ΠΟΛΥΑΝΝΑ vs ΡΟΖΑ

Δύο είναι οι αγαπημένοι μου κριτικοί κινηματογράφου. Ο Δανίκας και ο Ζουμπουλάκης. Τον Μπακογιαννόπουλο δεν τον περιλαμβάνω στις προτιμήσεις μου, καθότι πρώην κριτικός, πλέον, και απολύτως καλτ. 

Ο Ζουμπουλάκης χαρακτηρίζεται από τη νηφαλιότητα στις κριτικές του, που προδίδουν άνθρωπο με διαύγεια σκέψης. Παρ' όλα αυτά, σε ένα άρθρο του στο Βήμα εντυπωσιάστηκα από την επιδερμική προσέγγιση ενός καθημερινού συμβάντος. Είδε, λέει, έναν Βορειοπειρώτη ταξιτζή, που συντηρεί άνεργο πατέρα, μάνα και λοιπούς συγγενείς και δίνει τη μάχη πίσω από το τιμόνι με το χαμόγελο της αισιοδοξίας, χωρίς να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται για την άτιμη την κοινωνία. Δίδαγμα προφανές: Άσε τις διαμαρτυρίες, δούλευε και χαμογέλα.

Μία επισήμανση: Η προσωπική εργασία, δημιουργία, προσπάθεια είναι καθοριστικής σημασίας κριτήριο, για να αξιολογήσω έναν άνθρωπο. Έχουμε όλοι άλλωστε, υποθέτω, σιχαθεί τους αριστερούς που κρύβονται πίσω από ωραία λόγια περί συλλογικών αγώνων για να κρύψουν την τεμπελιά και την ανεπάρκειά τους. Πολύ περισσότερο όμως, εκτιμώ τον άνθρωπο που εργάζεται ευσυνείδητα, δημιουργεί και αριστεύει στη δουλειά του, έχοντας όμως συνείδηση της σημασίας του συλλογικού και της θέσης του ως μονάδας σε αυτό.

Καλή η Πολυάννα, θα έλεγα στον κύριο Ζουμπουλάκη, υπάρχει όμως και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή δεν είναι σήριαλ ούτε καν ταινία, με τους πρωταγωνιστές να χαράζουν τις προσωπικές τους ιστορίες και τους κομπάρσους απλά να περνάνε για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα δίπλα τους και μπρος μας. Ακόμη και ο "κομπάρσος" της καθημερινότητάς μας, αυτός που θα δούμε για δευτερόλεπτα στη στάση, στο μετρό, στο ταμείο του σούπερ μάρκετ έχει μια ζωή ίδιας αξίας με τη δική μας, των ισόβιων πρωταγωνιστών της πάρτης μας. Δεν υπαρχουν κομπάρσοι, υπάρχουν συμπρωταγωνιστές. Δεν υπάρχει ουσιαστική προσωπική επιτυχία, χωρίς (και) συλλογικό αγώνα. Κυρίως, ας μην ξεχνάμε ότι δεν προσπαθούμε, μόνο, για την ευτυχία μας, την δικαιούμαστε πανω απ' όλα και ακόμα περισσότερο πρέπει να θυμόμαστε ότι κάποιοι μας την κλέβουν.

Κύριε Ζουμπουλάκη υπάρχουν καλοί και κακοί σ' αυτήν τη ζωή, όπως στα γουέστερν, και όσο και αν κάνουμε το καλό μόνοι μας, κάποτε οι κακοί θα μας την βγουν. Ας το θυμόμαστε.