Όποιος δεν αποδέχεται τις "θυσίες", είναι λαμόγιο που θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, έχει ατροφική έως ανύπαρκτη κοινωνική (και εθνική - ΓΑΠ έφα) συνείδηση, είναι σοσιαλβλαμμένο που ζει με τους μύθους του Οκτώβρη (που ήταν Νοέμβρης και έγινε πραξικόπημα, όχι επανάσταση) κ.λπ. Όλα αυτά λέγονται ή υπονοούνται από τους ποικίλης προέλευσης και ποικιλώνυμους υπερασπιστές της "Μεγάλης φιλελεύθερης Πορείας" (κάποιοι είναι και πρώην Μαοϊκοί, βλέπετε) προς τον "παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο", που τρομοκρατημένος μαζεύει πενηντόευρα στο σπίτι, αποθηκεύει τρόφιμα (ναι - και αυτό παίζει πλέον) και προσεύχεται να διατηρήσει τη θεσούλα του, έστω και με τα μισά λεφτά.
Αυτό που δε μας λένε, βεβαίως, είναι το ύψος ή το βάθος (εξαρτάται πώς το βλέπεις) των θυσιών και η διάρκειά τους. Ωραία, ρε παιδιά, να γίνουμε Ιφιγένειες εν Σκάῃ, αλλά μέχρι πότε (στο περίπου, τουλάχιστον) και κυρίως μέχρι ποίου σημείου.
Η περίπτωση να περιορίσουμε το κρέας στη μια φορά τη βδομάδα είναι αρκετή ή και λαχανίδες θα φάμε, για να μας κάτσει ο καλός ο εξορθολογισμός του αδηφάγου, τερατώδους, γαμημένου, τέλος πάντων, κράτους.
Πόσο βαθιά θα πάνε οι διαρθρωτικές αλλαγές; Μήπως θα πληρὼνουμε (από τα έτοιμα των προηγουμένων ρεμπελοετών), για να δουλεύουμε και να προσελκύσουμε επενδυτές; Ή λέω μαλακίες, γιατί πλέον δεν υφίσταται αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, αφεντικού - εργαζόμενου, μέρας - νύχτας; Επιχειρηματικότητα, σου λέει, και όλοι μαζί, αγαπημένοι, παίρνουμε τα κουβαδάκια μας και πάμε παραλία. Κάποιοι βέβαια έχουν αραγμένα τα γιωτ, για να την κάνουν, όταν οι χαρούμενοι εκδρομείς διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει κολατσ(ι)ό για το μεσημέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου