Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

WASTED SUNSETS



Άκουγα χτες στο ραδιόφωνο το τραγούδι με την υπέροχη φωνή της Μοσχολιού που λέει για τη ζωή που 'ναι σαν τρένο και η γραμμή όλο τελειώνει ή κάπως έτσι. Η πιο εντυπωσιακή εικόνα των στίχων είναι αυτή με τους σταθμούς στο σούρουπο που για λίγο γεμίζουν από κόσμο και μετά μένουν πάλι άδειοι. Γενικά με τα σούρουπα έχω ένα θέμα. Ήμουν εφτά χρονών όταν είχα νιώσει για πρώτη φορά το σοκ της δύσης. Ήμουν σε παιδική κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα και έπεφτε ο ήλιος, για να νιώσω ότι έπεφτε αυλαία στη ζωή. Τι μοναξιά, τι ματαιότητα. Μπορεί να 'ναι η παραμορφωτική μνήμη των παιδικών χρόνων, αλλά ένιωθα ότι ήμουν απόλυτα μόνος, με την υπαρξιακή σημασία της λέξης. Από τότε πολλά σούρουπα, το τελείωμα αυτού που ξέρεις ότι θα μένει πάντα μισοτελειωμένο και ποτέ δε θα προλαβαίνεις κ.λπ. κ.λπ. Τέλος πάντων, τα ηλιοβασιλέματα συνεχίζονται, απλά χρειάζονται πλέον τραγούδια για να μελαγχολήσουμε. Μάλλον γερνάμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου