O Χρήστος Γιανναράς ξαναχτύπησε. Σε άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής προβάλλει τη συνήθη θέση του περί ανάγκης για συνταγματική αναθεώρηση, προκειμένου να βγει η χώρα από το βούρκο. Αφού επαναλαμβάνει τα γνωστά ευχολόγια για ένα Σύνταγμα "που να οριοθετεί θεσμικά δημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες", δίνει και ένα ωραίο παράδειγμα αναγέννησης μέσω θεσμικών μεταβολών. Να απαγορευτούν, λέει, οι απεργίες, όταν στρέφονται κατά του κοινωνικού συμφέροντος. Αυτό βέβαια, δυνητικά οδηγεί στην κατάργηση της απεργίας. Ποιοι είναι αυτοί που θα αποφασίζουν το πώς νοείται η βλάβη του κοινωνικού συμφέροντος; Μήπως θα γίνεται δημοψήφισμα για κάθε απεργιακή κινητοποίηση ή θα υπάρχουν εφάπαξ σχετικές οδηγίες για τις "κακές" απεργίες; Και ποιοι θα συντάξουν τον κατάλογο των βλαπτικών απεργιών; Ο κυρίαρχος λαός ή κάποια επιτροπή σοφών με επικεφαλής τον κύριο Γιανναρά;
Δουλευόμαστε; Αυτά είναι τα προβλήματα της κοινωνίας μας; Έτσι θα θεραπευτούν οι χρόνιες αρρώστιες της; Ως γνωστόν, ένας άλλος μεγάλος άνδρας, σαφώς μεγαλύτερος από τον κύριο Γιανναρά, είχε διακηρύξει και εφαρμόσει ένα πλαίσιο νομοθετικών, θεσμικών παρεμβάσεων, για να χτυπήσει τις πελατειακές σχέσεις, να εξορθολογίσει τη λειτουργία της διοίκησης, να εξυγιάνει συνολικά το δημόσιο βίο της χώρας. Ως γνωστόν επίσης, ο Τρικούπης έφαγε τα μούτρα του, ως ανεμένετο. Σαράντα εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων και άλλοι τόσοι καθηγητές πολιτικών επιστημών συμφωνούν. Οι θεσμικές αλλαγές δεν μπορούν να επιβάλουν κοινωνικές τομές και να πυροδοτήσουν επαναστατικές μεταβολές. Είναι κοινός τόπος ότι η όποια νομοθετική παρέμβαση επισφραγίζει και παγιώνει τις ήδη συντελεσθείσες αλλαγές. Η αντίθετη άποψη αποπνέει βολονταρισμό του Γιανναρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου