H AMY WINEHOUSE ΗΤΑΝ ΛΙΩΜΑ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.

Είχα μια συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο, πολύ γνήσια, πολύ αυθόρμητη, πολύ ευγενική και καθόλου της επίδειξης. 

Τις μέρες εκείνες βασικό στοιχείο του μαθήματος ήταν η ανάγνωση των "καλύτερων" Εκθέσεων από τους μαθητές με υπόδειξη του καθηγητή. 

Μια συμμαθήτριά μου, στα μέσα της Γ' Γυμνασίου, είχε διαβάσει τη μοναδική Έκθεση που μέχρι τώρα, τόσα χρόνια στα σχολεία, μαθητής ή δάσκαλος, με έχει εντυπωσιάσει. Το θέμα ήταν "Η πόλη μου". Όλοι, στο πνεύμα της Αλλαγής (ήταν η χρονιά 81-82), της οικολογίας και της "αμφισβήτησης", είχαμε γράψει τα συνήθη. Αποξένωση, πολυκατοικίες που κρύβουν τον ηλιο, τα παιδιά που δεν έχουν χώρο να παίξουν, η μόλυνση από τα εργοστάσια, οι στέγες κοντά, οι καρδιές μακριά και πάει κλαίγοντας. Αυτή όμως το πήγε αλλού. Είχε ανέβει λέει στον Υμηττό ένα σούρουπο και καθώς είδε τα φώτα της πόλης να ανάβουν και τα κόκκινα σύννεφα από πάνω, σκέφτηκε ότι η πόλη της είναι όμορφη. Ακόμη κι αν δεν ήξερε κανέναν, ακόμη κι αν δεν γνώριζε πραγματικά κανέναν, τα φωτάκια αυτά της υπενθύμιζαν ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ανάβουν ένα φως, διαβάζουν, γράφουν, οδηγούν, πάνε στις δουλειές τους, πάνε σινεμά και πού θα πάει, κάποτε θα πάνε να βρουν και κάποιον ν'αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν. Όταν τ'ακουγα αυτά, το 'παιζα αδιάφορος. Συνέχιζα να πετάω χαρτάκια με τα άλλα τσογλάνια με το φυσοκάλαμο - Bic, όμως είχα στήσει αυτί και κατά βάση ζήλευα που δεν είχα γράψει εγώ μια τόσο γαμάτη Έκθεση.

Συνέχισα να την βλέπω στο Λύκειο, σε άλλο τμήμα πια, και στον τελευταίο χρόνο την είχα χάσει. Όταν τελειώσαμε, έμαθα ότι είχε πάει από υπερβολική δόση ή κάτι τέτοιο.