Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

MELOCRACY


Μου άρεσε το Debtocracy. Σωστός ρυθμός, ωραία αισθητική, σύντομες αναλύσεις. Το περιτύλιγμα άψογο.
Στα αρνητικά, η απουσία της "επίσημης" άποψης, κάτι που δείχνει ανασφάλεια και αλαζονεία ξερόλα.
Στα τραγελαφικά, η προσπάθεια κάποιων (π.χ. Πιτσιρίκος) να το παρουσιάσουν ως το πλέον αποκαλυπτικό και ρηξικέλευθο ντοκυμαντέρ από κτίσεως κόσμου.
Στα επικίνδυνα, το αναμάσημα της θεωρίας περί τραπεζικών ραδιουργιών, δέσμια των οποίων είναι η υφήλιος και βέβαια η χώρα μας. Δεν πέφτει βέβαια στη λούμπα των εθνοαριστερών, που βλέπουν τον Σόρος να ραδιουργεί με τον ΓΑΠ, για να μας πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα του Ρότσιλντ, όμως δεν παύει να είναι αποπροσανατολιστικό. Αντί να κάνει μια ουσιαστική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, απομονώνει μια παράμετρό του, αυτή του χρέους ως παράγωγου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και το ανάγει σε γενεσιουργό αιτία του προβλήματος απαξίωσης μιας σειράς χωρών σε παραγωγικό επίπεδο. Για το Debtocracy (και όχι μόνο) δεν είμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης, αλλά θύματα. Η συνειδητοποίηση της εκμετάλλευσης και του μηχανισμού της φέρνει οργανωμένη και συλλογική δράση ή τέλος πάντων δημιουργεί προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η θυματοποίηση, η μελό ανάδειξη του προδομένου λαού, μόνο λαϊκιστικές αντιδράσεις γεννάει και τελικά ανοίγει το δρόμο για το χειρότερο.  O "φωτισμένος" και εξ αυτού οργισμένος τηλεθεατής θα πει στο τέλος "Άει σιχτίρ και οι τράπεζες και οι πουλημένοι πολιτικοί μαζί και το Debtocracy. Περιμένω μια Χρυσή Αυγή να με σώσει". 
Γιατί όμως ο καπιταλισμός ως σύστημα που παράγει τις κρίσεις (και πολλά άλλα) την βγάζει σχετικά καθαρή σε τέτοιου τύπου "αποκαλύψεις"; Οι δημιουργοί του ντοκυμαντέρ αγνοούν τις βασικές αρχές της μαρξιστικής θεωρίας; Όχι βέβαια. Είναι εντεταλμένοι για να δημιουργήσουν συνθήκες οργής και χάους, ανοίγοντας το δρόμο σε ολοκληρωτικές λύσεις; Μπούρδες. Η οργή είναι δεδομένη με αυτά που θα γίνουν.
Πιστεύω ότι η αιτία βρίσκεται αλλού. Όσοι μας διαφωτίζουν νιώθουν ότι δε θα αντέξουμε μαζί με τη φώτιση και το ξεβόλεμα. Ουσιαστικά τι μας λένε; "Καλά ήταν τα πράγματα μέχρι τώρα, από δω και πέρα μας την πέφτουν, οπότε τι καλά που θα ήταν αν γυρίζαμε στην προ του 2009 χρυσή εποχή". Με άλλα λόγια, δεν αναζητούν ένα διαφορετικό μέλλον, αντίθετα μας προβάλλουν τις αναμνήσεις ενός χαμένου παραδείσου και μας μετατρέπουν σιγά σιγά σε νοσταλγούς. Έτσι είναι το μελό. Πονάει μέχρι του σημείου που γουστάρει ο θεατής. 

Όποιος θέλει να δει πώς ερμηνεύεται επί της ουσίας το ζήτημα της οικονομικής κρίσης ας πάει εδώ

Ευχαριστώ τον φίλο Μιχάλη που μου είχε ποστάρει τη συνέντευξη πριν λίγους μήνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου