Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ

Όταν άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα σήμερα το μεσημέρι στο Σύνταγμα, σκεφτόμουν τα βλαμμένα που εξακολουθούν να παριστάνουν, απτόητοι πάντα, το πολιτικό προσωπικό μας και δεν ήθελα να φύγω με τίποτα. Η αλαζονεία του Πάγκαλου, η κωμική παρουσία του Γιωργάκη, το τρέκλισμα του Σαμαρά με το ύφος του "ηγέτη", ο προστάτης της Δημοκρατίας Πρωτόπαπας. Μέσα αυτά. Και έξω, τα ξαμολημένα πρακτοράκια (ένστολα και κουκουλοφόρα) που τρομοκρατούν και καίνε, η βομβαρδισμένη πλατεία.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και δεν ήθελα να φύγω. Ο μικρός όμως περίμενε σε μια έξέδρα ενός κλειστού γηπέδου να τον πάρω, όπως κάθε μεσημέρι. Τι όμορφο χαμόγελο που έχει ο πιτσιρικάς. Τι ελπίδα που δίνουν τα παιδιά!

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

ΠΟΛΥΑΝΝΑ vs ΡΟΖΑ

Δύο είναι οι αγαπημένοι μου κριτικοί κινηματογράφου. Ο Δανίκας και ο Ζουμπουλάκης. Τον Μπακογιαννόπουλο δεν τον περιλαμβάνω στις προτιμήσεις μου, καθότι πρώην κριτικός, πλέον, και απολύτως καλτ. 
Ο Ζουμπουλάκης χαρακτηρίζεται από τη νηφαλιότητα στις κριτικές του, που προδίδουν άνθρωπο με διαύγεια σκέψης. Παρ' όλα αυτά, σε ένα άρθρο του στο Βήμα εντυπωσιάστηκα από την επιδερμική προσέγγιση ενός καθημερινού συμβάντος. Είδε, λέει, έναν Βορειοπειρώτη ταξιτζή, που συντηρεί άνεργο πατέρα, μάνα και λοιπούς συγγενείς και δίνει τη μάχη πίσω από το τιμόνι με το χαμόγελο της αισιοδοξίας, χωρίς να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται για την άτιμη την κοινωνία. Δίδαγμα προφανές: Άσε τις διαμαρτυρίες, δούλευε και χαμογέλα.
Μία επισήμανση: Η προσωπική εργασία, δημιουργία, προσπάθεια είναι καθοριστικής σημασίας κριτήριο, για να αξιολογήσω έναν άνθρωπο. Έχουμε όλοι άλλωστε, υποθέτω, σιχαθεί τους αριστερούς που κρύβονται πίσω από ωραία λόγια περί συλλογικών αγώνων για να κρύψουν την τεμπελιά και την ανεπάρκειά τους. Πολύ περισσότερο όμως, εκτιμώ τον άνθρωπο που εργάζεται ευσυνείδητα, δημιουργεί και αριστεύει στη δουλειά του, έχοντας όμως συνείδηση της σημασίας του συλλογικού και της θέσης του ως μονάδας σε αυτό.
Καλή η Πολυάννα, θα έλεγα στον κύριο Ζουμπουλάκη, υπάρχει όμως και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή δεν είναι σήριαλ ούτε καν ταινία, με τους πρωταγωνιστές να χαράζουν τις προσωπικές τους ιστορίες και τους κομπάρσους απλά να περνάνε για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα δίπλα τους και μπρος μας. Ακόμη και ο "κομπάρσος" της καθημερινότητάς μας, αυτός που θα δούμε για δευτερόλεπτα στη στάση, στο μετρό, στο ταμείο του σούπερ μάρκετ έχει μια ζωή ίδιας αξίας με τη δική μας, των ισόβιων πρωταγωνιστών της πάρτης μας. Δεν υπαρχουν κομπάρσοι, υπάρχουν συμπρωταγωνιστές. Δεν υπάρχει ουσιαστική προσωπική επιτυχία, χωρίς (και) συλλογικό αγώνα. Κυρίως, ας μην ξεχνάμε ότι δεν προσπαθούμε, μόνο, για την ευτυχία μας, την δικαιούμαστε πανω απ' όλα και ακόμα περισσότερο πρέπει να θυμόμαστε ότι κάποιοι μας την κλέβουν.
Κύριε Ζουμπουλάκη υπάρχουν καλοί και κακοί σ' αυτήν τη ζωή, όπως στα γουέστερν, και όσο και αν κάνουμε το καλό μόνοι μας, κάποτε οι κακοί θα μας την βγουν. Ας το θυμόμαστε.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Δεν έχω πρόβλημα με κάποιον που δεν κατεβαίνει στις διαδηλώσεις, γιατί, λέει είναι τίγκα από μαλακόφατσες και δεν έχουν νόημα.
Δεν έχω πρόβλημα με τους  εξυπνάκηδες που προβάλλουν το δίλημμα "Μεσοπρόθεσμο ή δελτίο στη βενζίνη" ούτε με τους τύπους που φρίττουν στην ιδέα ότι θα αδειάζει το ρεζερβουάρ τους στα πρώτα 10 χλμ. μηνιαίως.
Δεν τραβάω ζόρι με τους κουτοπόνηρους νεοδημοκράτες που το παίζουν "αντιμνημονιακοί" ούτε με τους καθ'έξιν απατεώνες Πασόκους που υποκρίνονται τους θυσιαζόμενους για το καλό της πατρίδας.
Δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν κατέβηκαν ούτε σε μία απεργία επικαλούμενοι όμορφες δικαιολογίες.


Με μένα έχω πρόβλημα, που ακόμη ελπίζω. Μία χείρα βοηθείας, παρακαλώ, έστω, για να συνέλθω.
Πόσο μ' αρέσει όμως, να βλέπω το Σύνταγμα με κόσμο.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΩΝ

Βόμβα μεγατόνων από τη συνομιλία Γιώργου Παπανδρέου - Μάκη Ψωμιάδη.

Μ. Έλα, αγορίνα.
Γ. Τι κάνεις. Πρόεδρε;
Μ. Όλα καλά, να πούμε.
Γ. Θέλω να σου πω.
Μ. Να σου πω πρώτα ότι σ' έβλεπα στη Βουλή και έπαθα. Τους έσκισες. Σε είδε και ο χοντρός (Μπέος) και μου είπε “Ρε συ, άλογο ο Γιώργος”. Αγαπούλα, δέκα μνημόνια μπορείς να περάσεις με τέτοια απόδοση.
Γ. Ευχαριστώ, Πρόεδρε. Να σκεφτείς ότι μετά ήρθε να μου δώσει συγχαρητήρια και ο Βενιζέλος.
Μ. Άντε, ρε.
Γ. Ναι, εκεί που έφευγα με πλησίασε για συγχαρητήρια, αλλά έκανα τον μαλάκα.
Μ. Είσαι θεός, Γιώργαρε. Σε κλείνω γιατί με καλεί ο Αντώνης.
Γ. Γεια σου Πρόεδρε.
Μ. Γεια σου αγορίνα.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ΠΕΣ ΤΑ, ΘΟΔΩΡΕ.

Για να τελειώνει το παραμύθι με τους 32 ανησυχούντες, την αυτοκτονία της χώρας και τα λοιπά χαριτωμένα, ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Αν γίνουν όσα μας λένε "για να πάρουμε τη δόση", θα ζήσουμε σαν πένητες και βγάλε για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα. Αυτό έχει νόημα μόνο αν πιστεύουμε ότι η φιλελεύθερη συνταγή που εφαρμόζεται, θα οδηγήσει στην ανάκαμψη και την ευημερία. Ας το πουν όμως. "Είμαστε φιλελεύθεροι και ας λεγόμαστε σοσιαλιστές". Ή για την ακρίβεια, αφού και ο Θόδωρος ο Ευτραφής αποφάσισε να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του για τα γεύματα μεθ' ημών των υπολοίπων Ελλήνων, θα μπορούσε να βγει και ο Γιωργάκης και να πει: "Μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ εφάρμοζε σοσιαλισμό για σοσια-ληστές, αποφασίσαμε λοιπόν να εφαρμόσουμε την απορρυθμισμένη οικονομία, για να θεραπεύσουμε, να εξυγιάνουμε, να απονείμουμε δικαιοσύνη, να γίνουμε η Δανία του Νότου, η Μποτσουάνα του Βορρά κ.ο.κ".
Ας βγουν ευθαρσώς και να πουν ότι στις παρούσες συνθήκες, λόγω της οικονομικής συγκυρίας και του χρόνιου κρατικιστικού κωλοβαρέματος, αποφασίσαμε να σας αποδείξουμε πόσο δίκιο είχε ο Μίλτον Φρίντμαν. Απ' όλους τους πολιτικούς που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική για πάνω από ένα χρόνο ούτε καν ο Πάγκαλος δεν το έχει πει. Κάτι παπάρες ακούγονται για λαϊκή κατανάλωση που περιγράφουν το πλαίσιο της πολιτικής της κυβέρνησης, χωρίς όμως το πλαίσιο αυτό να προσδιορίζεται εν συνόλω. Πείτε το, ρε παιδια. Όχι τίποτ' άλλο, να απελευθερωθούν και οι πνευματικοί άνθρωποι και οι "αριστεροί" συνοδοιπόροι του εκσυγχρονισμού, για να πουν τα πράγματα καθαρά και ξάστερα. Τους βλέπω και τους λυπάμαι που κοπιάζουν, για να στηρίξουν μια πολιτική που δεν έχει το θάρρος να αυτοπροσδιοριστεί. Κάντε το, ρε παιδιά, για την "Αριστερά". Η Αριστερά μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

H AMY WINEHOUSE ΗΤΑΝ ΛΙΩΜΑ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.

Είχα μια συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο, πολύ γνήσια, πολύ αυθόρμητη, πολύ ευγενική και καθόλου της επίδειξης. 
Τις μέρες εκείνες βασικό στοιχείο του μαθήματος ήταν η ανάγνωση των "καλύτερων" Εκθέσεων από τους μαθητές με υπόδειξη του καθηγητή. 
Μια συμμαθήτριά μου, στα μέσα της Γ' Γυμνασίου, είχε διαβάσει τη μοναδική Έκθεση που μέχρι τώρα, τόσα χρόνια στα σχολεία, μαθητής ή δάσκαλος, με έχει εντυπωσιάσει. Το θέμα ήταν "Η πόλη μου". Όλοι, στο πνεύμα της Αλλαγής (ήταν η χρονιά 81-82), της οικολογίας και της "αμφισβήτησης", είχαμε γράψει τα συνήθη. Αποξένωση, πολυκατοικίες που κρύβουν τον ηλιο, τα παιδιά που δεν έχουν χώρο να παίξουν, η μόλυνση από τα εργοστάσια, οι στέγες κοντά, οι καρδιές μακριά και πάει κλαίγοντας. Αυτή όμως το πήγε αλλού. Είχε ανέβει λέει στον Υμηττό ένα σούρουπο και καθώς είδε τα φώτα της πόλης να ανάβουν και τα κόκκινα σύννεφα από πάνω, σκέφτηκε ότι η πόλη της είναι όμορφη. Ακόμη κι αν δεν ήξερε κανέναν, ακόμη κι αν δεν γνώριζε πραγματικά κανέναν, τα φωτάκια αυτά της υπενθύμιζαν ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ανάβουν ένα φως, διαβάζουν, γράφουν, οδηγούν, πάνε στις δουλειές τους, πάνε σινεμά και πού θα πάει, κάποτε θα πάνε να βρουν και κάποιον ν'αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν. Όταν τ'ακουγα αυτά, το 'παιζα αδιάφορος. Συνέχιζα να πετάω χαρτάκια με τα άλλα τσογλάνια με το φυσοκάλαμο - Bic, όμως είχα στήσει αυτί και κατά βάση ζήλευα που δεν είχα γράψει εγώ μια τόσο γαμάτη Έκθεση.
Συνέχισα να την βλέπω στο Λύκειο, σε άλλο τμήμα πια, και στον τελευταίο χρόνο την είχα χάσει. Όταν τελειώσαμε, έμαθα ότι είχε πάει από υπερβολική δόση ή κάτι τέτοιο.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Κι αν βγεις στο δρόμο
Δεν είν΄ αρκετό
Κι αν φωνάξεις
Δεν είν΄ αρκετό
Κι αν ξέρεις;

Ποτέ δεν θα ΄ναι

Αρκεί η ανάσα σου
Μια κουβέντα
Απ΄το ανοιχτό παράθυρο
Τα ξεραμένα τριαντάφυλλα
Που άρπαξες βιαστικά
Ένα χαμόγελο στον καπνό
Ένα χαμόγελο χωρίς λόγο
Μια μνήμη στην Ακαδημίας
Υπάρχει μαγεία και στα λεωφορεία


Πιο πάνω απ΄ τη Σταδίου
Ένα χαμόγελο όλη η οργή

Και όλα θα ΄ναι δυνατά.
Όλα θα πάνε καλά.

Στην πόλη μου, στους δρόμους της
Στους δρόμους που σε είδα
Στους δρόμους της που περπατήσαμε
 Μαράκι
Προχτές, πάλι στη Σταδίου.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ


TI ΛΕΜΕ
  1. Να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της Υγείας, της Παιδείας, των βασικών υποδομών της χώρας.
  2. Να διατηρηθεί και να ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος.
  3. Να ανακατανέμεται δίκαια ο πλούτος μέσω ενός δίκαιου και κυρίως αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος.
  4. Να θεωρηθούν όλα τα παραπάνω ως προϋπόθεση, για να μιλάμε περί πολιτικής και οικονομίας.

ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ
Τη βολή μας, τις διακοπές μας, τα Καγιέν μας, τις συνδικαλιστικές αλλαξοκωλιές μας.

ΤΙ ΛΕΝΕ
  1. Να χτυπηθεί ο κρατισμός, να εκλείψει το κράτος από κάθε οικονομική δραστηριότητα ως ιδιοκτήτης, επενδυτής.
  2. Να εκλείψει ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους, να εξαλειφθούν οι στρεβλώσεις των εργασιακών δικαιωμάτων.
  3. Να χτυπηθεί η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις, συνώνυμες με τον κρατισμό.
  4. Να αναπτυχθεί η οικονομία στη νέα, αποκαθαρμένη, φιλελεύθερη μορφή της.
ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ
Show me the money – First we take Manhattan, then we take Berlin.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΕΤΣΙ
Όπου αντέξει ο καθένας, ανάλογα και με την τύχη του. Κατά βάση, κατά διαόλου.

ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
  1. Τη μέρα που θα σταματήσουν οι "αυτονόητες" εξισώσεις καπιταλιστική οικονομία = παραγωγή πλούτου. Δεν είμαστε ζώα ζεμένα και μάλιστα από άλλα ζώα. Σκεφτόμαστε, συνεργαζόμαστε, δημιουργούμε. Μπορούμε και μόνοι μας και με τον διπλανό μας, για μας και για τους άλλους.
  2. Τη μέρα που διεκδίκηση θα σημαίνει διεκδίκηση του ονείρου για τον συνάδελφο, τον γείτονα, τον φίλο, τον σύντροφο. Αριστοκρατικός σοσιαλισμός.
  3. Τη μέρα που οι αυτάρεσκοι φιλελεύθεροι αναλυτές (κυρίως κάτι άρτι πεφωτισμένοι τοιούτοι, βλ. Αννούλα της Παιδείας, Αντρίκος της Υγείας) θα μιλάνε σαν κύμβαλα αλαλάζοντα σε ένα κοινό που δεν θα τους ακούει, μόνο θα γελάει. Κάτι σαν τον Τσαουσέσκου στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση. Δεν είμαστε μικρόψυχοι, αλλά μια δόση τσογλανιάς την έχουμε.

    4*. Την τιμή, την αξιοπρέπειά μας, τη δουλειά μας, τη δίκαιη αμοιβή της.

    *Από Δ.Κ., απολύτως ενστερνιζόμενο υπό εμού.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ


Θόρυβος πολύς. Αγανακτισμένοι Άνω, Αγανακτισμένοι Κάτω, συνελεύσεις, μούτζες, Τράγκες, Μπάμπηδες, Κανέλλη (δεν υπάρχει όμοια), Παπανδρεοσαμαράδες, Τσίπρες και σώφρονες Κουβέληδες. Στο τέλος τι; Όλα καταλήγουν στο αναμενόμενο. Όλα θα τα δώσουμε, μόνο να μη "χρεοκοπήσουμε", ήγουν να συνεχίσουμε ως έχουμε, να τρώμε ξένα κόλυβα. Μέχρι και η πλέον συμπαθής, για μένα, Αλέκα δήλωσε ότι στην παρούσα συγκυρία καλό είναι να παραμείνουμε στο ευρώ (μη γίνει και καμιά στραβή). 
Ενας λαός που ταύτισε την ελεύθερη οικονομία με τη φοροδιαφυγή, τη λαμογιά και την ξιπασιά και το σοσιαλισμό με τα "προνόμια" των δημοσίων υπαλλήλων, τους συνδικαλιστές και τις αμοιβές των ΔΕΚΟ, λίγο δύσκολο να ξεβολευτεί και να διεκδικήσει τον καθορισμό της μοίρας του από τον ίδιο.
Προσωπική μου άποψη ότι πρέπει να διαμορφώσουμε ένα νέο κοινωνικό όραμα μακριά από το φιλελεύθερο κολάρο που μας προβάρουν. Να το διαμορφώσουμε και να παλέψουμε για την πραγμάτωσή του. Καθόλου εύκολο για λωτοφάγους σε κατάσταση σοκ. Δανία ούτε στ' όνειρό μας, δυστυχώς όμως ούτε Ισλανδία του Νότου - Ζητείται ελπίς.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

ΡΟΚΥ ΙΙΙ*


Θέλει να σώσει τη πατρίδα ο Γιώργος με το Μνημόνιο ΙΙ, παραδεχόμενος ότι το Μνημόνιο Ι πήγε κατά διαόλου, αλλά ο Αντώνης έρχεται από το Ζάππειο ΙΙ και θέλει να μας σώσει με το Μνημόνιο ΙΙΙ, που θα συνιστά προϊόν επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου ΙΙ, αλλά και του προγενεστέρου Μνημονίου Ι. 
Αυτά να τα θυμούνται όσοι βρίζουν τον Μίκη για τις κατά καιρούς παρλαπίπες του. Τουλάχιστον  αυτός κάνει εμφανώς την πλάκα του. Εδώ οι άλλοι περνιούνται και για πολιτικοί ηγέτες.

* Εμπνευσμένο από στάτους του Θανάση Χειμωνά

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

ΜΙΛΤΟΝ ΦΡΙΝΤΜΑΝ: ΠΟΙΗΤΗΣ, ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΑΡΙΑΣ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

Πριν λίγες μέρες βγήκε ο Τηλέμαχος Χυτήρης σε κάποια πρωινή εκπομπή και είπε επί λέξει: "Θα περάσουμε ένα δύσκολο χρονικό διάστημα, αλλά μέχρι το 2014 στην ελληνική οικονομία θα κυριαρχεί απόλυτα ο ιδιωτικός τομέας". Εδώ βρίσκεται τελικά η ουσία των όσων γίνονται. Πλήρης υπαγωγή της Ελλάδας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης. Όλα τ' άλλα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Σίγουρα, μέσα από αυτήν την προσαρμογή, οι γνωρίζοντες τα κόλπα θα μετεξελιχθούν στη νέα χρυσή γενιά. Σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων θα γίνεται πλέον όποιος θέλει χρήμα και κύρος. Πάνε οι εποχές των επικεφαλής δημοσίων οργανισμών. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαστε και οι μαξιμαλιστικοί στόχοι, περνάνε μέσα από τα διαδρομάκια ή τις λεωφόρους της αθλιότητάς μας, όμως η κατάληξη είναι δεδομένη.

Είναι βέβαια εκτός πραγματικότητας όποιος εκπλήσσεται από μία τέτοια δήλωση σοσιαλιστή υπουργού. Οι διαχωριστικές γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας (ο θεός να την κάνει) και των συντηρητικών είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό ισχύει σε όλο τον "ελεύθερο" κόσμο, πόσω μάλλον στη χαρά της ιδεολογικής σύγχυσης και της στρέβλωσης των δυτικών μοντέλων Ελλάδα. 

Ταυτόχρονα όμως, μέσα στο περιβάλλον της αβεβαιότητας που γενναει η κρίση χρέους, η άποψη του Χυτήρη είναι πραγματικά ό,τι πιο ξεκάθαρο έχω ακούσει για τις προοπτικές της χώρας μέσα από το Μνημόνιο. Νιώθει βεβαίως, ότι με το επικοινωνιακό μπαράζ που έχει προηγηθεί και την ανάδειξη των σκανδαλωδών προνομίων των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ακούει πλέον ο κόσμος Δημόσιο και αποθεώνει όποιον επαγγέλλεται την κατεδάφισή του. Είναι βέβαια κι άλλο ένα πάτημα που έχει ο ποιητής - πολιτικός. Ξέρει πως έχουμε πλέον αποδεχτεί ότι οι πόρτες του Δημοσίοιυ έχουν οριστικά κλείσει. Το όνειρο του μέσου Έλληνα, που έτρωγε το αγγούρι του ιδιωτικού τομέα έχει πλέον εκλείψει, γιατί λοιπόν να μην θέλει τη διακοπή του ονείρου και για τους "προνομιούχους" του Δημοσίου; Στο παρελθόν όλοι έθαβαν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που συμφωνούσαν με την κατάργηση της μονιμότητας, για παράδειγμα. Θα μπούμε κι εμείς κάποτε στον παράδεισο, σκέφτονταν, με την θαυμαστή κοινωνική συνείδηση που χαρακτηρίζει τον Έλληνα. Τώρα; Αποθανέτω μετά των δημοσίων.

Τέλος πάντων, αυτά είναι γνωστά και αυτονόητα. Αυτό που δεν είναι αυτονόητο βέβαια, είναι τι  ζωή θα ζήσουμε μέσα στο νέο φιλελεύθερο κόσμο. Οι ίδιοι οι σχεδιαστές του υποστηρίζουν ότι θα περάσουμε στενωπό, αλλά μετά μας περιμένει η ευημερία και η ανάπτυξη. Όλοι σε προάστια θα μένουμε με πράσινη τεχνολογία και διακοπές, όχι πολλές, αλλά χλιδάτες. Το πακετάκι φαίνεται δελεαστικό. Επιχειρηματικότητα, αξιοκρατία - πνεύμα και ηθική. Υπάρχει όμως ένα προβληματάκι. Στις χώρες της Θάτσερ και του Ρόναλντ b movie Ρήγκαν, τα αδιέξοδα της φιλελεύθερης πολιτικής είναι πλέον εμφανή, ενώ η Κίνα, η χώρα του πιο σιδερένιου καπιταλισμού που έχουμε γνωρίσει (σε τέτοια κλίμακα τουλάχιστον - μην ξεχνάμε και τη Χιλή), δεν μπορεί να προβληθεί ως το απόλυτο πρότυπο του τρίπτυχου ελεύθερη αγορά - ανάπτυξη - ελευθερία, καθώς στο τελευταίο υπάρχει ένα θεματάκι.

Αυτά ας τα θυμόμαστε, όποτε "αριστεροί" διανοούμενοι και σοσιαλφιλελεύθεροι μας κουνάνε το χαρτί της ιδιωτικοποίησης των πάντων ως εχέγγυο της ευτυχίας μας και τελικό στόχο. Ρε παιδιά, καλή η αποδοχή των gay, η καταγγελία του γελοίου δεξιού εθνικισμού, του ρατσισμού, του αντισημίτη Μίκη και πάει λέγοντας. Καλά και αναγκαία όλα αυτά, αλλά στο τέλος, φίλοι μου, είναι η οικονομία. Τι λέτε για το τέλος;

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

DREAM ΟΝ


Τι συμβαίνει στις λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα;

Οικοδομείται η άμεση δημοκρατία ή απλά εκτονώνονται μερικοί πυροβολημένοι; Αντιπαρατίθενται και συντίθενται απόψεις για το μέλλον ή  κάνει το κομμάτι του όποιος θέλει να βγάλει γκόμενα ως λαϊκός αγωνιστής;
Σπάει η αποχαύνωση της τηλεόρασης και η ψευδαίσθηση της συμμετοχής μέσω facebοok, με το λαό να βγαίνει μπροστά ή μήπως τα βλαμμένα του pc μαζεύουν εμπειρίες με κύριο σκοπό να γράψουν ωραία στάτους αμα τη επιστροφή στην οικία;
Στριμώχνεται η κυβέρνηση ή μήπως ευνοεί και αξιοποιεί τις λαϊκές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες;

Προφανώς, υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά και των δύο προσεγγίσεων. Δε δίνω δεκάρα για τους επιχειρηματολογούντες. Μέσα στην πλατεία νιώθεις στιγμές αλήθειας. Είναι όνειρο; Τόσο το καλύτερο.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

ΑΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΩΡΑ

Μέχρι τώρα αντιμετώπιζα με αμφιθυμία τα τεκταινόμενα περί το Μνημόνιο, το δημοσιονομικό πρόβλημα, την κρίση χρέους της χώρας κ.λπ. Το είχα πει άλλωστε σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις μου, πριν ένα χρόνο, ότι νιώθω ανίκανος να κατανοήσω και να αξιολογήσω τις αντιφατικές εκτιμήσεις που ακούγονται από αξιόπιστους και αναξιόπιστους αναλυτές.
Σίγουρα ο κατά φαντασίαν κομμουνιστής μέσα μου εξεγειρόταν, στο πλαίσιο της εμμονικής απόρριψης των σχεδίων του κεφαλαίου, του παρασιτικού καπιταλισμού, των ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Από την άλλη όμως, η κοινή λογική μου υπενθύμιζε τα χρόνια προβλήματα και τις πρόδηλες στρεβλώσεις του οικονομικού και κοινωνικού μας οικοδομήματος. Σκληρά τα μέτρα σκεφτόμουν, αλλά δικαίως πληρώνουμε το τίμημα της πολυετούς νάρκης μας στη μακαριότητα του βολέματος με δανεικά και της διαφθοράς, από την οποία δεν πλούτισαν μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι, αλλά εμμέσως τρέφονταν και πλείστοι άλλοι κλάδοι της οικονομίας μας. Από τα μαγαζιά της παραλιακής, μέχρι νομικά και λογιστικά γραφεία, επιφορτισμένα με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και ίδρυση off shore εταιρειών.
Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα. Τα τελευταία μέτρα, που κατά πάσα πιθανότατα θα ψηφίσει η ελληνική βουλή, ως προϋπόθεση για να μην πτωχεύσουμε, είναι τόσο βίαια κοινωνικά και κυρίως τόσο φανερά αδιέξοδα οικονομικά, που πρέπει να είσαι περίπου φυτό, για να διατηρήσεις την ψύχραιμη ματιά των τριάντα δύο σοφών. Είναι όμως η οργή αυτή δύναμη ανατροπής του χρόνια σαθρού πολιτικού σκηνικού και της αναδυόμενης εξαθλίωσης; Κακά τα ψέματα, αυτό που εξακολουθώ να πιστεύω είναι ότι ακόμη και τώρα οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με όρους ψεύτικου τσαμπουκά και ειλικρινούς δειλίας. Την ώρα που ρίχνουμε χιλιάδες μούτζες στη Βουλή, νέες μπίζνες με τις αποκρατικοποιήσεις στήνονται και νέο χρήμα θα μοιραστεί. Την ώρα που κάτι θλιβεροί και συνάμα κωμικοί τύποι που παριστάνουν το πολιτικό προσωπικό μας τρώνε πέτρες, κάποια άλλα σαϊνια, άγνωστα στους πολλούς, ακονίζουν τα μαχαίρια για το νέο μεγάλο φαγοπότι του "χτυπήματος στον κρατισμό".
Θέλεις αλλαγή; Θα 'πρεπε να είσαι έτοιμος να ρισκάρεις και κυρίως να υποφέρεις, έχοντας ένα όραμα. Αυτά όμως είναι, κατά τα φαινόμενα, ψιλά γράμματα. Ακόμη και η Κική Δημουλά γατζώνεται από το όνειρο (που ήτανε και πάει) της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Η Κική, η γειτόνισσα, θα κινήσει για τον ουρανό; Δύσκολο.

Κι εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι
προχωρημένη ώρα,

τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις; 
Κική Δημουλά, "Άωρα και Παράωρα"



Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΟΜΕΝ

Όποιος κατηγορεί τον μέσο Έλληνα για επιφανειακή προσέγγιση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, θα πάρει ένα καλό μάθημα, αν διαβάσει το σύντομο (ευτυχώς) κείμενο των 32. Τριαντα δύο άξιοι επιστήμονες, άνθρωποι των γραμμάτων και καλλιτέχνες, κηρύττουν την εθνική ομοψυχία, για να σωθεί η πατρίς, σε φανερή σύμπνοια με τη γραμμή της κυβέρνησης. Τέτοια αερολογία θα ήταν ανάξια σχολιασμού, αλλά δύο πράγματα μου κίνησαν την προσοχή.
 Πρώτα απ' όλα, η παρουσία του Σαββόπουλου στους υπογράφοντες. Δύο παρεμβάσεις σε ένα δεκαήμερο ο Νιόνιος. Οι μετανάσται εις τας νήσους και οι γηγενείς εν ομονοία πορευόμενοι, μετά των Ευρωπαίων εταίρων, την πατρίδα σώζουσιν. Τι καλά.
 Ας αφήσουμε όμως τον συμπαθή και πρώην αγαπημένο τραγουδοποιό, για να δούμε εν συνόλω το πόνημα. Τι σημαίνει διανοούμενος; Πολλά πράγματα προφανώς, κυρίως όμως δυνατότητα να συλλαμβάνει το καινούργιο, αυτό που γεννιέται κι ας μην είναι ακόμη παρόν. Τι κάνουν όμως οι τριάντα δύο (να τους κατοστήσουμε); Αναπολούν και κάνουν τη γλυκιά τους ανάμνηση όραμα για το μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λέει, είναι έτσι, είναι αλλιώς, θα μας συμπαρασταθεί, αρκεί να 'μαστε λογικοί και δουλευταράδες. Μιλάμε για ρητορική επιπέδου 1980: "Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ". Η πιθανότητα η Ενωμένη Ευρώπη να πνέει τα λοίσθια μάλλον δεν παίζει στον προβληματισμό τους. Η περίπτωση να ζούμε τις τελευταίες μέρες ενός εξ αρχής προβληματικού εγχειρήματος δε συνιστά καν ενδεχόμενο για τους πνευματικούς ταγούς μας. Να σωθούμε λοιπόν μετά της Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι, η Ευρώπη θέλει να σωθεί; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Είναι δυνατόν όμως να επιμένουμε στη στερεοτυπική αντίληψη ότι στην ήπειρό μας τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν μόνο προς το καλύτερο, όπως συμβαίνει από το '45 και μετά; Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για την παλίρροια.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ

Η πολιτική, για τους πολιτικούς, δεν έχει ηθικούς ούτε καν σταθερούς κανόνες. Διαφορετικά, τι πολιτικοί θα ήταν και τι πολιτική θα ασκούσαν; Το 'χε πει κι ο Μακιαβέλι: "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". 
Για εμάς, όμως, που είμαστε οι αποδέκτες της εφαρμογής της, τα πράγματα προφανώς δεν είναι ακριβώς έτσι. Υποτίθεται ότι είμαστε οι πολίτες που πρέπει να προστατεύουμε τη συνταγματική νομιμότητα σε όλες τις εκφάνσεις της, ενώ, ακόμη πιο υποθετικά, αξιολογούμε τη συνέπεια λόγων και έργων των κυβερνώντων, ιδιαίτερα αν τους έχουμε ψηφίσει.
Από μόνο του αυτό το σχήμα δεν εμπεριέχει μόνο το στοιχείο του υποθετικού, όσο αφορά το δεύτερο σκέλος του, αλλά και του οξύμωρου. Προφανώς το οξύμωρο αυτό σε μεγάλο βαθμό αίρεται, καθώς είτε η ασυνέπεια λόγων και έργων των πολιτικών είναι κατά το μείζον ή ήττον αμφίσημη είτε έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση του σώματος των πολιτών, σε βαθμό που να κάνουν τα στραβά μάτια ακόμη και σε καταφανέστατες περιπτώσεις ασυνέπειας ή ακόμη και τυχοδιωκτισμού. 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δεύτερη περίπτωση είναι οι επαγγελίες περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού του θεού Ανδρέα, τη στιγμή που συντελούνταν μία ληστρική επιδρομή (όχι άνευ προηγουμένου, για να 'μαστε δίκαιοι) στη δεκαετία του 80. Αυτή η απροκάλυπτη πολιτική απάτη όμως, είχε ένα φύλλο συκής, ικανό να την "καλύπτει" υποτίθεται στα μάτια των πολιτών. Σε όλους έδινε κάτι ή έστω τη βάσιμη ελπίδα ότι θα τους το δώσει.
Η πολιτική που σήμερα εφαρμόζει η κυβέρνηση μπορεί να είναι λανθασμένη, μπορεί να είναι σωστή, μπορεί να είναι προδοτική, μπορεί ρεαλιστική, μπορεί αναγκαία. Θα ήμουν εκτός πραγματικότητας αν έλεγα ότι έχω απόλυτα θεμελιωμένη και σαφή άποψη ως προς το ποιόν της. Τα αποτελέσματά της όμως, τα βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, είναι απροκάλυπτα οδυνηρά. Δεν υπάρχει λοιπόν η αναγκαία συνθήκη για να αποδεχτούμε τα γενόμενα, καθώς οι πολιτικοί μάς κλείνουν, όπως στο παρελθόν, πονηρά το μάτι. Ταυτόχρονα όμως, είναι απροκάλυπτα ασύμβατη με τις προεκλογικές εξαγγελίες του Παπανδρέου, καθώς η επίκληση του "δεν γνώριζα" δεν πείθει πλέον ούτε το πιο φανατικό κομματόσκυλο του ΠΑΣΟΚ.
Συμπέρασμα: Στις παρούσες συνθήκες, μόνη ηθική, αλλά και στοιχειωδώς πειστική πολιτική επιλογή είναι οι εκλογές, στις οποίες, παρεμπιπτόντως, αν διεξαχθούν, πιστεύω ότι θα αποδειχθεί περίτρανα ότι όλη η "αγανάκτηση" του μέσου Έλληνα δεν μπορεί να νικήσει την εναγώνια προσπάθειά του να συνεχίσει να "ζει το μύθο του στην Ελλάδα". Με άλλα λόγια "Ουδέν νεώτερον από το Δικομματικό Μέτωπο". Εδώ είστε κι εδώ είμαι.

ΥΓ. Κάποιοι φίλοι απόρησαν με το συμπέρασμά μου περί αναγκαιότητας των εκλογών. Διευκρινίζω λοιπόν ότι, στο βαθμό που θέλουμε το σύστημα να διατηρήσει την έστω και κατ'επίφαση αξιοπιστία του, πρέπει να τεθεί στην κρίση των αγανακτισμένων (χεχε) πολιτών ο δικομματισμός. Επαναλαμβάνω ότι θα αποδειχτεί πόσο λίγοι ή πόσο λίγο είναι πραγματικά αγανακτισμένοι. Οι περισσότεροι ψάχνουν τις γνωστές τρύπες να καλυφθούν από την μπόρα. Άσε που μπορεί να πυροδοτηθούν εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επιστροφή του Κωστάκη "Φέρτε μου κι άλλα παϊδάκια" Καραμανλή. Δε θα γυρίσει βέβαια με λήαρ τζετ από Παρίσι. Mε ελικόπτερο από Ίο θα μας έρθει, αλλά η σωτηρία είναι εξασφαλισμένη.