Πριν λίγες μέρες βγήκε ο Τηλέμαχος Χυτήρης σε κάποια πρωινή εκπομπή και είπε επί λέξει: "Θα περάσουμε ένα δύσκολο χρονικό διάστημα, αλλά μέχρι το 2014 στην ελληνική οικονομία θα κυριαρχεί απόλυτα ο ιδιωτικός τομέας". Εδώ βρίσκεται τελικά η ουσία των όσων γίνονται. Πλήρης υπαγωγή της Ελλάδας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης. Όλα τ' άλλα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Σίγουρα, μέσα από αυτήν την προσαρμογή, οι γνωρίζοντες τα κόλπα θα μετεξελιχθούν στη νέα χρυσή γενιά. Σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων θα γίνεται πλέον όποιος θέλει χρήμα και κύρος. Πάνε οι εποχές των επικεφαλής δημοσίων οργανισμών. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαστε και οι μαξιμαλιστικοί στόχοι, περνάνε μέσα από τα διαδρομάκια ή τις λεωφόρους της αθλιότητάς μας, όμως η κατάληξη είναι δεδομένη.
Είναι βέβαια εκτός πραγματικότητας όποιος εκπλήσσεται από μία τέτοια δήλωση σοσιαλιστή υπουργού. Οι διαχωριστικές γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας (ο θεός να την κάνει) και των συντηρητικών είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό ισχύει σε όλο τον "ελεύθερο" κόσμο, πόσω μάλλον στη χαρά της ιδεολογικής σύγχυσης και της στρέβλωσης των δυτικών μοντέλων Ελλάδα.
Ταυτόχρονα όμως, μέσα στο περιβάλλον της αβεβαιότητας που γενναει η κρίση χρέους, η άποψη του Χυτήρη είναι πραγματικά ό,τι πιο ξεκάθαρο έχω ακούσει για τις προοπτικές της χώρας μέσα από το Μνημόνιο. Νιώθει βεβαίως, ότι με το επικοινωνιακό μπαράζ που έχει προηγηθεί και την ανάδειξη των σκανδαλωδών προνομίων των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ακούει πλέον ο κόσμος Δημόσιο και αποθεώνει όποιον επαγγέλλεται την κατεδάφισή του. Είναι βέβαια κι άλλο ένα πάτημα που έχει ο ποιητής - πολιτικός. Ξέρει πως έχουμε πλέον αποδεχτεί ότι οι πόρτες του Δημοσίοιυ έχουν οριστικά κλείσει. Το όνειρο του μέσου Έλληνα, που έτρωγε το αγγούρι του ιδιωτικού τομέα έχει πλέον εκλείψει, γιατί λοιπόν να μην θέλει τη διακοπή του ονείρου και για τους "προνομιούχους" του Δημοσίου; Στο παρελθόν όλοι έθαβαν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που συμφωνούσαν με την κατάργηση της μονιμότητας, για παράδειγμα. Θα μπούμε κι εμείς κάποτε στον παράδεισο, σκέφτονταν, με την θαυμαστή κοινωνική συνείδηση που χαρακτηρίζει τον Έλληνα. Τώρα; Αποθανέτω μετά των δημοσίων.
Τέλος πάντων, αυτά είναι γνωστά και αυτονόητα. Αυτό που δεν είναι αυτονόητο βέβαια, είναι τι ζωή θα ζήσουμε μέσα στο νέο φιλελεύθερο κόσμο. Οι ίδιοι οι σχεδιαστές του υποστηρίζουν ότι θα περάσουμε στενωπό, αλλά μετά μας περιμένει η ευημερία και η ανάπτυξη. Όλοι σε προάστια θα μένουμε με πράσινη τεχνολογία και διακοπές, όχι πολλές, αλλά χλιδάτες. Το πακετάκι φαίνεται δελεαστικό. Επιχειρηματικότητα, αξιοκρατία - πνεύμα και ηθική. Υπάρχει όμως ένα προβληματάκι. Στις χώρες της Θάτσερ και του Ρόναλντ b movie Ρήγκαν, τα αδιέξοδα της φιλελεύθερης πολιτικής είναι πλέον εμφανή, ενώ η Κίνα, η χώρα του πιο σιδερένιου καπιταλισμού που έχουμε γνωρίσει (σε τέτοια κλίμακα τουλάχιστον - μην ξεχνάμε και τη Χιλή), δεν μπορεί να προβληθεί ως το απόλυτο πρότυπο του τρίπτυχου ελεύθερη αγορά - ανάπτυξη - ελευθερία, καθώς στο τελευταίο υπάρχει ένα θεματάκι.
Αυτά ας τα θυμόμαστε, όποτε "αριστεροί" διανοούμενοι και σοσιαλφιλελεύθεροι μας κουνάνε το χαρτί της ιδιωτικοποίησης των πάντων ως εχέγγυο της ευτυχίας μας και τελικό στόχο. Ρε παιδιά, καλή η αποδοχή των gay, η καταγγελία του γελοίου δεξιού εθνικισμού, του ρατσισμού, του αντισημίτη Μίκη και πάει λέγοντας. Καλά και αναγκαία όλα αυτά, αλλά στο τέλος, φίλοι μου, είναι η οικονομία. Τι λέτε για το τέλος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου