλο το χάρτινο σκηνικό της ευημερίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, δεν είναι πλέον γραφικοί οι κομμουνιστές, αλλά όσοι με κολλημένη τη βελόνα στις στροφές του '90 συνεχίζουν να ονειρεύονται ευρωπαϊκές αλληλεγγύες και αναγέννηση με το επιχειρηματικό πνεύμα και την καταπολέμηση του επαράτου κρατισμού.
Οι φωνές τους, βέβαια, ακούγονται όλο και πιο αδύναμες, καθώς πέφτουν φάπες και έπονται οι σφαίρες, από τους φασίστες. Αντί όμως να διαλέξουν μεριά, πλάι στους κομμουνιστές και τους ταξικούς τους συμμάχους, εξακολουθούν να περιφέρουν μέσα στον ωκεανό της νοσταλγίας τους τη σχεδία της αστικής σωτηρίας. Το πανί τους είναι πια κουρέλι, αυτοί όμως εκεί. Είναι και ζόρικη η νοσταλγία για ένα παρελθόν που ποτέ δεν έζησαν στην Ελλάδα, που ποτέ δεν έγινε Ευρώπη κι ας το 'λεγε να το πιστέψουμε ο Καραμανλής, ο πεθαμένος, που λέει και η Αλέκα.
Αν συνεχίσουν έτσι, αν εξακολουθούν να ξερνάνε αμάσητο το παραμύθι που τους ταϊζουν χρόνια τώρα, για "το μαύρο φασισμό που είναι το αρνητικό του ερυθρού τοιούτου", κάποτε θα λένε, οι πιο ξεροκέφαλοι, ότι φταίει η Αριστερά για το φασιστικό χάλι μας. Οι πιο αισθαντικοί κι οι πιο γενναίοι, θα το 'χουν όμως καταλάβει ότι είναι, κυρίως, αυτοί οι αίτιοι.
Όποιος δει το βίντεο, με τη νηφάλια, ολύμπια μορφή του Προκόπη, καταλαβαίνει πώς αντιστέκεται η αστική τάξη στο φασισμό. Στο φασισμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου