Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις έναν τύπο να πεθαίνει και ανοίγεις το βήμα, ξέροντας ότι σε λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα οι ενοχές σου θα είναι παρελθόν.
Μαθαίνεις για έναν φίλο που τραβάει ζόρια και ευχαριστείς την τύχη σου που το έμαθες εγκαίρως από τρίτους. Ευτυχώς υπάρχει και η αναγνώριση πλέον στα τηλέφωνα, προκειμένου να αποφύγεις δυσάρεστες συνδιαλέξεις με ψεύτικες δικαιολογίες.
Είσαι αριστερός και ρητορεύεις για το δίκιο, αλλά τον ταξικό εχθρό τον βλέπεις ως αγελάδα για άρμεγμα. Γέλασα πολύ με μία περίπτωση καθηγητή, φίλα προσκείμενου στο κόμμα, που έλεγε ότι θέλει να πιάσει ιδιαίτερα από καλό Βου Που σχολείο, για να "τους ξεψαχνίσει".
Πριν από αρκετούς μήνες είχα μία συζήτηση με οξυδερκή fb φίλο περί απεργιών, με αφορμή τα γεγονότα της Μarfin. Εγώ έλεγα το προφανές: Στον ιδιωτικό τομέα ο κόσμος δεν απεργεί, φοβούμενος την απόλυση ή το κλείσιμο της επιχείρησης. Το τζιμάνι όμως με εξέπληξε. Δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος, μου είπε. Απλά οι περισσότεροι είναι απόλυτα αδιάφοροι και παρτάκηδες. Έχει δίκιο. Ακόμη και το φόβο θα επιστρατεύσουν για δικαιολογία. Τι καλά που είναι να φοβάσαι και να το παίζεις ανεύθυνος, του φόβου σου έρμαιο και καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου