Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

O παππούς μου ήταν Κρητικός κανονικός. Με τη βράκα, τα στιβάνια, το μουστάκι. Ήταν στην Κρητική Χωροφυλακή, ενώ είχε πολεμήσει και στο Κιλκίς-Λαχανά με μετάλλιο ανδρείας και δίπλωμα με υπογραφή Βενιζέλου και Κωνσταντίνου. Εννοείται ότι ήταν ψυχούλα και τον είχε στην πίεση η γιαγιά μου, που γενικώς ήταν ολίγον φωνακλού. "Παναγιώτη, πάλι καπνίζεις;" κ.λπ. Όλα αυτά τα ξέρω από σκόρπιες αφηγήσεις του πατέρα μου, βέβαια, αφού είχε πεθάνει κάποια χρόνια πριν γεννηθώ. 
Περισσότερο με είχε εντυπωσιάσει όμως, ένα κάδρο στο πατρικό μου. Βελούδινο ύφασμα με μεταξωτό κέντημα. Ο πατέρας μου είπε, όταν ρώτησα, ότι ήταν δώρο του παππού στη γιαγιά, πριν παντρευτούν (άκουσον, άκουσον), από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε βρεθεί το '13. Η γιαγιά προφανώς θεώρησε το δώρο εξαιρετικά πολύτιμο για να το κάνει παντόφλες κι έτσι έμεινε άκοπο να στολίζει τώρα, έναν αιώνα σχεδόν μετά, τον τοίχο.
Σήμερα περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, για πολλοστή φορά. Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο έβαλα τις αγαπημένες παντόφλες μου, αυτές με τον γκρινιάρη από τους Επτά Νάνους. Κοίταξα την προκυμαία. Ήταν γεμάτη εκσκαφείς και φορτηγά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου