Απ' όσα διάβασα τις τελευταίες δύο μέρες με αφορμή το θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με εντυπωσίασε μια αναφορά του ίδιου στην αντίληψή του για τη ζωή. "Η εμπειρία μου στο Μαουτχάουζεν με έκανε ανίκανο να μισώ τους ανθρώπους". Για σκέψου, ένας συγγραφέας γράφει χωρίς μίσος, χωρίς εμπάθεια. Ένας συγγραφέας μάλιστα, στο έργο του οποίου κυριαρχεί η καταγγελία της εξουσίας, της αδικίας, της βίας. Κι όμως, αυτή η καταγγελία έχει μέσα της την κατανόηση για τον καταπιεστή, για τον αδικούντα, για τον φασίστα.
Δεν είμαι ειδικός στο έργο του, αλλά από τα λίγα που έχω διαβάσει κατάλαβα ότι αυτή η στάση ζωής το διαποτίζει ολοκληρωτικά. Γράφει από αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, δεν χρησιμοποιεί ως άλλοθι την αγάπη αυτή για να βγάλει τ' απωθημένα του. Γράφει χωρίς να κυνηγάει την μομφή κι όμως όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι φταίχτες, κυρίως όμως κατανοούμε ότι φταίχτες είμαστε κι εμείς. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα μανιχαϊστικά κολλήματα της αριστεράς καθιστούσαν πολύ εύκολη την αγιοποίηση του "λαού".
Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό; Χωρίς να βγάζει κακία γράφει ελκυστικά. Χωρίς να εκμηδενίζει ανθρώπους, αναδεικνύει τις μικρότητές τους. Χωρίς να μαίνεται είναι παθιασμένος, γι' αυτό και συναρπαστικός.
Αν σκεφτούμε ότι καθημερινά τρώμε στη μάπα γραφιάδες που το γράψιμό τους τρέφεται από το μίσος (δήθεν ή αληθινό, αδιάφορο) για πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες κ.ο.κ., μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί κάποιοι είναι συγγραφείς και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν πάντα χούλιγκαν της πένας, κανονικής ή ηλεκτρονικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου