ΜΑΣ ΞΕΤΡΥΠΩΣΑΝ

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο από τη λαμογιά την ελληνική κοινωνία; Η ενοχή.

Τι προτεσταντικές παπαριές είν' αυτές, θα αντέτεινε κάποιος. Ούτε με σφαίρες δεν κολλάνε στον λεβέντη και καραμπουζουκλή, τον Έλληνα. Και όμως! Νομίζω ότι η παραλυσία, η απουσία αντίδρασης στην καταπάτηση του Κράτους Δικαίου των αστών ή των εργασιακών δικαιωμάτων των αριστερών και "αριστερών" μπορεί, σε μεγάλο βαθμό, να αποδοθεί στην ενοχή. Εξηγούμαι.

Πώς να αντιδράσεις στην πολιτική πίεση που δέχεσαι ως δημόσιος υπάλληλος, όταν η θέση σου διασφαλίστηκε από το πολιτικό σύστημα που τώρα σε χορεύει στο ταψί; Το ξεχνάς και το κρύβεις ακόμη κι από τον εαυτό σου, όμως επί της ουσίας μονίμως νιώθεις το βάρος της "χάρης" που σου 'γινε.

Είναι δυνατόν να πεις όχι σε εργοδοτικές πιέσεις, όταν το μόνο που κοιτάς είναι πώς θα εξασφαλίσεις καλύτερο ωράριο, καλύτερες θέσεις, καλύτερα λεφτά, κάλυψη στην ανεπάρκειά σου, που την ξέρεις καλά, από αυτούς που θα έπρεπε να είναι ο "ταξικός εχθρός"; Τουμπεκί θα κάνεις και θα πεις κι ευχαριστώ προκαταβολικά για την επόμενη χάρη, για την επόμενη διάσωση.

Οι κολλημένοι οι Κνίτες στο Πανεπιστήμιο λέγανε το δασκαλίστικο, κομσομόλικο "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες". Στην πορεία βέβαια, το κόμμα, το σύνθημα αυτό, το έκανε πολλάκις γαργάρα, είναι όμως σωστό, παρά τη φορμόλη που μυρίζει. Αγώνας χωρίς να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου είναι άλλη μια μπαγαποντιά, άλλη μία κρυψώνα, άλλη μια τρύπα.