ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ.

Είναι θλιβερό. Μια ζωή γεμάτη χρώματα, αισθήματα, μαγικές ψευδαισθήσεις, έρχεται μια στιγμή που χάνει όλα τα προσχήματα, όλα αυτά που αποτελούν τις αναγκαίες και σπαρακτικά ποθητές συμβάσεις, αυτά που κάποτε θα γίνουν οι μνήμες και η νοσταλγία μας. Έρχεται η στιγμή λοιπόν, που όλα γίνονται άσχημα ψεύτικα και χάρτινα, εκ των υστέρων μεν, αλλά απόλυτα και ισοπεδωτικά. Αυτό νιώθω βλέποντας τους "ηγέτες" να πηγαινοέρχονται στο προεδρικό μέγαρο. Μας γάμησαν και τις μνήμες μας. Στο κενό πλέον.