Είναι απόγευμα, άνοιξη, που μοιάζει με καλοκαίρι, και είμαι με μια πορτοκαλί μπάλα στην παραλία με το παιδί, που το βλέπω να σουτάρει, στα εφτά του, από την κορυφή της ρακέτας και ελπίζω ότι θα ζήσει καλύτερα κι αν όχι το παιδί αυτό, τότε το παιδί του ή το παιδί του παιδιού του. Όταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης έγραφε για την αλυσίδα παιδιών, που σε κάποιον κρίκο της θα σκάλωνε η ευτυχισμένη ζωή, ήτανε χρόνια δίσεχτα, εν μέσω παπαδοπουλικών εμφανίσεων, μυστριών του Παττακού, ξεφτίλας τρελής, για να το πούμε απλά. Από τότε πολλά χρόνια κύλησαν. Πέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας ήμουν κι εγώ στον Άγιο Κοσμά με τον πατέρα μου και μια πορτοκαλί μπάλα. Στο Ζάππειο ο ολύμπιος Καραμανλής καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, ολύμπιο όμως, δίπλα στην αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ. Ο Ζισκάρ ειδικά ήταν τόσο πατρικά αδελφικός απέναντι στον άνθρωπο που είχε την τιμή να κάνει αεραπόβαση με το αεροπλάνο του γάλλου προέδρου στο ήδη μακρινό καλοκαίρι του '74. Έκτοτε είδαμε ΕΟΚ και μάθαμε για την ΕΟΚ. Ήρθε και ο σοσιαλισμός με τον αντι-ιμπεριαλιστή Ανδρέα - τον οποίο τον συμπαθούσα πολύ, καθώς, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, μου θύμιζε έναν αγαπημένο θείο, που του είχαν σκοτώσει τον πατέρα οι χίτες, έφυγε στον Καναδά, έδινε χρήματα στο ΠΑΚ και στη δεκαετία του '80 επανήλθε στο ΚΚΕ (το σκέτο ή το Εσ. δε θυμάμαι και καλά), βρίζοντας το ΠΑΣΟΚ. Τι λέγαμε; Α, ναι μπήκαμε στην ΕΟΚ και ταυτόχρονα άρχισε και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, πού να τ'αντέξει και τα δυο μαζί ο ηρωικός και πολύπαθος λαός μας, το 'ριξε στην παλαβή. Διορισμοί, ΜΟΠ, επιδοτήσεις, δώσε και σε μένα Μπάρμπα, γενικώς και λαϊκώς. Τώρα πια πήγαινα μόνος μου για μπάσκετ, άνευ πατρός φυσικά και μέσα σε όλα αυτά ήρθαν Μητσοτάκηδες, καθάρσεις, πτώση του υπαρκτού, Μάαστριχτ, Ολυμπιακοί Αγώνες, Σημίτης, Lady G, Καραμανλής ΙΙ, Παπανδρέου ΙΙΙ και τερμάτισε το μηχάνημα. Δεν είμεθα πλέον ασφαλείς στο ασφαλές ευρωπαϊκό λιμάνι, καθότι το λιμάνι απεδείχθη μούφα στην κατασκευή, υπονομευμένο στα θεμέλια των καπιταλιστικών αντιφάσεών του, λέω εγώ, και εμείς είμασταν, λέει ο Νίκος Δήμου, υπέρ το δέον αυτοκαταστροφικοί. Από κεκτημένη ταχύτητα όμως εξακολουθεί το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό να μιλάει για το λιμάνι της ευτυχίας , ενώ είναι εμφανές ότι τρώμε ξύλο σαν τον Μάρλον Μπράντο στο Λιμάνι της Αγωνίας. Οι περισσότεροι συνάδελφοι στη δουλειά συμφωνούν ότι το ξύλο είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά τι να κάνουμε, εδώ μας έβαλε ο Θεός (εκ Σερρών) και μας όρισε το Τέλος της Ιστορίας, εν γένει και υπεράνω πάσης αμφιβολίας. Ακόμη και ο εφτάχρονος υιός, που έλεγα πριν, μου είπε ότι θα ψηφίσει Σαμαρά ή Βενιζέλο, γιατί βγάζουν ωραίους λόγους. Οι συνάδελφοι όμως, ήδη έκαναν φέτος την πρώτη πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση και το παιδί σύντομα θα μεγαλώσει και θα σταματήσει να λέει μαλακίες. Ας τρέμουν οι αστοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου