Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ

Η πολιτική, για τους πολιτικούς, δεν έχει ηθικούς ούτε καν σταθερούς κανόνες. Διαφορετικά, τι πολιτικοί θα ήταν και τι πολιτική θα ασκούσαν; Το 'χε πει κι ο Μακιαβέλι: "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". 
Για εμάς, όμως, που είμαστε οι αποδέκτες της εφαρμογής της, τα πράγματα προφανώς δεν είναι ακριβώς έτσι. Υποτίθεται ότι είμαστε οι πολίτες που πρέπει να προστατεύουμε τη συνταγματική νομιμότητα σε όλες τις εκφάνσεις της, ενώ, ακόμη πιο υποθετικά, αξιολογούμε τη συνέπεια λόγων και έργων των κυβερνώντων, ιδιαίτερα αν τους έχουμε ψηφίσει.
Από μόνο του αυτό το σχήμα δεν εμπεριέχει μόνο το στοιχείο του υποθετικού, όσο αφορά το δεύτερο σκέλος του, αλλά και του οξύμωρου. Προφανώς το οξύμωρο αυτό σε μεγάλο βαθμό αίρεται, καθώς είτε η ασυνέπεια λόγων και έργων των πολιτικών είναι κατά το μείζον ή ήττον αμφίσημη είτε έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση του σώματος των πολιτών, σε βαθμό που να κάνουν τα στραβά μάτια ακόμη και σε καταφανέστατες περιπτώσεις ασυνέπειας ή ακόμη και τυχοδιωκτισμού. 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δεύτερη περίπτωση είναι οι επαγγελίες περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού του θεού Ανδρέα, τη στιγμή που συντελούνταν μία ληστρική επιδρομή (όχι άνευ προηγουμένου, για να 'μαστε δίκαιοι) στη δεκαετία του 80. Αυτή η απροκάλυπτη πολιτική απάτη όμως, είχε ένα φύλλο συκής, ικανό να την "καλύπτει" υποτίθεται στα μάτια των πολιτών. Σε όλους έδινε κάτι ή έστω τη βάσιμη ελπίδα ότι θα τους το δώσει.
Η πολιτική που σήμερα εφαρμόζει η κυβέρνηση μπορεί να είναι λανθασμένη, μπορεί να είναι σωστή, μπορεί να είναι προδοτική, μπορεί ρεαλιστική, μπορεί αναγκαία. Θα ήμουν εκτός πραγματικότητας αν έλεγα ότι έχω απόλυτα θεμελιωμένη και σαφή άποψη ως προς το ποιόν της. Τα αποτελέσματά της όμως, τα βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, είναι απροκάλυπτα οδυνηρά. Δεν υπάρχει λοιπόν η αναγκαία συνθήκη για να αποδεχτούμε τα γενόμενα, καθώς οι πολιτικοί μάς κλείνουν, όπως στο παρελθόν, πονηρά το μάτι. Ταυτόχρονα όμως, είναι απροκάλυπτα ασύμβατη με τις προεκλογικές εξαγγελίες του Παπανδρέου, καθώς η επίκληση του "δεν γνώριζα" δεν πείθει πλέον ούτε το πιο φανατικό κομματόσκυλο του ΠΑΣΟΚ.
Συμπέρασμα: Στις παρούσες συνθήκες, μόνη ηθική, αλλά και στοιχειωδώς πειστική πολιτική επιλογή είναι οι εκλογές, στις οποίες, παρεμπιπτόντως, αν διεξαχθούν, πιστεύω ότι θα αποδειχθεί περίτρανα ότι όλη η "αγανάκτηση" του μέσου Έλληνα δεν μπορεί να νικήσει την εναγώνια προσπάθειά του να συνεχίσει να "ζει το μύθο του στην Ελλάδα". Με άλλα λόγια "Ουδέν νεώτερον από το Δικομματικό Μέτωπο". Εδώ είστε κι εδώ είμαι.

ΥΓ. Κάποιοι φίλοι απόρησαν με το συμπέρασμά μου περί αναγκαιότητας των εκλογών. Διευκρινίζω λοιπόν ότι, στο βαθμό που θέλουμε το σύστημα να διατηρήσει την έστω και κατ'επίφαση αξιοπιστία του, πρέπει να τεθεί στην κρίση των αγανακτισμένων (χεχε) πολιτών ο δικομματισμός. Επαναλαμβάνω ότι θα αποδειχτεί πόσο λίγοι ή πόσο λίγο είναι πραγματικά αγανακτισμένοι. Οι περισσότεροι ψάχνουν τις γνωστές τρύπες να καλυφθούν από την μπόρα. Άσε που μπορεί να πυροδοτηθούν εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επιστροφή του Κωστάκη "Φέρτε μου κι άλλα παϊδάκια" Καραμανλή. Δε θα γυρίσει βέβαια με λήαρ τζετ από Παρίσι. Mε ελικόπτερο από Ίο θα μας έρθει, αλλά η σωτηρία είναι εξασφαλισμένη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου